Μεγάλη ιστορία το διαδίκτυο και αυτό το... ρημάδι του Youtube. Είχα ισχυρές αμφιβολίες για το αν βρω το συγκεκριμένο, πολύ ιδιαίτερο αγώνα, αλλά ζούμε -τουλάχιστον, ως προς αυτό- στην εποχή των ιντερνετικών λύσεων. Κατά ένα παράδοξο τρόπο, η πιο συναισθηματική στιγμή, που έχω να θυμάμαι από τον Θωμά Μαύρο, δεν τον βρίσκει ντυμένο στα κιτρινόμαυρα.
Ο Μαύρος έφυγε τυπικά -γιατί ουσιαστικά, έμεινε πάντα στις συνειδήσεις, στις καρδιές και στις αναμνήσεις των ανθρώπων που αγαπούν την ΑΕΚ- το 1988 από την Ένωση, με τρόπο που δεν αρμόζει ούτε στη δική του προσφορά, ούτε στην ιστορία της ομάδας. Αλλά ήταν οι εποχές της πραγματικής διοικητικής ανυποληψίας, που οδήγησε ακόμα και στην... πρόσληψη Αλέφαντου, για να βγει η ομάδα, από το αγωνιστικό τέλμα.
Την περίοδο '89-'90, η ΑΕΚ είχε επιστρέψει στους τίτλους και ο Θωμάς επέστρεφε, με τη φανέλα του Πανιώνιου, ως αντίπαλος στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το ματς έληξε 7-1, αλλά όταν ο Μαύρος νικούσε με κοντινή κεφαλιά, τον Σπύρο τον Οικονομόπουλο και ισοφάριζε, προσωρινά, κανείς δεν είχε προδιαγράψει την έκταση του σκορ. Όπως κανείς δεν είχε προσχεδιάσει την αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου, που όρθιος αποθέωνε τον μεγαλύτερο επιθετικό, που έχει δει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμα κι όταν φορούσε άλλη φανέλα, ήταν πάντοτε ο Μαύρος της ΑΕΚ, ο Θεός!
Το πως θυμάται ο ίδιος την αποχώρησή του, από την ΑΕΚ, την εξήγησε με το δικό του, ιδιαίτερο τρόπο στην πρόσφατη συνέντευξή του, στο "ΝΕΑ":
"Δεν περίμενα ποτέ όμως ότι οι άνθρωποι που με συμβουλεύονταν θα έρθουν και θα µου πουν ότι τελείωσα ποδοσφαιρικά. Δεν το πίστευα. Ήταν άδικο, είχα να δώσω ακόμα στην ΑΕΚ. Αν ήξερα ότι ήταν δίκαιο θα έλεγα έτσι είναι η ζωή, τελειώσαμε. Αυτό με πλήγωσε. Υπήρχε ήλιος και νόμιζα ότι ήταν νύχτα. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψω. Αποδείχθηκε στη συνέχεια ότι είχα να δώσω. Πήγα στον Πανιώνιο και έβαλα 51 γκολ σε τρία χρόνια. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Η κακία είναι κακό πράγμα. Το θέμα είναι η ΑΕΚΑΡΑ να πηγαίνει μπροστά".
Το 1993, ο άγαρμπος, για την ακρίβεια, απαράδεκτος, τρόπος με τον οποίο έφυγε από την ομάδα, αποκαταστάθηκε εν μέρει, με το φιλικό που διοργανώθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια, προς τιμήν του.
Εποχές δόξας για την ΑΕΚ, γνώριμες για τον Θωμά, που έζησε τα μεγαλεία της ομάδας του Μπάρλου, κράτησε ψηλά τη σημαία στα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν και επέστρεφε για την τελευταία αποθέωση, αγωνιζόμενος ένα ημίχρονο με τη φανέλα της Εθνικής (από την οποία, επίσης, τον εκδίωξε το "όμορφο" σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου) και ένα με τη φανέλα της Ένωσης. Σκόραρε και με τις δύο, παρέλαβε τις τιμητικές πλακέτες του και υπό έντονη βροχόπτωση, έκανε το γύρο του γηπέδου, για να ακούσει το "ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος, ο Θεός".
Ένα σύνθημα που έμελλε που ενώνει τρεις διαφορετικές γενιές ΑΕΚτζήδων και που ακούγεται, κάθε φορά που ο μεγάλος Μαύρος, εμφανίζεται στα κοινά της ομάδας. Ένα σύνθημα που, όπως εξήγησε σε ανύποπτο χρόνο, του δημιουργούσε... πρόβλημα καθώς: "μετά απ' αυτό, έπρεπε να προσγειωθώ στη γη και να αντικρίσω τη γυναίκα μου, τους φίλους μου. Ήταν δύσκολο να διαχειριστώ τέτοια αγάπη".
Στην ίδια συνέντευξή του, παραδέχθηκε ότι δέθηκε περισσότερο με τον κόσμο της ΑΕΚ, την περίοδο των "πέτρινων χρόνων", παρά τις μυθικές στιγμές που γνώρισε την εποχή του Λουκά Μπάρλου (του "πατέρα", όπως συνηθίζει να αποκαλεί). Ίσως κι εμείς, που γαλουχηθήκαμε μαζί του, να δεθήκαμε περισσότερο εκείνη την περίοδο. Γιατί ο Μαύρος, δεν ήταν απλά ο δεινός σκόρερ, που ελλείψει άλλων ποιοτικών λύσεων, εκτελούσε και τα... κόρνερ! Ο Μαύρος ήταν η απάντησή μας στην καζούρα, η λύτρωσή μας από τη μιζέρια, το αποκούμπι, ο ακατανίκητος ήρωας των παιδικών χρόνων, που επιβάλλεται να υπάρχει σ' ένα λαϊκό άθλημα, όπως το ποδόσφαιρο.
Τι να πρωτοθυμηθείς; Την παρουσία του στα ντέρμπι και ειδικότερα την πελατειακή σχέση με την άμυνα του Ολυμπιακού; Την ηγετική παρουσία του, έως και τον τελικό, του '83, όταν η ΑΕΚ κατέκτησε ένα Κύπελλο, κόντρα στην κάκιστη εικόνα της, όλη τη σεζόν; Τα 5 γκολ που σημείωσε στο 5-2 επί του Αιγάλεω, το 1985, στη Φιλαδέλφεια; Και έγιναν αφορμή για μια μυθική στιχομυθία με τον πατέρα του, όπως ο ίδιος αποκάλυψε: "Σήμερα ήσουν καλός;"με ρώτησε. "Πες μου εσύ", του είπα και μου απαντάει: "Τι 5 γκολ,ρε;
Έπρεπε να έχεις πετύχει 8! Ήταν η ευκαιρία της ζωής σου. Να σε γράψει η ιστορία, κι εσύ έχανες τα τετ α τετ. Κανείς δεν θα σε ξεπερνούσε ποτέ. Για μένα ήσουν σκέτη απογοήτευση σήμερα"!
Ο Θωμάς Μαύρος γεννήθηκε στην Καλλιθέα, στις 31 Μαΐου του 1954. Η καριέρα του άρχισε να ανατέλλει στον Πανιώνιο, το 1970 και το 1976, μετά από δικαστικό αγώνα, η ΑΕΚ κατάφερε να τον εντάξει στο δυναμικό της. Με τον αείμνηστο Λουκά Μπάρλο, να δίνει το ποσό των 12 εκατομμυρίων δραχμών, τότε, στον Πανιώνιο, παρά το γεγονός ότι υπήρχε δικαστική δικαίωση.
Μέλος της καλύτερης ΑΕΚ, όλων των εποχών, πρωταγωνίστησε στην πορεία έως τους 4 του ΟΥΕΦΑ (αποκορύφωμα τα δύο γκολ στον επαναληπτικό με την ΚΠΡ).
Κατέκτησε το νταμπλ το 1978, πρωτάθλημα το 1979 και Κύπελλο το 1983. Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ελληνικό πρωτάθλημα, με 260 γκολ, σε 501 συμμετοχές, ενώ το 1979 κατέκτησε το ασημένιο παπούτσι, σε μια χρονιά που και συνολικά η επίθεση της ΑΕΚ, ήταν δεύτερη στην Ευρώπη, με 90 γκολ (έχασε οριακά την πρωτιά από τον Άγιαξ).
Το 1981 κλήθηκε στη Μικτή Ευρώπης και το 1984 στη Μικτή Κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου