Όταν δεν έχεις να «φας», μέλημα σου δεν μπορεί να είναι τα…ραπανάκια για την όρεξη. Ετσι και σε αυτή την ομάδα της ΑΕΚ, στόχος δεν μπορεί να είναι το θεαματικό ποδόσφαιρο. Δεν μπορεί να παίζει για όσα πάνε και όσα έρθουν, ρισκάροντας κάθε εβδομάδα από τη μεγάλη επιτυχία με την απόλυτη αποτυχία. Η ΑΕΚ του Κωστένογλου, γιατί πλέον μιλάμε για μια ομάδα που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, είναι ένα σύνολο συνειδητοποιημένο. Με απόλυτο ρεαλισμό, που πολλές φορές φτάνει στα όρια του κυνισμού. Που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο και πως θα το πάρει.
Ξέμεινε από χαφ, γιατί κρύωσε ο Βάργκας και θύμωσε ο Γκέντσογλου; Η λύση έρχεται από τον Γεωργέα. Το προφανές θα ήταν να αγωνιστεί ο έμπειρος, αλλά αργός Δέλλας. Λογική θα ήταν η χρησιμοποίηση του Κάλα, που είναι γρήγορος και έχει παίξει στη θέση. Ή ακόμα και κάποιος από τους μικρούς, Κλωναρίδη ή Φούντα, που αγωνίζονται ως χαφ. Ο Γεωργέας όμως, συνδυάζει εμπειρία και ταχύτητα. Συνδυάζει ψυχή και τσαγανό. Και αυτό υπερκαλύπτει κάθε τακτική αδυναμία. Που δεν υπήρχε κιόλας, γιατί ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος.
Εργο Κωστένογλου αυτό. Όπως και η μαγκιά της αντικατάστασης του πιο φορμαρισμένου παίκτη των τελευταίων μηνών (Λεονάρντο), με έναν άλλο (Σιαλμά) που θα έδινε πάθος, ταχύτητα, πίεση και μαρκαρίσματα. Όπως και η έμπνευση της χρησιμοποίησης του Κλωναρίδη στη κορυφή της επίθεσης. Με τον μικρό να πιέζει ψηλά, να μην τους αφήνει να κάνουν παιχνίδι, να κερδίζει φάουλ, να δημιουργεί ουσιαστικά το δεύτερο γκολ. Συν το εξαιρετικό κοουτσάρισμα και η απόλυτη συγκέντρωση της ομάδας σε όλο το ματς.
Δεν ισχυρίζομαι πως η ΑΕΚ έγινε Μπαρτσελόνα επειδή κέρδισε στο Αγρίνιο. Τονίζω απλά, πως αυτή η ομάδα μπορεί πλέον να σε «ψήσει» με την εικόνα της. Έχει ταυτότητα, συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο και ξέρει πώς να αξιοποιεί στο έπακρο και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων της. Κάθε παίκτης, μικρός ή μεγάλος, πολύς ή λίγος, βρίσκει τη θέση και το ρόλο του μέσα στην ομάδα.
Σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, ήταν υπόθεση της ΑΕΚ. Ο Παναιτωλικός είχε ανούσια και φλύαρη κατοχή της μπάλας, δίχως να κάνει ευκαιρία. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, δεν υπήρξε φάση προς την εστία του Αραμπατζή. Και με τον Μπέλεκ σε φανταστικό παιχνίδι, με δουλειά σε όλα τα επίπεδα, με τον Κάρλος στο πιο ώριμο ματς του με την ΑΕΚ και τον Γεωργέα να δείχνει πως…παίζεται η θέση του αμυντικού χαφ, δεν θα μπορούσε να χαθεί η νίκη.
Υ.Γ.: Η ΑΕΚ γίνεται ξανά ελκυστική εντός γηπέδου. Σημαντικό κι αυτό για τις επαφές με τους ενδιαφερόμενους χρηματοδότες. Μπαίνουμε πλέον στη τελική ευθεία. Η τοποθέτηση Νοτιά δεν ξεκαθάρισε τα πράγματα. Θα έρθει, αλλά είναι απίθανο να έχει βρει λύση. Φαίνεται πάντως, πως κάτι θα προκύψει από τις επαφές αυτών των ημερών. Λίγη υπομονή και σε λίγο όλα τα χαρτιά θα πέσουν στο τραπέζι.
Ξέμεινε από χαφ, γιατί κρύωσε ο Βάργκας και θύμωσε ο Γκέντσογλου; Η λύση έρχεται από τον Γεωργέα. Το προφανές θα ήταν να αγωνιστεί ο έμπειρος, αλλά αργός Δέλλας. Λογική θα ήταν η χρησιμοποίηση του Κάλα, που είναι γρήγορος και έχει παίξει στη θέση. Ή ακόμα και κάποιος από τους μικρούς, Κλωναρίδη ή Φούντα, που αγωνίζονται ως χαφ. Ο Γεωργέας όμως, συνδυάζει εμπειρία και ταχύτητα. Συνδυάζει ψυχή και τσαγανό. Και αυτό υπερκαλύπτει κάθε τακτική αδυναμία. Που δεν υπήρχε κιόλας, γιατί ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος.
Εργο Κωστένογλου αυτό. Όπως και η μαγκιά της αντικατάστασης του πιο φορμαρισμένου παίκτη των τελευταίων μηνών (Λεονάρντο), με έναν άλλο (Σιαλμά) που θα έδινε πάθος, ταχύτητα, πίεση και μαρκαρίσματα. Όπως και η έμπνευση της χρησιμοποίησης του Κλωναρίδη στη κορυφή της επίθεσης. Με τον μικρό να πιέζει ψηλά, να μην τους αφήνει να κάνουν παιχνίδι, να κερδίζει φάουλ, να δημιουργεί ουσιαστικά το δεύτερο γκολ. Συν το εξαιρετικό κοουτσάρισμα και η απόλυτη συγκέντρωση της ομάδας σε όλο το ματς.
Δεν ισχυρίζομαι πως η ΑΕΚ έγινε Μπαρτσελόνα επειδή κέρδισε στο Αγρίνιο. Τονίζω απλά, πως αυτή η ομάδα μπορεί πλέον να σε «ψήσει» με την εικόνα της. Έχει ταυτότητα, συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο και ξέρει πώς να αξιοποιεί στο έπακρο και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων της. Κάθε παίκτης, μικρός ή μεγάλος, πολύς ή λίγος, βρίσκει τη θέση και το ρόλο του μέσα στην ομάδα.
Σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, ήταν υπόθεση της ΑΕΚ. Ο Παναιτωλικός είχε ανούσια και φλύαρη κατοχή της μπάλας, δίχως να κάνει ευκαιρία. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, δεν υπήρξε φάση προς την εστία του Αραμπατζή. Και με τον Μπέλεκ σε φανταστικό παιχνίδι, με δουλειά σε όλα τα επίπεδα, με τον Κάρλος στο πιο ώριμο ματς του με την ΑΕΚ και τον Γεωργέα να δείχνει πως…παίζεται η θέση του αμυντικού χαφ, δεν θα μπορούσε να χαθεί η νίκη.
Υ.Γ.: Η ΑΕΚ γίνεται ξανά ελκυστική εντός γηπέδου. Σημαντικό κι αυτό για τις επαφές με τους ενδιαφερόμενους χρηματοδότες. Μπαίνουμε πλέον στη τελική ευθεία. Η τοποθέτηση Νοτιά δεν ξεκαθάρισε τα πράγματα. Θα έρθει, αλλά είναι απίθανο να έχει βρει λύση. Φαίνεται πάντως, πως κάτι θα προκύψει από τις επαφές αυτών των ημερών. Λίγη υπομονή και σε λίγο όλα τα χαρτιά θα πέσουν στο τραπέζι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου