@ Αλλο ένα καλοκαιρινό Σαββατοκύριακο γεμάτο ΑΕΚ. Με αγώνες παντού. Με δυνατό ξεκίνημα σήμερα. Η καρδιά χτυπάει σε τρία μέρη. Στην Καισαριανή όπου δυστυχώς οι θέσεις είναι για λίγους, στα Λιόσια με την υπερομάδα μας και στην Θεσσαλονίκη με την ΑΕΚ της καρδιάς που φέτος κάτι με τραβάει να είμαι πολύ κοντά της. Και αύριο στο ΟΑΚΑ. Στο προσωρινό μας σπίτι. Φέρτε τα παιδιά σας. Φέρτε όσα περισσότερα μπορείτε. Κοντά στην ομάδα μας. Κοντά στην ΑΕΚ που ξαναγεννιέται και εμπράκτως δείχνει πως τα θέλει κοντά της. Κι εμείς στο Ναό μέχρι 12 τα καταφέρναμε και μπαίναμε τσάμπα. Μετά μας έφαγε το... μπόι και το κύκνειο άσμα ήταν η ατάκα ενός καλού ανθρωπάκου, καλή του ώρα, που είπε: Αγόρι μου εσύ πρέπει να με βάλεις μέσα. Μετά συνηδητοποίησα ότι του ρίχναμε, ως παρέα, ένα κεφάλι ο... κοντύτερος.
@ Και με την θύμηση αυτή το μυαλό πέταξε σε ένα τέτοιο Σαββατοκύριακο, σαν το αυτό, τον Οκτώβριο του 2015. Οταν όλα θα έχουν γίνει φυσιολογικα. Οταν η τάξη θα έχει αποκατασταθεί παντού. Οταν η Βασίλισσα θα είναι εκεί που πάντα ανήκει και θα δυναμώνει όλο και περισσότερο. Η ΑΕΚ της Καρδιάς θα έχει πλέον καθιερωθεί εκεί που κάποτε την ανέβασε το πάθος μιας χούφτας ανθρώπων και η αγνή αγάπη ενός πολύ μικρού μέρους του τεράστιου λαού της ΑΕΚ. Με αρχηγό πάντα και για πάντα τον Παναγιωτάκη. Το χάντμπολ θα παραμένει στην κορυφή. Και όλες αυτές οι ομαδάρες μας θα περιμένουν το δικό τους σπίτι που θα έχει πάρει σίγουρα τον δρόμο του. Κοντά στο Ναό μας. Στην παντοτινή Πόλη μας.
@ Το μυαλό πέταξε. Δυο χρόνια μπροστά. Οταν η τάξη θα έχει αποκατασταθεί και ο φόβος τους που τον νιώθουμε καθημερινά κι ας είμαστε τόσο μακριά θα έχει... δικαιωθεί. Οταν οι Κυριακές μας θα έχουν γίνει πάλι όπως... πάντα. Οταν ο Ναός θα έχει υψωθεί και θα μετράμε τις ώρες όλο το 15ημερο για να είμαστε εκεί. Εκεί. Στον Αγιο τόπο που στο φως του φεγγαριού τρεμοπαίζουν τα βράδια μεσα στην ησυχία οι σκιές που έγραψαν την ιστορία. Από τους πρωτοπόρους που έσκαψαν εκείνο το βράδυ για να μην πάει κανείς και κάνει τον χώρο άθλησης... σπίτι μέχρι τους παικταράδες που έσπαγαν τα γόνατα τους στο χώμα και στο ημίχρονο πήγαιναν στο βαρέλι, εκεί που έγινε μετά η θύρα 21, και τους έριχναν οι τυχεροί πιτσιρικάδες νερό με το τενεκεδάκι στο πρόσωπο για να φύγει η σκόνη. Και μετά όταν έγινε το πιο θαυμαστό γήπεδο της Ελλάδας οι παικταράδες που πότισαν το χορτάρι του από γενιά σε γενιά. Με τίτλους, με θριάμβους, με ποδόσφαιρο που ζήταγες κι άλλα μάτια για να το απολαύσεις ακόμη περισσότερο. Αυτές θα είναι οι σκέψεις όπως θα πηγαίνουμε στο Ναό. Για ένα αγώνα ρουτίνας που θα είναι γιορτή. Οπως γιορτή ξανά θα είναι όλοι οι αγώνες. Η γιορτή της ζωής. Η γιορτή της αναγέννησης. Η γιορτή της επιστροφής εκεί που πάντα ανήκουμε και στην Πατρίδα μας που αυτή παρά τα 10 χρόνια προσφυγιάς έμεινε δική μας και ποτέ δεν χάθηκε. Δική μας ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Εκεί οδηγούν τα πράγματα. Υγεία να έχουμε να τα ζήσουμε. Και υπομονή. Και ο χρόνος περνάει πάτα ευκολότερα όταν είμαστε κοντά της. Δίπλα της. Παντού. Οπου μπορεί κι όπως μπορεί ο καθένας γιατί ο οπαδός πάντα είναι εθελοντής. Ανεβασμένοι πάντα στα φτερά του Αετού. Καλό ΑΕΚτζήδικο Σαββατοκύριακο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου