ΖΟΥΜΕ ημέρες «Μουντιάλ» και της κυριαρχίας του ποδοσφαίρου. Όλος ο πλανήτης αγωνιά και εκστασιάζεται μπροστά στη στρογγυλή «θεά». Το ποδόσφαιρο παρασύρει σχεδόν τους πάντες. Οι κανόνες του μπορεί κάλλιστα να ισχύσουν και στην πολιτική. Στην Κύπρο, η πολιτική έχει ποδοσφαιροποιηθεί και χωριστεί κυρίως σε «πράσινους» και «γαλάζιους». Όμως, ενώ στο ποδόσφαιρο, αν η ομάδα δεν πάει καλά, αμέσως ο προπονητής απολύεται ως ο κύριος υπεύθυνος της ήττας, δεν συμβαίνει το ίδιο στην πολιτική. Ηγέτες έχουν διαχρονικά αποτύχει στη διαχείριση του Κυπριακού ή σε άλλα μεγάλα ζητήματα του τόπου. Κι όμως, επανεκλέγονται, τιμώνται, αναδεικνύονται, αλλά σπάνια εκδιώκονται και ποτέ δεν διώκονται για όσα από ανεπάρκεια, ανικανότητα, ανευθυνότητα ή εγκληματική ολιγωρία δεν έπραξαν ή αμέλησαν να εμποδίσουν ή να προωθήσουν. Ο συνεπής αναγνώστης της στήλης, δρ Παναγιώτης Κωνσταντάς, ψυχολόγος, που ζει, εργάζεται και διαπρέπει στις ΗΠΑ, μου έστειλε το παρακάτω κείμενο. Είναι ένα είδος ποδοσφαιρικού-πολιτικού ψυχογραφήματος, στο πλαίσιο της «μουντιαλίτιδας» και της ποδοσφαιρικής φρενίτιδας, σε συνάρτηση προς την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο και τους ηγέτες της. Γράφει και τα εξής:
«Αν κάποιος μπει στον κόπο να διαβάσει τα άρθρα σας και προβληματιστεί με ανοικτό μυαλό και ειλικρίνεια, μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι ως
κυπριακό κράτος θέλουμε πολλή δουλειά και πάρα πολλή προπόνηση, για να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε σωστά και αποτελεσματικά τις λίγες ευκαιρίες, που παρουσιάζονται στο παιγνίδι εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Γνωρίζοντας ότι αυτές τις μέρες οι πολιτικοί θα χάσουν τα φώτα της δημοσιότητας από τους ποδοσφαιριστές του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ας μπούμε κι εμείς στο πνεύμα των ημερών κι ας δώσουμε λίγη τροφή για σκέψη στους πολιτικάντηδες για να μην κοιμηθούν. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, και ούτε θα ήθελα να παριστάνω τον ειδήμονα επί πολιτικής στρατηγικής. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πολιτικός επιστήμονας για να διακρίνει ότι διαχρονικά και όλες οι Κυβερνήσεις μας είχαν δυστοκία στο πολιτικό σκοράρισμα. Όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, για να καταλάβει αν κάποιος παίκτης από ευνοϊκή θέση, μόνος με τα δοκάρια, κλότσησε την μπάλα 5 μέτρα έξω από το κάθετο δοκάρι κι ενώ ο τερματοφύλακας είχε ξαπλώσει κάπου για ηλιοθεραπεία. Επίσης, οποιοσδήποτε θνητός με στοιχειώδεις γνώσεις ποδοσφαίρου μπορεί κάλλιστα να αντιληφθεί ότι χάθηκε τεράστια ευκαιρία, όταν παίκτης χτυπά πέναλτι 10 μέτρα πάνω από τα δοκάρια και με κατεύθυνση τα ψηλά κυπαρίσσια. Υπάρχουν εκατομμύρια παραδείγματα ποδοσφαιρικής όσο και πολιτικής ατζαμοσύνης/αστοχίας.
»Αναρωτιέμαι, όμως, όπως κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, τι φταίει; Και γιατί να χάνονται επανειλημμένα ευκαιρίες που, ίσως, να έφερναν καλύτερα αποτελέσματα για τον τόπο μας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να έχει πολλές εκδοχές… Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω όσες μπορώ να σκεφτώ. Μια εκδοχή μπορεί να είναι, όπως πολύ σωστά θέσατε, η επαρχιώτικη κυπριακή πολιτική νοοτροπία. Παράδειγμα: Το συστηματικό ''ττακκούρημα'' πάνω στην ''ράσσιην'' κάθε αρχηγού κράτους, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου μεγάλου επισκέπτη του Πάπα της Ρώμης. Τα ''ττακκουρήματα'' και οι ''καππακωτές'', εκτός του ότι είναι άκομψες κινήσεις, στη διεθνή γλώσσα του σώματος μεταφράζονται ως δουλοπρέπεια. Όταν συναντάται κάποιος ηγέτης κράτους με έναν άλλον ηγέτη κράτους, είναι σημαντικό να συμπεριφέρεται σαν ισότιμος ηγέτης και όχι σαν χωρικός. Το ίδιο γινόταν κάποτε και στις ποδοσφαιρικές συναντήσεις του εθνικού μας συγκροτήματος. »Οι παίκτες της Εθνικής πριν από 30 με 40 χρόνια έμπαιναν στο γήπεδο και ζητούσαν με δέος αυτόγραφα και υπόσχεση για τη φανέλα από τα μεγάλα ονόματα των ξένων διεθνών, πριν ακόμα αρχίσει ο αγώνας. Τα αποτελέσματα μιλούν, είναι γραμμένα στην ιστορία και είναι πολύ λίγες οι αναμετρήσεις όπου η Εθνική μας επέστρεψε με αποτέλεσμα κάτω από εξάρα. Άλλη εκδοχή είναι ότι η Κύπρος κυβερνάται από μαφία. Δηλαδή, κατάλοιπα προηγούμενων εξουσιών με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που ελέγχουν τους πάντες και τα πάντα. Υπάρχει πάντοτε η εκδοχή ότι οι Βρετανοί, που ακόμα κατέχουν κυπριακό έδαφος, φροντίζουν να έχουν μεγάλη επιρροή στις πολιτικές αποφάσεις. Ακόμα μια εκδοχή μπορεί να αφορά την ανικανότητα των εκάστοτε ηγετών, που ανέδειξε και ψήφισε ο κυπριακός λαός. Ο ένας ήταν μεγαλομανής, ο άλλος κλαψιάρης, ο άλλος εγωιστής, ο άλλος ξεροκέφαλος με ''γινάτι τζιαι εν εφοάται κανέναν''. Η ουσία είναι ότι όλοι απέτυχαν να φέρουν θετικά αποτελέσματα στη θέση της εργασίας, στην οποία ο κυπριακός λαός τους προσέλαβε.
»Στο ποδόσφαιρο όταν κάποιος προπονητής δεν φέρνει θετικά αποτελέσματα, απολύεται χωρίς δισταγμό και ανεξάρτητα αν έχει συμβόλαιο ή όχι. Στην πολιτική, γιατί να είναι διαφορετικά; Αποτέλεσμα αυτής της κατάρας είναι ότι τα χρόνια περνούν ανά πενταετίες, ευκαιρίες χάνονται και η πολιτική εξέλιξη παραμένει στάσιμη. Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι ευτυχώς καλύτερα. Μετά από μια ντουζίνα προπονητών, που ανέλαβαν την Εθνική Κύπρου, φτάσαμε στον τελευταίο και τωρινό προπονητή, που ανέλαβε την τελευταία ίσως, για πολλά χρόνια, καλή φουρνιά Κυπρίων ποδοσφαιριστών και κατάφερε σε λίγο χρονικό διάστημα πάνω απ' όλα να τους δέσει σαν ομάδα. Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροδέξιοι, κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί είναι όλοι ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, που αγωνίζονται για την ομάδα της χώρας τους. Κατάφερε, επίσης, να τους πείσει ότι μπορούν να κερδίσουν οποιονδήποτε και οπουδήποτε, φτάνει να τα δίνουν όλα. Το υλικό ήταν και είναι πάντα καλό, αλλά έλειπε η πίστη.
»Στην πολιτική, εθνική ομάδα έχουμε, δυστυχώς, μια ομάδα που δεν σταματά να γκρινιάζει, είναι διασπασμένη, άτολμη, δουλοπρεπής, χωρίς ιδιαίτερες αρετές, παίζει αμυντικά με σύστημα ''ματσουκώστε την μάππα να φύει που πάνω μας'' και συνήθως τρώει σφαλιάρες από παντού, με σκορ έξι μηδέν και βάλε. Πόσο ωραία θα ήταν αν είχαμε και μια εθνική ομάδα, που να μας αντιπροσωπεύει ανάλογα στην πολιτική αρένα. Για να γίνει αυτό, πρέπει να βρούμε πρώτα τον κατάλληλο προπονητή. Από όλους αυτούς, που άρχισαν να ετοιμάζουν τον πισινό τους για την καρέκλα, δεν βλέπω κανένα να αξίζει. Αλίμονό μας…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου