ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

ΠΕρασε τελικά γρήγορα ο καιρός. Η καρδούλα μας το ξέρει… Μπορεί να μας φαίνεται γιατί εκείνες οι μέρες του Απρίλη μοιάζουν τόσο κοντινές. Επειδή τα συναισθήματα ήταν τόσο δυνατά και

πρωτόγνωρα που έγραψαν στις ψυχές μας. Πέρασε. Σε χωράφια και γήπεδα κανονικά. Με Αντιπάλους επιστημονική φαντασία σαν τον Κρουσώνα και την Θύελλα, που μας νίκησε κιόλας, με τα μάτια να πονάνε αλλά και με ωραίο ποδόσφαιρο κυρίως φέτος και βέβαια στην κανονική περίοδο. Κι όταν έρθει ο Ιούλιος και πλησιάζει η πρώτη αγωνιστική και θα έχουν γίνει κι αρκετές μεταγραφές ίσως σε κάποιους περάσει από το μυαλό έστω και για ένα δευτερόλεπτο πως άξιζε. ΟΧΙ δεν άξιζε. Δεν έπρεπε να γίνει. Αλλά έγινε. Κι όπως ζήσαμε με την ντροπή που ευτυχώς έγινε γρήγορα ελπίδα όταν μπήκε μπροστά ο Μελισσανίδης έτσι και τώρα θα ζήσουμε πρώτα ο Θεός με την προσμονή. Όχι της επιστροφής. Αυτή δεν την είχα ποτέ. Μία είναι η προσμονή. Ένας ο στόχος. Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Για αυτή ζούμε. Κι ακόμη κι αν ειχε λήξει ο αγώνας κυπέλλου στο 88 ή αν ο Ντούνης έκανε ένα φάουλ ή ο Ανέστης μια έξοδο ή ο Χάρα δεν έβαζε το χέρι ή αν το έβλεπε ο διαιτητής και πάλι δεν θα είχε επιτευχθεί ο στόχος. Θα ήταν μια εφήμερη χαρά που έλεγε και μια ψυχή. Δεν θα ήταν η αγωνιστική εκδίκηση αλλά απλά το πρώτο της μέρος. Απλά μετάθεση πήρε το πρώτο μέρος εκείνη την βραδιά. Η αγωνιστική εκδίκηση θα είναι διαρκείας. Για αυτή ζούμε.

Αυτό σκέφτηκα χθες φεύγοντας στο ΟΑΚΑ. Αυτό σκεφτόμουν κάθε στιγμή αυτά τα δύο χρόνια. Κι αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ακόμη περισσότερο από σήμερα. Όλοι. Γιατί η ΑΕΚ έκανε τα λάθη της και τα πλήρωσε αλλά δεν έπαθε ότι έπαθε από μόνη της. “Βοήθησαν” κι άλλοι. Έβαλε το χεράκι αυτό το ξεφτιλισμένο σύστημα που 20 χρόνια ξεφτιλίζει το Ελληνικό πρωτάθλημα και χάρη στην τακτική δικαιοσύνη έχει αρχίσει να αποσυντίθεται εδώ και λίγο καιρό. Έβαλε το χεράκι και την σφυρίχτρα του το “αδελφατο” των ιπποτών. Τίποτα δεν ξεχνιέται. Τίποτα δεν συγχωριέται. Ζούμε για την αγωνιστική εκδίκηση. Αυτή θα πανηγυρίσουμε. Και ο πανηγυρισμός θα είναι διαρκείας. Τώρα απλά είμαστε ανακουφισμένοι. Γιατί ο εφιάλτης πέρασε. Αλλά η χαρά ειναι για μετά. Τώρα απλά βγήκαμε, όπως είπε κι ο Δέλλας, από το τούνελ. Η απόδοση της ομάδας και χθες ήταν όπως όλες από τότε που άρχισαν τα πλέι οφ. Ισως να είναι κι ένα σημάδι. Γιατί πρώτη φορά από τότε που βλέπω ποδόσφαιρο όχι η ΑΕΚ αλλά οποιαδήποτε ομάδα κερδίζει πέντε ματς σερί στα οποία, και στα πέντε, ήταν χάλια. Ποιος ξέρει; Σημασία για χθες κι αφού τα αγωνιστικά συμπεράσματα είναι δεδομένα για την διαδικασία των πλέι οφ είχε η νίκη και η επιστροφή.

ΚΑι πολύ σημασία είχαν βέβαια οι δηλώσεις του Δέλλα. Που ο ίδιος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους μιλώντας όπως πρέπει να μιλάει ο προπονητής της ΑΕΚ. Νομίζω πως το θέμα θεωρείται λήξαν και όποιος ακόμη υποστηρίζει πως ο Δέλλας έχει θέμα με τον Μελισσανίδη ή με τους γυμναστές του απλά είναι εκτός τοπου και χρόνου. Ο Δέλλας εξέφρασε όλη την ευγνωμοσύνη του και άφησε το μέλλον του στον άνθρωπο που τον έφερε στην ΑΕΚ. Μια απόφαση ευθύνης που δεν μπορεί να παρθεί μόνο με συναισθηματικά Κριτήρια. Αλλά με ένα μόνο κριτήριο. Και ένα στόχο. ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ 2015-2016. Και η επιλογή προπονητή και η επιλογή παικτών έχουν μόνο αυτό το κριτήριο. Και ευτυχώς ο άνθρωπος που θα αποφασίσει ξέρει τι σημαίνει να παίρνεις πρωτάθλημα. Με την ΑΕΚ. Αυτά.

Η στήλη είναι αφιερωμένη στα αδέρφια μας που έφυγαν αυτή την διετία. Με αυτή την πικρα. Για αυτούς θα νικάει η ΑΕΚάρα μας. Που επέστρεψε…