Ο Γιώργος Τσακίρης γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για την μαγεία της Κυριακής και θυμάται τον μύθο της Νέας Φιλαδέλφειας.


Καταλαβαίνω πως η διάθεση των περισσότερων από όσους μου κάνετε την τιμή και μου δίνετε τη χαρά να γράφετε τις απόψεις σας στο συγκεκριμένο blog είναι να συζητήσουμε για το μέλλον της ΠΑΕ ΑΕΚ, το εγχείρημα της λαϊκής βάσης, ίσως το ταξίδι του Αρναρ Γκρέταρσον στην Ρουμανία, το μέλλον του Μανόλο Χιμένεθ και κάποιων ποδοσφαιριστών με τα νέα δεδομένα. Θα γράψω (και) γι' αυτά σε μία, δυο μέρες από τώρα. Να είστε σίγουροι. Απλά να πω ότι ήμουν, είμαι και παραμένω υπέρμαχος της άποψης ότι Μεσσίας για την ΑΕΚ δεν υπάρχει, μόνο ο κόσμος της υπάρχει όταν το. θυμάται!

Επιτρέψτε μου όμως πρώτα να θυμηθώ και να μοιραστώ μαζί σας: «τη μαγεία της Κυριακής», όπως τη συζητούσα πριν με τον Αντρέα σε μία κουβέντα που αφορούσε τι σήμαινε για μας να είσαι ΑΕΚ και πόσο πιο δυνατή γινόταν η αγάπη για την ομάδα όταν γνώριζε την ήττα και μέσα από την απογοήτευση δυνάμωνε η επιθυμία για να την βοηθήσεις να ξεπεράσει τη. στραβή!

Με όλα τα τελευταία γεγονότα (και δεν αναφέρομαι σε όσα έγιναν στον τελικό του Κυπέλλου, πριν από το ματς και μετά, αλλά και στα ματς χάντμπολ σε Λαμία και Νέα Φιλαδέλφεια και πολλά άλλα που δεν είναι γνωστά) αναπόλησα καταστάσεις και θυμήθηκα γεγονότα. Θέλω να γράψω λοιπόν για τη «μαγεία της Κυριακής», για το «κιτρινόμαυρο» οπαδικό dna όπως τότε το γνώρισα εγώ. Να το γνωρίσω ίσως στον κόσμο της ΑΕΚ, τους. πιτσιρικάδες που δεν ξέρω το γιατί, αλλά έμαθαν διαφορετικά να αγαπάνε την ομάδα τους και να το εκδηλώνουν ανάποδα.

Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου. «Μπαμπά πήγαινέ με για σουβλάκια στον κυρ Κώστα»! Ετσι τη γνώρισα εγώ την ΑΕΚ και κατ' επέκταση τη «μαγεία της Κυριακής» και τον. μύθο της Νέας Φιλαδέλφειας. Πιτσιρικί με τους γονείς μου και τα δυο μου αδέρφια πότε Σάββατο βράδυ και πότε Κυριακή ανήμερα του αγώνα. Η συνηθισμένη βόλτα: Στο αμάξι και από τα Κάτω Πατήσια βουρ για Νέα Φιλαδέλφεια. Ανεβαίναμε την Δεκελείας, βρίσκαμε πάρκινγκ και με τα πόδια πηγαίναμε στον κυρ Κώστα. Εκεί ντε στον πεζόδρομο, που είχε (και έχει αλλά πλέον σε πιο μοντέρνο σχέδιο) ένα σιντριβανάκι μπροστά από το μαγαζί. Και πώς να μη με πάει ο Τάκης; Αφού του ούρλιαζα στο σπίτι: «Ελα ρε μπαμπά. Πήγαινέ με στον κυρ Κώστα, πάμε στην Φιλαδέλφεια». Με άφηναν και έτρεχα προς το γήπεδο, λίγο στα στενά του να τριγυρίσω, να φτάσω μέχρι την «21» και το «Μόσχος» και να γυρίσω για να φάω λαχανιασμένος για να ρωτήσω τον πατέρα μου (αν ήταν Σάββατο βράδυ): «Θα έρθουμε αύριο γήπεδο; Ετσι δεν είναι;». Εννοείται πως η απάντησή του ήταν πάντα θετική αφού είχα σύμμαχο την Ρένα (τη μητέρα μου). Τα χρόνια περνούσαν και ο... μύθος της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν πάντα ζωντανός μέσα μου. Οι μυρωδιές, τα χρώματα, οι ΑΕΚτσήδες φίλοι μου, τα άγνωστα αδέρφια μου και όλοι όσοι έβλεπαν στο δρόμο από τον Περισσό έως την Βυζαντινή Γωνιά και στο γήπεδο που με έκαναν να χαμογελώ χωρίς λόγο και αιτία. Ο λόγος ήταν απλά η «μαγεία της Κυριακής». Για να νιώθω αυτή τη μαγεία της βέβαια είχαν φροντίσει οι γονείς μου, η Νέα Φιλαδέλφεια, εκείνα τα οπαδικά μυαλά. Τότε (από το 1990 έως τα τέλη της δεκαετίας) παρακολουθώντας τον αγώνα της αγαπημένης μου ΑΕΚ (εντός, ή εκτός έδρας) το πρώτο πράγμα που έλεγαν όλοι ήταν: «το νου μας μη κάνουμε κακό στην ομάδα ό,τι και να γίνει». Ολοι σκέφτονταν το ίδιο πράγμα: να μη χάσουν την ευκαιρία να ζήσουν και την επόμενη εβδομάδα τη μαγεία της Κυριακής!

Εχεις δίκιο ρε Αντρέα μου. Τόσο δίκιο όμως. Τώρα πώς να βιώσει κανείς τη μαγεία της Κυριακής των δικών μου και (πόσο μάλλον των δικών σου χρόνων αφού εγώ πάω και επτά χρόνια μπροστά από σένα); Ποιος να εξηγήσει στους μικρούς ότι η αγάπη για την ομάδα υποχρεωτικά μπαίνει πάνω από οτιδήποτε άλλο; Ποιος ρε Αντρέα να ζητήσει από τους νυν πιτσιρικάδες δείχνοντάς τους μια φωτογραφία της 11άδας της δεκαετίας του '60 να πουν όλους όσους γνωρίζουν και να τους. καρπαζώνει για όσους παίκτες δεν αναγνωρίζουν ενώ δηλώνουν ΑΕΚτσήδες; Ποιοι πλέον στις εκδρομές φοράνε. χαρτόκουτα στις πλάτες και στον σβέρκο για να προστατευτούν (οι. μυημένοι γνωρίζουν). Τώρα. μετράνε άλλα και η αγάπη για την ομάδα και τη διαφορετικότητα περνάει απαρατήρητη. Κάποτε σημασία είχε να ακούγεται παντού το όνομά της, να προστατεύεται το γήπεδο, να δημιουργούνται νέα καψούρικα συνθήματα για την ΑΕΚ. Ετσι δεν είναι Αντρέα; Ε, ναι έτσι είναι. Αλλαξαν οι καιροί και χάθηκε η μαγεία της Κυριακής, δεν υπάρχει (για τους τωρινούς διότι εγώ τον ζω ακόμη) ο. μύθος της Νέας Φιλαδέλφειας και έτσι μεταλλάσσεται το «κιτρινόμαυρο» οπαδικό dna. Μακάρι να βρεθεί ο τρόπος και να αλλάξει αυτό. Αλλά έχεις δίκιο Αντρέα: αυτοί που έπρεπε να κάνουν κάτι απλά αδράνησαν και η ευκαιρία χάθηκε. Δεν πειράζει ας είναι. Αλλά ρε μπαμπά, πήγαινέ με πάλι για σουβλάκια στον κυρ Κώστα να γουστάρω, κάνε με να θυμηθώ και να ταξιδέψω πίσω και να ανατριχιάσω λίγο!