@ Εκείνη την πρώτη πορεία που έκανα μέσα στο Ηράκλειο το 1987, με Τόζα τρία φάγαμε εύκολα και γρήγορα, μου θύμιζε η πορεία χθες. Από το σπίτι στην εκκλησία. Καμια εικοσαριά είχαμε κατέβει τότε από Αθήνα, σε κλούβα... χωρέσαμε για να πάμε στο λιμάνι μετά την λήξη, και είχαμε πάει πορεία από το Ατλαντίς στο Γεντί Κουλέ. Βουβά ήταν και τότε, όπως χθες, μέχρι να μπούμε μέσα γιατί ο Θέμης ήταν ακόμη 16 και το κλαμπ δεν είχε ανοίξει. Ο κυρ Κώστας ήταν τότε ο άνθρωπος μας στο νησί, με μεγάλες θυσίες έβαλε τα θεμέλια αλλά το κλαμπ ήταν αυτό που έκανε την πόλη δική μας με την πάροδο του χρόνου όποτε έπαιζε η ΑΕΚ. Ετσι ήταν και χθες. Σαν να παίζει η ΑΕΚ. Μας ρώτησε με ποιον ο αστυνομικός στο αεροδρόμιο. Και αυτοί που ήρθαν από Αθήνα με αεροπλάνα και καράβια ήταν πολύ περισσότεροι από το 87 που έπαιζε η ομάδα. ΓΙΑ ΣΕΝΑ.
@ Και χθες στο μυαλό όλων η ΑΕΚ έπαιζε με μια μεγάλη διαφορά. Δεν ήταν εκεί ο Θέμης να οργανώσει τα πάντα για όλους. Ηταν εκεί η κληρονομιά του. Και Θεέ μου είμαι σίγουρος πως χάρηκε γιατί σίγουρα αυτά που έγιναν θύμισαν την ORIGINAL όπως την έχουμε στο μυαλό μας σαν ένα μεγάλο ιδανικό άσπυλο και αμόλυντο. Και την ΑΕΚ μια μεγάλη ΕΝΩΜΕΝΗ οικογένεια, κάτι πολύ μακρινό από έναν απλό αθλητικό σύλλογο. Ησουν εκεί αλλά έλειπες τόσο πολύ ρε φίλε. Κι όμως με ένα μαγικό τρόπο όλα έγιναν όπως κι εσύ θα τα ήθελες ή μάλλον θα είχες φροντίσει να γίνουν. Για αυτό ήσουν πάντα αρχηγός. Για να φροντίζεις για όλα. Από το που θα κοιμηθούν, πως θα μπουν στο γήπεδο, πως θα φύγουν και καμιά φορά πως θα... αφεθούν ελεύθερα εκατοντάδες παιδιά μέχρι τις... σουίτες με τον ανεμιστήρα εκεί δίπλα στη Λίμνη του Πρέβελη ή τις σκήνες στην Ψαρή φοράδα. Από τις Αλώνες μέχρι το χωριό του... Τροχανά στην Σητεία κι από την γωνίτσα στο Λίντο μέχρι το γυναικείο βόλεϊ στο Ρέθυμνο. Παντού και πάντα για όλους. Δεν τίμησες απλά τον κυρ Κώστα που σήκωσε πρώτος την σημαία στην Καλοκαιρινού. Ανέβασες τον πήχη εκεί που αξίζει να ειναι πάντα για την ΑΕΚ και τους οπαδούς της. Και ειλικρινά ρε φίλε άξιζε. ΑΞΙΖΕ. Δεν θα σου πω καλή ξεκούραση γιατί ΠΟΤΕ δεν ήθελες να ξεκουραστείς. Να κουράζεσαι ήθελες. Για την ΑΕΚ και την οικογένεια, για τους φίλους, τους αδερφούς, τους άγνωστους, ακόμη και για τους αχάριστους.
@ Εγραψες ιστορία. Ενα τεράστιο ολόχρυσο βιβλίο κι όποιος είναι μέσα έστω και σε μια σελίδα να είσαι σίγουρος πως αισθάνεται περήφανος. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είναι η ΑΕΚ τρόπος ζωής τόσο μακριά. Σε μια πόλη με την δική της ομάδα, που κι αυτή σε αποχαιρέτησε, σε έναν τόπο που όλοι σχεδόν ξέρουν όλους και ο τοπικισμός δεν συγχωρεί. Εγιναν υπέροχα πράγματα που έγραψαν ιστορία και όλα από σένα ξεκίναγαν. Και η ιστορία δεν σβήνει γιατί γράφτηκε. Κι όταν το Σπίτι μας είναι εκεί ξανά, εκατοντάδες μέτρα από εκεί που πέρασες τον υπέροχο αλλά, δυστυχώς, τελευταίο χρόνο είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί πίσω στη γωνιά, όπως πάντα στα εύκολα και στις χαρές γιατί μπροστά έμπαινες πάντα στα δύσκολα, θα ακουστεί η φωνή σου ενωμένη με όλες τις άλλες. Για την δική μας ΑΕΚ που δεν χάνει ποτέ. Οπως κι εσύ ΠΟΤΕ δεν έχασες αδερφέ μου. Καλή αντάμωση. Εκεί που χτυπάν τα τύμπανα και η μυρωδιά του καπνογόνου μας μεθάει. Κι εκεί στο Νότο που τα αστέρια λάμπουν πιο πολύ από παντού. Και η θάλασσα δεν έχει ταίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου