ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Αλλα πράγματα θα ήθελα να γράψω σήμερα, άλλα είχα στο μυαλό μου σαν συνέχεια της ζημιάς του Σαββάτου. Για όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν, ακόμη και τις ηλιθιότητες για τον Τσιώλη που στην Αγια Σοφιά μπορεί να μπει μόνο σαν αντίπαλος αν έχει τότε ομάδα. Ομως η ζωή φέρνει πάντα τα πράγματα όπως θέλει αυτή και όχι εμείς. Κι ο Θεός έχει για όλους το δικό του σχέδιο. Το καντήλι του Γιώργου Αμερικάνου έσβησε λοιπόν. Μετά από τρία σχεδόν χρόνια σκληρής μάχης, της μεγαλύτερης που έδωσε ποτέ με την σεμνή και αξιοπρεπέστατη συμπαράσταση της οικογένειας του ο μεγάλος αρχηγός κουράστηκε κι έφυγε για εκεί ψηλά. Να κατεβάζει πάλι ο Μόσχος την μπάλα όπως θα έκανε σε εκείνο τον τελικό που δεν πρόλαβαν να παίξουν μαζί και να του την δίνει για να τους παίζει όπως θέλει αυτός.  Οπως τους έπαιζε πάντα.
@ Ο μεγάλος αρχηγός, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης  της ομάδας που έμαθε το μπάσκετ στους Ελληνες δεν είναι πια σαν φυσική παρουσία ανάμεσα μας αλλά ανήκει σε εκείνη την εκλεκτή ομάδα των λίγων φωτισμένων και εκλεκτών που ΠΟΤΕ δεν θα φύγουν. Θα ζουν για πάντα εκεί ψηλά στις λίγες εκλεκτές θέσεις ακριβώς κάτω από τα φτερά του Αετού μας. Του Αετού μας που ο Γιώργαρος τον υπηρέτησε όχι μόνο μέσα στο... τσιμέντο, και όχι στο παρκέ που θα λέγαμε σήμερα, αλλά μέχρι την ημέρα που τον χτύπησε το πρόβλημα. Η κληρονομιά του είναι τεράστια. Ενας τεράστιος παίκτης που αν έπαιζε μαζί με τον Γκάλη όσοι τον έχουν δει ορκίζονται πως δεν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε τον καλύτερο της εποχής τους, ένας προπονητής ειδικών αποστολών που ΠΑΝΤΑ ήταν εκεί όταν η ομάδα τον φώναζε, κι ας μην του φερόταν όπως έπρεπε πολλές φορές οι διοικητικοί εκφραστές του συλλόγου, και κυρίως ήταν ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ σαν ένας ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΕΚτζής.  Στα γήπεδα που έπαιζαν οι συνεχιστές του που ποτέ δεν τον έφτασαν αλλά και στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ πολλές φορές, παντού όπου υπήρχε ΑΕΚ.
@ Και βέβαια κάθε χρόνο από τότε που η ORIGINAL άρχισε να διοργανώνει την σύναξη με τα κεράκια στο Καλιμάρμαρο ο Γιώργος Αμερικάνος ήταν εκεί. Κι αν δεν ερχόταν δεν άρχιζε η τελετή. Ηταν εκεί κι ας μην υπήρχαν κάμερες. Ηταν εκεί  για την ΑΕΚάρα μόνο. Ηταν εκεί για παιδιά σαν κι εμάς που ούτε καν τον προλάβαμε να παίζει και να μαγεύει. Ηταν εκεί για να μας μαθαίνει τι σημαίνει ΑΕΚ και γιατί την φωνάζουμε Βασίλισσα κι ας είχε να πάρει τίτλο δεκαετίες. Για να ξέρουμε γιατί φωνάζουμε «και ξανά ξανά θα γίνεις Βασίλισσα» όταν χάναμε 30 πόντους από τους Αμπελόκηπους στο ΜΕΤΣ.  Για να ξέρουμε τι σημαίνει το ΞΑΝΑ εκείνο το υπέροχο βράδυ τον Απρίλη του 2000. Ηταν εκεί που χτυπούσε  η καρδιά της ΑΕΚ... ΠΑΝΤΑ. Και θα είναι για πάντα. Ο μεγάλος αξεπέραστος Αρχηγός μας. Κανείς μπασκετμπολίστας της ΑΕΚ δεν κατάφερε να τον ξεπεράσει, ούτε καν να ακουμπήσει τον μύθο του και, μακάρι να διαψευστώ, γιατί θα σημαίνει πως θα κάνουμε πολύ μεγάλα πράγματα, κανείς δεν θα τον ξεπεράσει ποτέ. Τον μύθο του ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ που όπως έγραφε ο Φαίδωνας ήταν ο μοναδικός Αμερικάνος στην ομάδα που πήρε το Κυπελλούχων αλλά τον έλεγαν Γιώργο και ήταν από τη Νίκαια.  Καλό ταξίδι μεγάλε Αρχηγέ μας. Κι όπου κι αν είσαι πες τους απλά να σου δίνουν την μπάλα. Για να τους παίζεις όπως θέλεις ΕΣΥ...