MIA IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗ..

Το έχω ξαναγράψει και το ξαναγράφω, γιατί η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται όμως το θέμα είναι ότι πλέον ξέρεις πως να τη δέχεσαι και πως να την αντιμετωπίζεις: οι σημαίες ξεκρεμάστηκαν εκείνο το καλοκαίρι του 1996. Έκτοτε, θαυμασμό και αγάπη για κάποιους παίκτες για το ταλέντο και την αφοσίωσή τους στην ομάδα, αλλά ως εκεί... Τίποτα και κανείς πάνω από την πιο περήφανη ομάδα στον πλανήτη!

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Διαλέγει και προχωρά. Η ιστορία κρίνει. Ο Μανωλάς διάλεξε να φορέσει την κόκκινη φανέλα. Ήδη κρίθηκε. Ίσως, ιδεολογικά, να του αξίζει καλύτερα εκεί. Να του ταιριάζει καλύτερα το... Ολυμπιακός γίνεσαι, αλλά ΑΕΚ γεννιέσαι. Ίσως ο Κώστας Μανωλάς να μη γεννήθηκε ποτέ ΑΕΚ κι ας ήταν ο θείος του αυτός που ήταν. Κι ας στεναχωριούνται, απ' όσο γνωρίζω, κάποια μέλη της οικογένειάς του γι' αυτή του την απόφαση. Ο ίδιος ξέρει καλύτερα. Σήμερα, είπα να μοιραστώ μαζί σας μία μικρή ιστορία το καλοκαίρι του 2010 στην προετοιμασία της ΑΕΚ στο Ζέεφελντ. Μία μικρή ιστορία με πρωταγωνιστή εμένα, τον Γεωργέα και τον Μανωλά. Μία ιστορία σύντομη, που όμως με σημάδεψε εκείνες τις 15 μέρες στην Αυστρία.

Ένα μεσημέρι λοιπόν, κι όπως γινόταν καθημερινά περίπου στις 2, όλοι οι απεσταλμένοι πηγαίναμε στο ξενοδοχείο της ΑΕΚ όπου στο σαλόνι δύο και τρεις παίκτες μας έδιναν συνέντευξη. Δεν θυμάμαι ποιοι ήταν εκείνη την ημέρα. Τελείωσαν λοιπόν οι συνεντεύξεις και φύγαμε αμέσως για να πάμε να γράψουμε... Φεύγοντας, πέτυχα σε έναν καναπέ, περιμένοντας την εντολή να πάει όλη η ομάδα για μεσημεριανό, τον Γεωργέα μαζί με τον Μανωλά. Μπροστά και στους δύο υπήρχαν δύο τεράστιοι φραπέδες. Ο μεγάλος Μήτσι είχε προνοήσει και είχε φέρει μαζί του από την Αθήνα όλα τα σύνεργα για να πίνουν οι παίκτες έναν καφέ της προκοπής κι όχι αυτά τα νερόβραστα που ονόμαζαν «καφέ» στην Αυστρία. Εμείς, κάθε μέρα... νερόβραστα. Είδα τους φραπέδες λοιπόν και με δόση χιούμορ, χαμογελώντας, είπα και στους δύο «φραπεδάρες, βλέπω! Σας ζηλεύω ρε μάγκες!».

Ο Γεωργέας άρχισε να γελάει και μάλιστα με πείραξε παίρνοντας το ποτήρι, πίνοντας μία γουλιά και λέγοντας «άσε, απόλαυση». Ο Κωστάκης, για έναν δικό του λόγο, «ψιλοστράβωσε» και με υφάκι μου λέει: «Εμείς τρέχουμε όλη μέρα χιλιόμετρα, εσείς κάθεστε». Το υφάκι ήταν μυστήριο, γι' αυτό και απάντησα: «Θες να αλλάξουμε ρόλους; Να είσαι στο πόδι από το πρωί και να πηγαίνεις στο ξενοδοχείο σου το βράδυ, γράφοντας χιλιάδες λέξεις κάθε μέρα μπροστά σε ένα υπολογιστή και να τρέχω εγώ δύο ώρες, παίζοντας μπαλίτσα;». «Καλά, καλά», η απάντησή του. Ο Γεωργέας δίπλα να συνεχίζει να χαμογελάει... (Και για να ξεκαθαρίσω: ούτε η δουλειά του ποδοσφαιριστή, ούτε κανενός στην προετοιμασία είναι εύκολη. Τρεις προετοιμασίες έχω βγάλει ως τώρα και το ζόρι είναι τεράστιο για όλους: για παίκτες, φροντιστές, προπονητές, δημοσιογράφους. 15 μέρες στην πίεση). Ποτέ δεν κατάλαβα την αντίδραση του Μανωλά... Από τότε όμως κατάλαβα που μπορεί να πάει το πράγμα με τον Κώστα... Όχι ότι θα έφτανε στο σημείο να πάει στον Ολυμπιακό. Αλλά έπειτα δικαιολόγησα γιατί δεν έπαιξε ούτε στην Εθνική Ελπίδων, γιατί έφτασε στο σημείο να τσακωθεί κατά καιρούς με τον Δέλλα και τον Λυμπερόπουλο ακόμα, γιατί είχε γενικά ένα υφάκι...

Η στάση του Γεωργέα ήταν αυτή που περίμενα από τον ίδιο... Ένα «παιδί» που γουστάρε τον χαβαλέ δεν παρεξηγεί τίποτα, ειδικά όταν γνωρίζει πότε κάνεις χιούμορ και πότε μιλάς σοβαρά.

Ο ένας στον Ολυμπιακό, λοιπόν. Ο άλλος να περιμένει την ΑΕΚ να κλείσει την καριέρα του και η ΑΕΚ να του κλέινει την πόρτα. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Ο ένας πάει και παίρνει αυτό που του αξίζει, στη ομάδα που του ταιριάζει (και δεν μιλάω για τους... τίτλους). Ο άλλος για πάντα στις καρδιές μας, πήρε αυτό που του αξίζει κι ας μπορεί να είναι μακριά μας του χρόνου... Νίκο Γεωργέα μία μέρα ίσως σε κεράσω μία φραπεδάρα...

ΥΓ: Ήταν η... δεύτερη και τελευταία φορά που το όνομα Μανωλάς γράφτηκε σε αυτή τη στήλη. Πλέον ανήκει αλλού! Για τον Νικόλα, πάντα θα τον μνημονεύουμε και θα γουστάρουμε φέρνοντας στη μνήμη το πάθος του μέσα στο γήπεδο...

ΥΓ1: Είναι θετικό που στην ΑΕΚ δεν λένε πλέον πολλά για τις επαφές που έχουν με την Εφορία και το θέμα με τον Ψωμιάδη. Μικρό καλάθι, αλλά από χθες νοιώθω σαν να γίνεται κάτι καλό...

Email επικοινωνίας: thodoriskarvouniaris@yahoo.gr