Από το πάρκινγκ μέχρι την να δω το χορτάρι σκεφτόμουν συνέχεια το παιχνίδι με τον Πανθρακικό. Πώς πήγα και κυρίως πώς έφυγα. Μετά όλα καλά. Πέρασε… Ηρθαμε. Για να χαλάσουμε το πάρτι…
Ειχα γράψει από χθες πως και με μισό - μηδέν θα ήμουν ευχαριστημένος. Με με το 3-0 είμαι ενθουσιασμένος. Οπως όλοι μας νομίζω. Ηταν μια αρχή όπως την περιμέναμε. Με 35000 λαό στην εξέδρα όταν ακόμη βρίσκω δυο πάρκινγκ έξω από το σπίτι μου στις 12 το βράδυ και οι σέλφι από την παραλία είναι το μισό facebook. Με μια ομάδα όπως θέλουμε να την βλέπουμε. Ακόμη κι οι φανέλες που είναι τέλειες χθες ήταν ακόμη πιο… τέλειες. Αλλά το πιο τέλειο από όλα και διαχρονικά παραμένει ένα πράγμα. Να βλέπεις τις 11 κιτρινόμαυρες φανέλες. Και να ακούς τα τραγούδια μας. Ολα τα άλλα είναι απλά λεπτομέρειες. Που χθες ήταν όλες όπως τις θέλαμε.
Περίμενα λοιπόν πιο δύσκολα τα πράγματα. Οχι επειδή ο Πλατανιάς μπορούσε αλλά μήπως εμείς δεν μπορούσαμε τόσο όσο είναι η διαφορά της ΑΕΚ με αυτές τις ομάδες. Ομως τελικά η διαφορά φάνηκε αμέσως. Γιατί η ΑΕΚ την έκανε να φανεί.
Οπως πάντα αυτά τα παιχνίδια χωρίζονται σε δύο μέρη. Μέχρι να μπει το γκολ και μετά το γκολ. Πάντα για μένα το πιο σημαντικό είναι το πρώτο μέρος. Στο πρώτο αυτό μέρος λοιπόν τα δύο σκυλιά του κέντρου, με τον Γιόχανσον πάντα κορυφαίο και πλέον εκτός ανταγωνισμού καλύτερο παίκτη της ΑΕΚ, φρόντιζαν να έχουμε συνέχεια την μπάλα και τις πινελιές της διαφοράς τις έκανε ο Βάργκας. Που παίζει την μπάλα όπως γουστάρει. Κοντά, μακριά, κάθετα, συρτά, ψηλά, σιγά και δυνατά. Και πάντα με την άνεση των μεγάλων μπαλαδόρων που ξέρουν πως τα πόδια τους υπακούουν. Επίσης σε αυτό το διάστημα ο Τζιμπούρ ήταν σέντερ φορ. Κι ας μην έβαλε την μπάλα μέσα. Δεν είχε καμία σχέση με τα άλλα παιχνίδια. Ηταν κοντά στον καλό του εαυτό χωρίς την ρέντα του γκολτζή. Κρίμα που έπαθε την θλάση, στην Ξάνθη θα ήταν πολύτιμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου