Ο Σιμόες έρχεται την Δευτέρα λοιπόν και τον… θυμηθήκαμε. Με όλα αυτά που έδειξε κυρίως αφού τον έκλεισε η ΑΕΚ και με την ζήτηση που υπήρξε από τις μεγαλύτερες ομάδες της Πορτογαλίας και όχι μόνο για να τον αποκτήσουν θυμηθήκαμε και πόσο καλή και έξυπνη μεταγραφή έκανε η ΑΕΚ. Το ότι την έκανε και με λίγα χρήματα σε σχέση με την αξία του παίκτη, όπως είχε γίνει και με τον Γιόχανσον λίγες μέρες πριν την… πρωτοχρονιά, κάνουν την επιτυχία μεγαλύτερη. Εκτός αν για κάποιους το να πετάει μια ομάδα, και ιδίως η ΑΕΚ που έχει “καεί” στο παρελθόν, χρήματα είναι το… μυστικό της επιτυχίας. H ιστορία πάντως έχει δείξει το αντίθετο.
Το ευχάριστο με αυτή την ΑΕΚ που επέστρεψε είναι ότι είναι οικονομικά δυνατή αλλά θέλει να γίνει δυνατή σε όλα. Και η πραγματική δύναμη στο ποδόσφαιρο ειναι να μπορείς να παίρνεις πάντα το καλύτερο στην τιμή που θέλεις εσύ. Δεν πιστεύω στα… θαύματα. Ότι δηλαδή η ΑΕΚ θα βρει 11 Σιμόες και Γιόχανσον και θα κάνει πρωταθλήτρια ομάδα, γιατί αυτά τα παιδιά είμαι σίγουρος πως είναι παίκτες πρωταθλητισμού, μόνο με ελεύθερα λαβράκια. Απλά δεν γίνεται. Σαφώς και η ΑΕΚ θα χρειαστεί να πληρώσει χρήματα και σε ομάδες και συμβόλαια υψηλά σε παίκτες. Στα πλαίσια του να μπορέσει η ΑΕΚ να έχει δύο, σχεδόν, ισάξιους, σε κάθε θέση πράγμα αππράγμα απαραίτητο για μια ομάδα πρωταθλητισμού θα κάνει σίγουρα αρκετές μεταγραφές.
Παίκτες ρόστερ πάντως έχει ήδη κι αν ήταν καλά οι χιαστοί του Μάνταλου και του Μπακάκη, θα λέγαμε πως τουλάχιστον 4-5 παίκτες είναι σίγουροι και για εντεκάδα του χρόνου στη Σούπερ Λιγκ. Και η ατυχία όμως, ακόμη και η τόσο ακραία με δυο από τους πολύ καλύτερους παίκτες της ομάδας, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Κι όταν έχεις στόχους πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για να νικήσεις και αυτή. Την ατυχία.
Δεν θα είναι όλες οι μεταγραφές Σιμόες και Γιόχανσον λοιπόν. Αλλά δεν ειναι μόνο αυτές καλές και συμφέρουσες μεταγραφές. Συμφέρουσες από όλες τις απόψεις ειναι και οι μεταγραφές τύπου… Μιραλάς. Να πληρώνεις δηλαδή για έναν παίκτη σοβαρό ποσό, να τον εξελίσσεις παίρνοντας ταυτόχρονα πράγματα από αυτόν και μετά να τον πουλάς σε διπλή και τριπλή τιμή. Και αυτοί οι παίκτες λαβράκια είναι και ίσως… νοστιμότερα. Λέγαμε χθες για την Σεβίλλη και τον Μόντζι. Δεν πήρε τον Ντάνι Αλβες τσάμπα. Πλήρωσε λίγο πάνω από 1.000.000 ευρώ για ένα δεξί μπακ από την Βραζιλία. Και αφού πήρε δύο κύπελλα ΟΥΕΦΑ με τον Ντάνι βασικό πρωταγωνιστή τον πούλησε 37.000.000. Ελληνική ομάδα δύσκολα θα πάρει αυτά τα χρήματα αλλά αυτή πρέπει να ειναι η φιλοσοφια. Μερικές φορές το ακριβό είναι… φτηνότερο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου