@ Εδώ είμαστε πάλι. Το Σάββατο ήταν ωραία στο γήπεδο αλλά την Κυριακή στην τηλεόραση είχε πολύ πίκρα. Η Εθνική μπάσκετ κατέρρευσε στο πρώτο παιχνίδι ζωής - θανάτου του τουρνουά με ένα τρόπο που κανείς δεν περίμενε αλλά όσο κι αν ακούγεται περίεργο έδειξε στο τουρνουά ακόμη και στην ήττα της, και τι ήττα, πως είναι μια υγιής ομάδα με μέλλον. Νομίζω πως η συνταγή είναι σωστή και το μέλλον θα είναι λαμπρό αρκεί τα παιδιά να δίνουν το παρόν. Μπορεί να μην είμαι και τόσο γνώστης του αθλήματος αλλά κάποια πράγματα φαίνονται και είναι κοινά για όλα τα σπορ.
@ Όπως φάνηκε λίγη ώρα αργότερα από τον θρίαμβο των Σέρβων πως η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι δυστυχώς στα όρια να επιστρέψει στο νοσηρό κλίμα και τα πέτρινα χρόνια της προ Ρεχάγκελ εποχής. Τα όπλα των δύο προηγούμενων πετυχημένων προπονητών ήταν διαφορετικά αλλά το αποτέλεσμα ίδιο. Το να μεταλλαχτεί η Ελλάδα από κομπάρσος σε υπολογίσιμη δύναμη του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Φυσικά ο Ρεχάγκελ έκανε το θαύμα και ακολούθησε με μεγάλη επιτυχία ο Φερνάντο. Το όπλο του Ρεχάγκελ λοιπόν στο εξωγηπεδικό κομμάτι ήταν το ότι ουδέποτε ασχολήθηκε μαζί μας. Με όσα λέγονταν η ακούγονταν. Από την αρχή, την πεντάρα από την Φινλανδία, μέχρι το τέλος με την ήττα από την Αργεντινή και τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ του 2010. Ο Οτο δεν νοιάστηκε καν να μας μάθει. Κι ο Φερνάντο που ακολούθησε μας ήξερε πάρα πολύ καλά. Με τον τρόπο αυτό και οι δύο κατάφεραν να κάνουν το δικό τους. Με τα καλά και τα άσχημα που σίγουρα υπήρχαν. Και πέτυχαν. Κάνοντας μας περήφανους.
@ Ο Οτο και λόγω ηλικίας ήταν δεδομένο πως θα έφευγε αλλά ο Φερνάντο είμαι βέβαιος πως θα μπορούσε και θα... ήθελε να συνεχίσει. Το ότι ο Φερνάντο ουσιαστικά τα βρόντηξε έχοντας και πίκρα μέσα του που φάνηκε με τα ευτράπελα που έγιναν με την επιστροφή του από την Βραζιλία στην Πορτογαλία, τα εισιτήρια και όλες τις βλακείες που ακούστηκαν. Και τώρα βλέπουμε την συνέχεια. Ο Ρανιέρι είναι ένα μεγάλο όνομα. Ισως μεγαλύτερο κι από τους δύο προκατόχους του. Όμως τίποτα δεν είναι ίδιο και το καταλαβαίνει ο καθένας. Ισως μη μπορώντας να το προσδιορίσει ακριβώς αλλά φαίνεται. Το αποτέλεσμα του αγώνα με τη Ρουμανία είναι ίσως το μικρότερο κακό. Ολοι στραβά ξεκίνησαν. Ο Οτο έφαγε πέντε, ο Φερνάντο δεν νίκησε την Γεωργία μέσα στο Καραϊσκάκη και με κόσμο στις εξέδρες όχι όπως προχθές. Παρόλα αυτά τα πράγματα δείχνουν πολύ άσχημα. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση. Να αλλάξει ο προπονητής προσέγγιση, να ακολουθήσει την συνταγή των δύο με τον δικό του τρόπο.Δύσκολο γιατί το δηλητήριο που έχουν ρίξει αυτοί που αφού κατέστρεψαν το ποδόσφαιρο όρμησαν να αλώσουν και την Εθνική έχει προχωρήσει. Ο άλλος θα είναι να αλλάξει η ηγεσία της ΕΠΟ, πράγμα που θα γίνει σίγουρα αλλά πιθανόν να είναι αργά τότε. Θα είναι μεγάλο κρίμα να χάσουμε αυτό που ζούμε από το 2002 μέχρι σήμερα. Και θα είναι τραγικό να επιστρέψουμε στο χάλι που ήμασταν. Για να δούμε. Ο χρόνος και το γήπεδο θα δείξουν.
@ Όπως φάνηκε λίγη ώρα αργότερα από τον θρίαμβο των Σέρβων πως η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι δυστυχώς στα όρια να επιστρέψει στο νοσηρό κλίμα και τα πέτρινα χρόνια της προ Ρεχάγκελ εποχής. Τα όπλα των δύο προηγούμενων πετυχημένων προπονητών ήταν διαφορετικά αλλά το αποτέλεσμα ίδιο. Το να μεταλλαχτεί η Ελλάδα από κομπάρσος σε υπολογίσιμη δύναμη του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Φυσικά ο Ρεχάγκελ έκανε το θαύμα και ακολούθησε με μεγάλη επιτυχία ο Φερνάντο. Το όπλο του Ρεχάγκελ λοιπόν στο εξωγηπεδικό κομμάτι ήταν το ότι ουδέποτε ασχολήθηκε μαζί μας. Με όσα λέγονταν η ακούγονταν. Από την αρχή, την πεντάρα από την Φινλανδία, μέχρι το τέλος με την ήττα από την Αργεντινή και τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ του 2010. Ο Οτο δεν νοιάστηκε καν να μας μάθει. Κι ο Φερνάντο που ακολούθησε μας ήξερε πάρα πολύ καλά. Με τον τρόπο αυτό και οι δύο κατάφεραν να κάνουν το δικό τους. Με τα καλά και τα άσχημα που σίγουρα υπήρχαν. Και πέτυχαν. Κάνοντας μας περήφανους.
@ Ο Οτο και λόγω ηλικίας ήταν δεδομένο πως θα έφευγε αλλά ο Φερνάντο είμαι βέβαιος πως θα μπορούσε και θα... ήθελε να συνεχίσει. Το ότι ο Φερνάντο ουσιαστικά τα βρόντηξε έχοντας και πίκρα μέσα του που φάνηκε με τα ευτράπελα που έγιναν με την επιστροφή του από την Βραζιλία στην Πορτογαλία, τα εισιτήρια και όλες τις βλακείες που ακούστηκαν. Και τώρα βλέπουμε την συνέχεια. Ο Ρανιέρι είναι ένα μεγάλο όνομα. Ισως μεγαλύτερο κι από τους δύο προκατόχους του. Όμως τίποτα δεν είναι ίδιο και το καταλαβαίνει ο καθένας. Ισως μη μπορώντας να το προσδιορίσει ακριβώς αλλά φαίνεται. Το αποτέλεσμα του αγώνα με τη Ρουμανία είναι ίσως το μικρότερο κακό. Ολοι στραβά ξεκίνησαν. Ο Οτο έφαγε πέντε, ο Φερνάντο δεν νίκησε την Γεωργία μέσα στο Καραϊσκάκη και με κόσμο στις εξέδρες όχι όπως προχθές. Παρόλα αυτά τα πράγματα δείχνουν πολύ άσχημα. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση. Να αλλάξει ο προπονητής προσέγγιση, να ακολουθήσει την συνταγή των δύο με τον δικό του τρόπο.Δύσκολο γιατί το δηλητήριο που έχουν ρίξει αυτοί που αφού κατέστρεψαν το ποδόσφαιρο όρμησαν να αλώσουν και την Εθνική έχει προχωρήσει. Ο άλλος θα είναι να αλλάξει η ηγεσία της ΕΠΟ, πράγμα που θα γίνει σίγουρα αλλά πιθανόν να είναι αργά τότε. Θα είναι μεγάλο κρίμα να χάσουμε αυτό που ζούμε από το 2002 μέχρι σήμερα. Και θα είναι τραγικό να επιστρέψουμε στο χάλι που ήμασταν. Για να δούμε. Ο χρόνος και το γήπεδο θα δείξουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου