TA ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ ..

Η χθεσινή μέρα ήταν σίγουρα η πιο ευτυχισμένη του προπονητή Δέλλα. Για να προλάβω κάποια μηνύματα να θυμίσω ότι το 2004 ήταν παίκτης. Και μακάρι η επόμενη να είναι όταν η ΑΕΚ θα πανηγυρίσει τίτλο με αυτόν στο τιμόνι. Η απόφαση του Δημήτρη Μελισσανίδη να του εμπιστευτεί την ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΕΚ στην μεγάλη επιστροφή είναι ένας πραγματικός θρίαμβος. Θρίαμβος προσωπικός. Γιατί δεν ήταν απόφαση εύκολη, ούτε αυτονόητη. Γιατί το κριτήριο της δεν ήταν τα δύο χρόνια που πέρασαν μόνο αλλά κυρίως ο χρόνος που έρχεται. Όταν λοιπόν ο τελευταίος πρωταθληματικός πρόεδρος της ΑΕΚ επιλέγει τον Δέλλα όχι για την Γ και την Β Εθνική αλλά για να αφήσει πίσω τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ τότε πάει να πει ότι πείστηκε πως ΜΠΟΡΕΙ. Γιατί ο Μελισσανίδης σε όλη την πορεία της ζωής του βασίστηκε στο ένστικτο του και η επιτυχία του ήταν το αποτέλεσμα ενός συνόλου αποφάσεων. Αποκλείεται να ήταν όλες σωστές όμως το σύνολο ήταν θετικό σίγουρα κι έφτιαξε αυτό το θαύμα.

Είναι δεδομένο λοιπόν πως για τον ηγέτη της ΑΕΚ ο Δέλλας είναι αυτός που ΜΠΟΡΕΙ. Να πετύχει τους στόχους που δεν θα ειναι ένα καλό… πλασάρισμα ή οι βάσεις για μια ομάδα που σε βάθος χρόνου θα διεκδικησει τον τίτλο. Οι στόχοι είναι απλοί. Πρωτάθλημα και κύπελλο. Να γράψω εδώ, γιατί τα τελευταία χρόνια όποιος έχει απαιτήσεις από την ΑΕΚ αντί για νορμάλ θεωρείται από κάποιους εχθρός ή στην καλύτερη προβοκάτορας, πως το πρωτάθλημα είναι ο στόχος. Η μη κατάκτηση μπορεί να είναι αποτυχία αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα πως αυτοί που το προσπάθησαν απέτυχαν. Μπορεί να γίνουν όλα όπως πρέπει και για οποιοδήποτε λόγο να μην επιτευχθεί ο στόχος. Οπότε απλά γίνεσαι καλύτερος και συνεχίζεις. Η ζωή δεν τελειώνει. Αλλά από την άλλη πλευρά δεν έχει κανείς το δικαίωμα να βάλει τον πήχη εκεί που τον φτάνει. Δόξα τω Θεό και τους μεγάλους που έγραψαν την ιστορία αυτής της ομάδας…

Τον πήχη τον έχουν βάλει στην ΑΕΚ ο Μπάρλος, ο Γκούμας, ο Μελισσανίδης του 92-95… Και οι μεγάλες αξίες. Ο Θωμάς που ακόμη και σήμερα δηλώνει πως ο μόνος αντίπαλος που τον τρόμαζε ήταν ο κακός του εαυτός, ο Μίμης που ακόμη δεν προσγειώθηκε από το άλμα στο τρίτο γκολ με την ΚΠΡ, ο Νέστορας που δεν έλεγε στον Σάββα “θα σου το βάλω” αλλά πως θα του το βάλει…
Επίσης ο Τσάκναντι, ο μεγάλος Φάντροκ, ο Μπάγεβιτς από το 88 ως το 96… Αυτοί και άλλοι πολλοί που έχυσαν τον ιδρώτα και το αίμα τους και στέρησαν τις οικογένειες τους για την ΑΕΚ μας, σαν τον Μιχάλη Αρκάδη, έχουν βάλει τον πήχη εκεί ψηλά. Και παντα ψάχνουμε τους άξιους για να περάσουν από πάνω. Και η ζωή συνεχίζεται. Μαζί με εσένα που μας την γεμίζεις…

Από σήμερα λοιπόν χτίζεται η νέα ΑΕΚ του πρωταθλήματος. Με Δέλλα στο τιμόνι. Ο προπονητής πήρε το χρίσμα και αφού καταλήξει στο ποιοι θα πλαισιώσουν αυτόν και τον Μπορμπόκη, με τον οποίο ειναι αυτοκόλλητοι, πρέπει να κάνει αυτό που είχε πει την τελευταία αγωνιστική. Να αποφασίσει δηλαδή, όσο πιο γρήγορα γίνεται, ποιοι πρέπει να μείνουν και ποιοι να φύγουν από την ομάδα που από σήμερα είναι σε διακοπές. Εκτός από τον Ντακόλ και τον Νίκολα Γεωργέα, οι υπόλοιποι έχουν συμβόλαιο οπότε δεν υπάρχει κανένα άγχος. Απλά διαλέγει και παίρνει. Σίγουρα κάποιοι θα πρέπει να πάνε δανεικοί κι από εκεί και πέρα αυτός που τους είχε άλλους δύο, κι άλλους έναν χρόνο πρέπει να αποφασίσει με κριτήριο κυρίως το τι μπορούν να κάνουν στο ερχόμενο πρωτάθλημα. Παράλληλα προχωρούν και οι μεταγραφές. Από όλα θα έχει ο μπαξές. Οι τρύπες που θα ανοίξουν μετά τις αποφάσεις του Δέλλα για τις αποχωρήσεις πρέπει να κλείσουν αλλά το κύριο ειναι οι παικταράδες που θα κάνουν την διαφορά. Τα όπλα του προπονητή. Το καλοκαίρι θα ειναι ζεστό και όμορφο. Και πλέον μιλάμε μόνο για ΜΠΑΛΑ. Πάμε γερά ΑΕΚάρα…