ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

 
@ Μπορεί να στεναχωρηθήκαμε και να ξενερώσαμε το Σάββατο όμως η ΑΕΚ πάει στην πρεμιέρα της  έτσι όπως έπρεπε να πάει. Με μεγάλη πίεση, με τον κόσμο και τον τύπο να περιμένουν με το δάχτυλο στην σκανδάλη, με 10 παίκτες να παίρνουν το μήνυμα πως στις πρώτες εξετάσεις δεν πέτυχαν. Δεν λέω απέτυχαν αλλά σίγουρα αν κάποιος από αυτούς τους 10 μικρούς είχε δείξει πως μπορεί να δώσει λύση ιδίως τώρα που υπάρχουν και δύο σοβαρές απουσίες είναι βέβαιο πως ο Δέλλας θα τον είχε στο πρώτο γκρουπ. Οι συνθήκες είναι ιδανικές λοιπόν. Και το επόμενο παιχνίδι που η ΑΕΚ θα μπορεί να πει πως δεν έχει την πίεση της νίκης αλλά θα παίξει για δυο αποτελέσματα είναι όταν, πρώτα ο Θεός, θα παίξουμε πάλι Τσάμπιονς Λιγκ εκτός έδρας με τον ισχυρό του ομίλου.
@ Ετσι είναι τα πράγματα κι ας φαίνεται ίσως υπερβολικό σε κάποιους αυτό που γράφω. Και βέβαια την Κυριακή θα συνειδητοποιήσουμε όλοι, ιδίως αν έχει τηλεοπτική μετάδοση, για τα καλά το που παίζουμε φέτος. Και μόνο με νίκες, ωραία μπάλα και πολλά γκολ μπορεί να αντέξουμε χωρίς βέβαια να λείπει ποτέ αυτή η μελαγχολία που παρά τα τόσα καλά που έχουν γίνει από τότε έχει ριζώσει μέσα μας από το βράδυ της 21^ης Απριλίου. Ξεκινάει λοιπόν μια μακρά περίοδος πίεσης και απαιτήσεων και για χρόνια η ισοπαλία για την ΑΕΚ θα είναι αποτυχία. Ιδίως φέτος, στο πρωτάθλημα που ξεκινάει την Κυριακή η αποτυχία θα είναι τεράστια.
@ Η ομιλία του Δέλλα που τα έχωσε στους παίκτες ήταν η πρώτη που βγήκε και μάλιστα σχετικά εύκολα. Πάρα πολλές ομιλίες έχουν γίνει αλλά δεν κυκλοφορούν. Αυτή κυκλοφόρησε αμέσως . Ετσι έπρεπε να γίνει γιατί πολλές φορές ένας προπονητής πρέπει να στέλνει μηνύματα που κάνουν θόρυβο και συζητιούνται. Αν μάθω πως δεν έπαιξε ρόλο για να βγει προς τα έξω την σκληρή ομιλία του θα... στεναχωρηθώ.
@ Μαζί με την ομιλία βέβαια ήρθε και η απόφαση για τους 10 παίκτες που ουσιαστικά μένουν εκτός ομάδες. Δόθηκαν πάρα πολλές ευκαιρίες σε παιδιά στην πολύ μεγάλη και χωρίς πίεση επίσημων αγώνων περιόδο προετοιμασίας. Είχα γράψει αμέσως μετά το Πήλιο πως κάποια παιδιά έχασαν την πρώτη ευκαιρία τους και πως δεν θα υπάρξουν πολλές. Τώρα θα είναι ακόμη λιγότερες ιδίως έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Σίγουρα στο τεχνικό τιμ και όχι μόνο είναι λογικό να υπάρχει απογοήτευση αφού πάρθηκε ρίσκο και το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις ευκαιρίες και την πίστη που δόθηκε σε κάποια παιδιά πως θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε επίπεδο ΑΕΚ έστω και σε αυτή την κατηγορία. Φυσικά ρίσκο δεν θα μπορούσε να παρθεί και σε επίσημα παιχνίδια και οι όποιες άλλες ευκαιρίες δοθούν θα είναι σε βάθος χρόνου και ανάλογα πως θα έχουν εξελιχθεί τα πράγματα όχι μόνο στην ΑΕΚ αλλά και στους αντιπάλους της. Είμαι από αυτούς που δεν πίστεψαν ποτέ πως μια ομάδα πρωταθλητισμού σαν την ΑΕΚ που θα μπει στο νέο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας μπορεί να χτιστεί από δύο κατηγορίες κάτω. Αν έχουμε 8-9 από τους φετινούς παίκτες στην 18αδα της Β Εθνικής θα το θεωρήσω επιτυχία και ακόμη μεγαλύτερη αν βγουν έστω 2 πιτσιρικάδες από ακαδημίες που το μόνο που δεν έβγαλαν ποτέ ήταν παίκτες που να μπόρεσαν να σταθούν στην ομάδα. Ηταν ένα μάθημα αυτό το δίμηνο για τα παιδιά που είχαν την τύχη να είναι στην ομάδα της ΑΕΚ και μάλιστα στην ομάδα της αρχής της αναγέννησης όπου αν τα καταφέρεις να γίνεις απαραίτητος είναι σίγουρο πως θα ανταμοιφθείς όχι μόνο οικονομικά. Νομίζω πως είναι η καλύτερη ευκαιρία να αναδημοσιεύσω ένα απόσπασμα από μια πολύ ωραία συνέντευξη του Χαβιέ Σαβιόλα στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα πριν από δύο Κυριακές. Με την ευκαιρία να επαναλάβω την θέση μου πως κάποιοι παίκτες αλλά και προπονητές από ένα σημείο και μετά ξεφεύγουν από τα στενά όρια και από μένα έχουν τον σεβασμό όποια φανέλα κι αν φοράνε. Ο Σαβιόλα είναι ένας από αυτούς τους λίγους, όπως ήταν ο Ριβάλντο, ο Πάουλο Σόουζα, ο Καρεμπέ, ο Ομπράντοβιτς κ.α χωρίς να κάνω σε καμία περίπτωση συγκρίσεις. Ο Σαβιόλα για όσους δεν γνωρίζουν έγινε βασικός στη Ρίβερ Πλέιτ 16 χρονών!!! Του δόθηκε μια ευκαιρία σε έναν αγώνα που έλειπαν οι επιθετικοί της ομάδας για διάφορους λόγους, την άρπαξε, μπήκε στην εντεκάδα και ξαναβγήκε όταν πουλήθηκε στην... Μπαρτσελόνα.  Σε αυτό το σημείο της συνέντευξης μιλάει για εκείνη την περίοδο: Μόλις στα 15 του δεν χρειαζόταν τα χαρτζιλίκια του θείου του. Μέχρι τα 16 του έβγαλε περισσότερα χρήματα από ό,τι ο πατέρας του μέσα σε δύο δεκαετίες. «Ηταν απότομη η αλλαγή. Δεν αλλάξαμε σπίτι, αλλά θυμάμαι ότι  με το πρώτο μου συμβόλαιο φτιάξαμε το σπίτι μας στο Μπουένος Αϊρες. Ενιωσα πολύ ωραία με τον εαυτό μου. Ο πατέρας μου ήξερε πως αυτό μπορεί να με επηρεάσει και δεν θα το επέτρεπε ποτέ να συμβεί. Δεν ήθελε να αλλοιώσουν τα χρήματα και η φήμη τον χαρακτήρα μου. Μου έμαθε να είμαι σεμνός και ταπεινός. Οταν οι φίλοι του τού ζητούσαν δικό μου αυτόγραφο, με ανάγκαζε να πηγαίνω εγώ να τους βρω και να τους το δώσω ο ίδιος. Μου έμαθε να υπολογίζω την αγάπη του κόσμου ως κάτι σημαντικό και όχι δεδομένο. Ηταν εκεί βέβαια σε όλους στους αγώνες μου, αλλά πάντα συγκρατημένος. Οταν στον δρόμο για το σπίτι του έλεγα: "Είδες, μπαμπά, τι γκολάρα έβαλα;", εκείνος συνήθιζε να μου απαντάει: "Γκολάρα το λες εσύ αυτό; Είδες το γκολ που έβαλε ο άλλος;". Τον ρωτούσα τότε "μα καλά δεν χαίρεσαι με αυτά που έχω καταφέρει, με αυτά που κάνω;". Χαιρόταν, αλλά ήθελε να με κρατάει προσγειωμένο. Τότε δεν καταλάβαινα τη σημασία της συμπεριφοράς του. Στενοχωριόμουν. Πέρασαν κάποια χρόνια για να το καταλάβω και δυστυχώς έχασα τον πατέρα μου νωρίς, όταν ήταν 51 ετών, πέντε μέρες μετά τη μεταγραφή μου στην Μπαρτσελόνα. Κρίμα, γιατί δεν είδε ποτέ του πόσο προχώρησα στην καριέρα μου. Είναι, όμως, τα δικά του μαθήματα που έχω ακόμα στην καρδιά και το μυαλό μου».
@ Ειλικρινά θα ήθελα αυτό το μικρό σπόσπασμα με τα λόγια ενός παιδιού που φόρεσε την φανέλα της Ρίβερ, της Μπάρτσα και της Ρεάλ μεταξύ άλλων και καμιά 80αρια φορές την φανέλα της Εθνικής Αργεντινής να το διάβαζαν και γιατί όχι να το κράταγαν και στο αρχείο τους παιδιά που στα 18 μπορεί να θεωρούν πως είναι φτασμένοι παίκτες επειδή φόρεσαν μια μεγάλη φανέλα για κάτι δεκάλεπτα. Και ακόμη περισσότερο να το διαβάσουν και να πάρουν ένα μικρό μάθημα κάποιοι γονείς που πριν τα παιδιά τους γίνουν καν ποδοσφαιριστές γυρνάνε από γραφείο μάνατζερ σε γραφείο μάνατζερ, μιλούν με καμιά εικοσαριά δημοσιογράφους και αν τους ακούς να μιλάνε για τα παιδιά τους θα νομίζεις πως ο πατέρας του... Μαραντόνα έμαθε Ελληνικά και τρελάθηκε αφού νομίζει πως ο Θεός παίζει ακόμη μπάλα.