ΜΑΝΩΛΑΣ.ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗΣ..

ΥΓ: Πέντε χρόνια μετά το άγριο πλάκωμα μεταξύ Μανωλά – Μελισσανίδη, και την σφοδρή λεκτική αντιπαράθεση σε ραδιοφωνική εκπομπή του Καραλή, μια χαρά ακούγεται στ’ αυτιά των φίλων της ΑΕΚ ότι οι δυο άνδρες τα βρήκαν. «Τα βρήκαν», βεβαίως, μια κουβέντα είναι, αλλά όταν ο Στελάρας από το βήμα απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση στον «τίγρη» (όπως τον αποκάλεσε) κάτι παίζει, κάτι τρέχει. Μετά είναι και το άλλο. Ο Μελισσανίδης πάει το βράδυ της Παρασκευής στην εκδήλωση του κλαμπ των Πατησίων, προετοιμασμένος να του την «πέσουν». Ήξερε ότι και συνθήματα θα φώναζαν («τίγρη θεέ, πάρε την ΠΑΕ»), και κάλεσμα θα του έκαναν και από το τραπέζι του θα περνούσαν όλοι. Αν ο Μελισσανίδης, «δεν θέλει να ακούει σ’ αυτή τη φάση για την ΑΕΚ» ή αν ο Μελισσανίδης «δεν έχει μέσα στα άμεσα σχέδια του την ΑΕΚ» (όπως τεχνηέντως διαρρέει από τον ίδιο και το περιβάλλον του) τότε πολύ απλά δεν θα πήγαινε το βράδυ της Παρασκευής στο Εμπατη της εθνικής οδού. Έχει και άλλα μπουζουξίδικα η Αθήνα...

ΥΓ 2: Και μιας και ο λόγος για τον Μελισσανίδη, τον οποίο (κατά καιρούς) σιχτιρίζουν διάφοροι εκσυγχρονιστές, «πολιτισμένοι ΑΕΚτζίδες», κομήτες και (ΑΕΚ)κομήτες, επειδή λέει πούλησε στον Τροχανά, επειδή κονόμησε τότε από την ΑΕΚ, επειδή δεν μπήκε (μετά) μπροστά στα δύσκολα (στο μεταξύ, για όλους αυτούς που τα λένε αυτά, πριν το ’95 προφανώς δεν υπάρχει ΑΕΚ), να υπενθυμίσω ότι ξημερώνει 7 Απριλίου 2009. Δέκα χρόνια από μια κορυφαία στιγμή της ΑΕΚ στην ιστορία της. 7 Απριλίου 1999, Βελιγράδι, Παρτίζαν, βομβαρδισμοί, ΑΕΚ, ταξίδι ειρήνης τη Μεγάλη Τετάρτη της Ορθοδοξίας στην καρδιά του πολέμου, μαχαιριά στην καρδιά των νατοϊκών. Όχι, δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω σε ποιον ανήκε η ιδέα, ποιος πήρε την πρωτοβουλία να γίνει αυτό το ιστορικό ταξίδι της ομάδας στο βομβαρδισμένο και φλεγόμενο Βελιγράδι. Όσοι δεν έχουν «διαγράψει» την ιστορία της ΑΕΚ θυμούνται πολύ καλά. Όσοι πάλι δεν θέλουν να θυμούνται, την έχουν διαγράψει. Δικό τους το πρόβλημα...