HTαν δύσκολες ημέρες οι τελευταίες στο προπονητικό κέντρο... Το σύννεφο κακοκεφιάς δεν έλεγε να ξεκολλήσει πάνω από τον ουρανό των Σπάτων, ο χρόνος είχε σταματήσει στο 89'. «Πως το καταφέραμε αυτό; Γιατί δεν φάγαμε τη μπάλα;». Ο τρόπος αποκλεισμού είχε κοστίσει ακριβώς επειδή το γενικώς αποδεκτό συμπέρασμα, τους καθιστούσε σημαντικά καλύτερους και στα δύο ματς απέναντι στον Ολυμπιακό. Αυτό είναι όμως το ποδόσφαιρο.
Ο Δέλλας τους παρατηρούσε από μία πλευρά δίχως να επεμβαίνει. Τους άφησε να πάρουν το χρόνο τους, να το χωνέψουν, να το συζητήσουν μέχρι να το εξαντλήσουν στο μυαλό τους. Σίγουρα του άρεσε ότι τους έβλεπε προβληματισμένους, στεναχωρημένους και πεισμωμένους. Στιγμή δεν σκέφτηκε να τους μαλώσει για να κοιτάξουν το επόμενο ματς, ήξερε ότι θα το πράξουν από μόνοι τους!
Το είχε πει σε ανύποπτη φάση ο προπονητής της ΑΕΚ. «Σε αυτή την ομάδα θέλουμε πλέον εκτός από ικανούς ποδοσφαιριστές και εξαίρετους χαρακτήρες. Ανθρώπους που θα προβληματίζονται, θα έχουν ευαίσθητες χορδές και θα λειτουργούν μονοιασμένοι». Λόγια που μοιάζουν ουτοπικά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο αλλά βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους εντός της κιτρινόμαυρης οικογένειας.
Χτυπάς εσύ, πονάω εγώ...
Αυτοί οι ποδοσφαιριστές είναι πρώτα φίλοι και μετά επαγγελματίες. Δεν εποφθαλμιούν ο ένας τη θέση του άλλου, αντιθέτως χαίρονται να διαπιστώνουν ότι εξελίσσονται και προοδεύουν μαζί, προσπαθώντας να χτίσουν τις καριέρες τους κάτω από την ίδια σκέπη και βοηθώντας αλλήλους προς αυτή την κατεύθυνση. Λατρεύουν το «ΜΑΖΙ» και χαίρονται όταν βλέπουν έναν από εκείνους να γίνεται καλύτερος προς όφελος όλων και προπάντων της ομάδας. Το δέσιμό τους όμως γίνεται ακόμα πιο ισχυρό στα δύσκολα!
Χτυπάς εσύ... πονάω εγώ. Η στάση όλων απέναντι στις ατυχίες των Μπρέτσεβιτς και Μάνταλου, το πως τις χειρίστηκαν εκτός και εντός γηπέδων, δεν αποδεικνύει απλώς την ύπαρξη του μεταξύ τους ενωτικού πνεύματος. Συνιστά έναν ύμνο προς τη φιλία και τη συναδελφικότητα.
Το πως η ΑΕΚ κατάφερε να γεμίσει ένα ρόστερ με ποδοσφαιριστές που έχουν μπροστά τους εκτός από μπόλικα καλά ποδοσφαιρικά χρόνια και σημαντικά περιθώρια βελτίωσης, αλλά και οι οποίοι ανεξαρτήτως του χρόνου συμμετοχής τους στηρίζουν ο ένας την προσπάθεια του άλλου, αποτελεί το μεγάλο επίτευγμα των ανθρώπων της κατά τη διάρκεια των ετών της επιστροφής.
Η περίπτωση του Κολοβέτσιου είναι ένα πρόσφατο ασφαλές παράδειγμα. Ο κατά τεκμήριο πιο ολοκληρωμένος κεντρικός αμυντικός της ομάδας, δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στα ματς με τον Ολυμπιακό, αυτά που και ο ίδιος περίμενε με τεράστια προσμονή. Ούτε δυσανασχέτησε, ούτε δυστρόπησε, ούτε άφησε κάτι να αιωρείται. Τουναντίον ήταν δίπλα σε εκείνους που επελέγησαν μπροστά του, όσο υποστηρικτικός έπρεπε για τους Λαμπρόπουλο και Τζανετόπουλο, παρόλο που μέσα του είχε τη στεναχώρια της καθήλωσης σε ρόλο παρατηρητή.
Υ.Γ. Και κάτι τελευταίο αμιγώς ποδοσφαιρικό. Πήρε λοιπόν το πρώτο 90λεπτο ο Κιρσάντους και ήταν δέκα φορές πιο απογοητευτικός από όσο όταν χρησιμοποιήθηκε ως αλλαγή. Ας μην είμαστε βιαστικοί αλλά κάποια πράγματα (υποδοχή, μεταβίβαση, τρέξιμο με τη μπάλα στα πόδια) φωνάζουν από χιλιόμετρα. Σε αυτή την ΑΕΚ όπως είναι δομημένη, πρέπει όλοι να διαθέτουν τα στοιχειώδη σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Τι να πω, ας περιμένουμε κι άλλο... Πάντως τα τρεισήμισι χρόνια συμβόλαιο με αποδοχές 250.000 ευρώ ετησίως (ο πιο ακριβοπληρωμένος στο ρόστερ!) δυσκολεύομαι να τα καταλάβω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου