TA ΣΦΗΝΑΚΙΑ ..ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΕΤΣΕΝΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Με τέτοιο καιρό όσο χάλια κι αν είναι η διάθεση, όσα κι αν είναι τα προβλήματα σίγουρα ξέρεις πως με ένα βλέμμα στον ορίζοντα μπορεί να σκεφτείς πάλι αισιόδοξα. Χρειάζεται η αισιοδοξία έστω και η τραβηγμένη από τα μαλλιά, σαν το πέναλτι στον Πλατανιά, παρά η παράδοση. Ποτέ δεν πρέπει και δεν μπορούμε να παραδοθούμε. Οπως τότε. Σαν σήμερα. Σαν πολυβόλο έγραφα Β-Γ Εθνική στην ΩΡΑ για να τελειώσω στην ώρα μου και να κατέβω Περισσό. Το προηγούμενο βράδυ με τον αρχηγό, τον Παύλο και τον Αντρέα είχαμε κάνει την καταδρομική, ειρηνική, και πετάξαμε έξω από το Καραϊσκάκη, το παλιό, τα φέιγ βολάν.  8... τόσο, δεν θυμάμαι ακριβώς και δεν κρατάω και αναμνηστικά,  κανένα πίσω! Κι όντως. Κανένα εισιτήριο δεν επιστρέψαμε. Κι ας ήταν πρόεδρος ο Τροχανάς με μπροστινό τον Γιδόπουλο. Ούτε που μας ένοιαζε. Κι όταν μάθαμε για τις πέτρες στο πούλμαν ήταν ακόμη καλύτερα. Δεν θα ξεχάσω τον πατέρα του Γιώργου του Μπούρα με το κομψό ντυσιμό του να μπαίνει στο τρένο κι ας ήταν κοντά στα 80. Κάτι πέτρες στο Θησείο ήταν απλά χαλικάκια και όλα τα λεφτά ήταν πως για να μας σπάσουν τον τσαμπουκά έβαλαν στα ηχεία την ώρα που μπήκε στο γήπεδο η ΑΕΚ το « μεσ της Πόλης το χαμάμ».  Πόσο λίγο μας ήξεραν. Πόσο εύκολα νικήσαμε. Με 10 βέβαια όπως πάντα. Στον πρώτο αγώνα έχασαν με 9. Και τα πιο ωραία 45 λεπτά ήταν αυτά που περιμέναμε για να φύγουμε. «Να πάρετε του χρόνου τον Ραβούση, τον Βαμβακά καιννούργιο γυμναστή...» Ενα σύνθημα, ασταμάτητα. Κρίμα που δεν μας κράτησαν άλλη μια ώρα. Τα είχαν όλα μαζί τους. Ομάδα δεν είχαν κι όσο κι αν πάλευαν απλά δεν μπορούσαν. Και εντός και εκτός που λέει και μια ψυχή.
@ Παμε στην πεζή καθημερινότητα. Χρειάζονται οι αναμνήσεις ιδίως στα δύσκολα αλλά δεν μπορείς να ζήσεις μόνο με αυτές. Πάμε μπροστά. Εχουμε ντέρμπι. Για τον Λίνεν έχουμε πει και γράψει πολλά. Αλλά πρέπει όπως έγραψα και χθες να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Δεν είναι ο προπονητής των ονείρων μου, είναι σίγουρο πως με μια κανονική διοίκηση θα είχε φύγει μετά την ρεβάνς με την Καβάλα ή το αργότερο μετά την Τρίπολη. Δεν έφυγε όμως και η συνέχεια τον δικαίωσε τόσο βαθμολογικά όσο και αγωνιστικά σε μεγάλο βαθμό. Γύρισε και η τύχη και η ΑΕΚ αν δεν έχανε στον Πλατανιά θα ήταν σχεδόν σωσμένη ήδη, τόση διαφορά κάνει μια ισοπαλία σε αγώνα... εφτά πόντων, ενώ με νίκη θα έπαιζε την Κυριακή για τα πλέι οφ. Εχασε και μπήκαμε πάλι στην πρίζα. Ομως παρότι κι εγώ απορώ που δεν είναι έτοιμος ο Ανάκογλου ενώ ήταν έτοιμος ο Αναστασόπουλος μια εβδομάδα πριν ερχόμενος απο δεκαήμερη αποχή, κι εγώ τσαντίστηκα που δεν είχαμε δεξί μπακ στον πάγκο λάθος που και ο ίδιος προς τιμήν του δημόσια παραδέχτηκε, κι εγώ δεν γουστάρω πολλά που γίνονται στα αποδυτήρια όμως πρέπει να μην χάσουμε τώρα στα κρίσιμα ούτε την ψυχραιμία μας ούτε το... μυαλό μας. Ο Λίνεν στον δεύτερο γύρο είναι πετυχημένος όπως θα ήταν ο καθένας που με αυτή την συγκεκριμένη ΑΕΚ θα έπαιρνε 14 βαθμούς σε οκτώ αγώνες, ο στόχος ήταν και παραμένει η παραμονή και με τον Λίνεν θα τον πετύχουμε. Ας μην γινόμαστε υπερβολικοί λοιπόν κι ας μην ψαχνόμαστε με δευτερεύοντα, γιατί ο Ανάκογλου δευτερεύον είναι, όπως και ο Κατίδης, όπως και όλοι μπροστά στον στόχο. Εφτά αγώνες έμειναν, η ΑΕΚ χρειάζεται 9 βαθμούς για να είναι 100% σίγουρη και 1000% δεν πρέπει να πέσει κάτω από τους 7. Απλά είναι τα πράγματα. Με μια διοίκηση που απλά παρίσταται για να σφραγίζει η ΑΕΚ εισιτήρια και να μπαλώνει ότι τρύπα μπορεί που μπορεί την Δευτέρα να μην υπάρχει και να αντικατασταθεί από άλλα μίκι μάους και χωρίς λύση στο ιδιοκτησιακό η μόνη σταθερά πρέπει να είναι η ομάδα και εμείς ΟΛΟΙ δίπλα της. Τίποτα άλλο.