ΑΠΟ ΤΟ ΑΕΚ-VOICE..

Η εβδομάδα που ολοκληρώθηκε χθες, περιείχε τα πάντα. Όλων των ειδών τα συναισθήματα. Περηφάνια, συγκίνηση, ενθουσιασμό, οργή, θυμό. Μπορούσες να το καταλάβεις σε κάθε συζήτηση που έκανες με τον διπλανό σου, με τον φίλο σου, ακόμα και με το να διαβάσεις σχόλια σε facebook και forum. Συναισθήματα δυνατά που όλα μαζί, προκαλούν κακό στην υγεία μας. Ο ΑΕΚτζής όμως έμαθε να ζει με αυτά. Απογοητεύεται με το παραμικρό. Ενθουσιάζεται όμως το ίδιο εύκολα. Εξοργίζεται και τα χώνει κατά δικαίων και αδίκων, αλλά την ίδια ώρα είναι εκεί για να στηρίξει αυτούς που έκραζε, λίγο νωρίτερα (και ας τους κράζει και αργότερα). Αυτό είμαστε σαν λαός, για αυτό είμαστε και μοναδικοί.
Την αντέξαμε λοιπόν αυτή τη βδομάδα και είμαστε όλοι εδώ. Ζήσαμε το θρίλερ της μεταγραφής του Ανακογλου. Ενθουσιαστήκαμε με την επιτυχία της διοίκησης, που τον... απήγαγε μέσα από τα γραφεία του Παναθηναϊκού. Πανηγυρίσαμε μία σημαντική νίκη. Ανατριχιάσαμε με τον απίστευτο κόσμο (όσο κλισέ και αν ακούγεται), που θύμισε κάτι από τα... παλιά. Όμως πάνω από όλα, συγκινηθήκαμε και παράλληλα αισθανθήκαμε περήφανοι, για δύο δικά μας παιδιά. Και ας μην γνωρίζω κανένα προσωπικά.
Ο ένας είναι ο μικρός ήρωας, που μπροστά στην ίδια του τη ζωή, δεν φοβήθηκε να δώσει τα χρήματα από την ασφάλειά του για να κάνει η αγαπημένη του ομάδα, μία μεταγραφή. Ο άλλος είναι ο Μιχάλης Παυλής. Το παιδί που... θυσιάζει τη ζωή του («Η αγάπη μου για την ΑΕΚ είναι τέτοια που ακόμα και τη ζωή μου δίνω και το απέδειξα», σχολίασε ο ίδιος), για να παίξει μπάλα για την αγαπημένη του ομάδα. Και σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που θα έκαναν το ίδιο, για να μπορούμε να λέμε όλοι εμείς: είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ. Τους ευχαριστούμε που υπάρχουν, τους ευγνωμονούμε για τα συναισθήματα που μας βγάζουν και τους... ζηλεύουμε, γιατί ελάχιστοι από εμάς, θα το τολμούσαμε.
Και την ίδια στιγμή, έρχεται και ο Δημήτρης Βιντιάδης, για να σου... χαλάσει ό,τι έζησες μέσα στην εβδομάδα. Μόνο οργή και αγανάκτηση. Το τι θα έλεγε στη διοίκηση, το γνωρίζαμε μέρες πριν. Κανείς δεν υπέθεσε πως θα είχαμε (θετική) ανατροπή στην υπόθεση. Όμως ο τρόπος που χειρίζεται τα πράγματα, σε κάνει να αισθάνεσαι... κορόιδο. Μόνο non-paper δεν ανάγκασε τον Δημητρέλο να μοιράσει, μετά το ραντεβού τους. Φυσικά, όταν το... αντίπαλο δέος του Βιντιάδη, είναι οι μικρομέτοχοι και η εταιρία λαϊκής βάσης, τότε αρχίζεις και σκέφτεσαι, μήπως να κάνω και πάλι το... κορόιδο;
Σίγουρα ο Βιντιάδης και ο κάθε υποψήφιος επενδυτής, που θα ήθελε να εμπλακεί με την ΑΕΚ, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε τόσο υψηλές οικονομικά υποχρεώσεις προς το Δημόσιο, τη στιγμή μάλιστα που το ίδιο το Κράτος... εμποδίζει την εταιρία να σωθεί, με τα ΔΙΚΑ ΤΗΣ χρήματα, από την υπόθεση Ψωμιάδη. Όμως, το συγκεκριμένο θέμα, δεν μπορεί να τραβήξει άλλο. Όταν βλέπεις παιδιά, να δίνουν τη ζωή τους για αυτόν τον σύλλογο, όταν οι ποδοσφαιριστές συνεχίζουν να παίζουν απλήρωτοι, όταν υπάλληλοι συντηρούν οικογένειες με δανεικά και όλα αυτά για να κρατήσουν την ΑΕΚ στη ζωή, δεν μπορεί ο υποψήφιος επενδυτής να δίνει 16.000 ευρώ, κερδίζοντας μερικούς μήνες ακόμα.
Επιμένω πως το ενδιαφέρον του Βιντιάδη είναι υπαρκτό και δεν είναι ανάλογο με αυτό της Petit Chateau, όπως αισιοδοξώ πως στο τέλος, οι ρυθμίσεις προς το Δημόσιο, θα επιτευχθούν, διότι και η Τρόικα θα καταλάβει πως δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας στην χώρα μας, αν δεν υπάρξουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις ανώνυμες εταιρίες (και όχι μόνο για τις ΠΑΕ). Αλλά μέχρι τότε, η ΑΕΚ θα επιβιώνει από τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητάς της. Και δεν ξέρουμε για πόσο θα αντέξει.