TA ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Η μέρα σήμερα δεν είναι ίδια με τις άλλες. Αν δεν είχα γράψει το κείμενο που θα διαβάσετε μετά τα μαύρα γράμματα από πριν δεν θα μπορούσα να γράψω για τίποτε άλλο εκτός από μια ιστορία θάρρους και ατέλειωτης αγάπης για την ζωή που έληξε πριν λίγες ώρες. Εναν αγώνα σαν κι αυτούς τους σπάνιους αλλά τόσο μοναδικούς που ο ηττημένος φεύγει από το γήπεδο και τα χέρια των θεατών έχουν σπάσει από το χειροκρότημα ενώ ο «νικητής» φεύγει ντροπιασμένος από μια γωνίτσα που δεν τον βλέπει κανείς. Γιατί σε αγώνα με στημένο διαιτητή από το πρώτο λεπτό, με αποβολές και υπέρ του πέναλτι τα κατάφερε να πάρει μια ψευτονίκη στο 90  ενώ ο χαμένος ευχαριστήθηκε το παιχνίδι και έκανε περήφανους όσους το παρακολούθησαν. Και στην διάρκεια του έκανε τον νικητή να μην ξέρει τι να κάνει. Η ζωή του Θέμη ήταν μια ιστορία ζωής σαν αυτές που βλέπουμε στο σινεμά κάποιες φορές και αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν τέτοια άνθρωποι. Μπορεί η ψυχή, η θέληση και η αγάπη να νικήσουν την γαμημένη μοίρα; ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ. Μπορεί να γεννήθηκες χάνοντας με 0-4 αδερφέ αλλά τους γάμησες. Το έκανες 4-4 και έχασες στο 90 με πέναλτι μαϊμού.  Μια ζωή κόντρα στον πόνο και στα φάρμακα γεμάτη μουσική, αγάπη και πάνω από όλα ΑΕΚάρα. Οτι μαλακίες κι αν έχουν γίνει, όσες κι αν γίνουν ακόμη σε αυτό που ονομάζουμε οικογένεια και μόνο που γνωρίσαμε έναν τέτοιον άντρα κάποιοι, καθόλου λίγοι,  άνθρωποι αξίζει.

@ Από εκεί και πέρα θα προσπαθήσω να αποφύγω όσο μπορώ αυτό το περίεργο που όταν κάποιος φεύγει όλοι αντί να γράψουν για αυτόν γράφουν για τον... εαυτό τους. Οτι ζήσαμε, όπου το ζήσαμε, όπως το ζήσαμε έγραψε. Μένει εδώ. Στην καρδιά και  στο μυαλό. Και θα επιστρέφει. Με το χαμόγελο στα χείλη που κανείς δεν θα μπορέσει να το σβήσει.  Με αποκορύφωμα την βραδιά του Σουδάν. Το πιο γελαστό βράδυ της ζωής μας. Θα είσαι πάντα εκεί. ΣΤο Νησί των γενναίων που από κάτι τέτοια παλικάρια πήρε τον τίτλο και θα μας περιμένεις. Κι εκεί στο Νότο, στο Λιβυκό, όταν ένα αστέρι από τα εκατομμύρια, που μόνο όποιος τα έχει δει εκεί μπορεί να πιστέψει πόσα είναι, περάσει λαμπερό με την χρυσή ουρά του θα σου κλείσω το μάτι αδερφέ μου. Ηταν τιμή μου. Θα είναι πάντα. Η ΑΕΚ έχασε ένα στρατιώτη σε μια πόλη που θέλει πολλά άντερα για να κυκλοφορήσεις με την «στολή» της. Η οικογένεια έχασε έναν από αυτούς που την γιγάντωσαν και όποιος έχει αντίρρηση ας ρωτήσει. Εμείς όλοι κερδίσαμε ένα ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Μιλάς για προβλήματα και... ντρέπεσαι όταν έχεις γνωρίσεις τον Θέμη. Κι όπου κι αν ανταμώσουμε ΠΑΝΤΑ ο αρχηγός του Νησιού θα είσαι.  Ελίνα σε ευχαριστώ πολύ.

@ Κατά τα άλλα μην ξεχνάμε τι έγινε το Σάββατο. Για να μην ξαναγίνει. Πάμε σε έναν αγώνα με ένα όμορφο χωριό που η τύχη το έφερε στην κορύφωση της ποδοσφαιρικής του ιστορίας να βρεθεί με την ΑΕΚ. Σαν κάτι όνειρα που βλέπεις και όταν ξυπνάς λες «πάει τρελάθηκα, τι είδα ρε ο π....». Με την καλή έννοια το «π......» μην παρεξηγηθεί κανείς.

@ Ο Κρουσώνας λοιπόν έρχεται στην Αθήνα και μπράβο του που θα συνδυάσει το μεγαλύτερο παιχνίδι της ποδοσφαιρικής του ιστορίας με μια επίσκεψη και στην Ακρόπολη. Αυτές είναι οι ομάδες που έχουμε φέτος απέναντι μας.  Ομάδες με παιδιά που έχουν όνειρα αλλά κυρίως με ερασιτέχνες που η τύχη, οι συγκυρίες ή οι περιορισμένες δυνατότητες τους που δεν είναι ντροπή τους επέτρεψαν να κάνουν μια περιορισμένη καριέρα μόνο εκεί που χτυπάει η καρδιά του αγνού αρχέγονου ποδοσφαίρου μακριά από τα φώτα και την λάμψη που απολαμβάνουν οι εκλεκτοί. Σκεφτείτε απλά μετά από τόσες αγωνιστικές πόσα ονόματα αντιπάλων θυμάστε. Πόσες φορές την ώρα του αγώνα ξέρατε πως λέγεται το παιδί που έχει την  μπάλα ή ο τερματοφύλακας που κάνει την απόκρουση ή ο προπονητής με την φόρμα και την κοιλίτσα που χτυπιέται στον πάγκο. Με αυτές τις ομάδες παίζουμε. Που πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό μεγαλύτερο  από αυτόν που έχουμε για τις ομάδες της κατηγορίας που ανήκουμε πάντα. Και σεβασμός δεν είναι να βάζεις δυο γκολ και να σταματάς ή ακόμη χειρότερα να περιμένεις πως θα νικήσεις επειδή είσαι η ΑΕΚ. Σεβασμός είναι να παίζεις στο 100% από το πρώτο μέχρι το τελευταίο είτε παίζεις 90 είτε 2. Είναι σεβασμός προς τον αντίπαλο και φυσικά προς την φανέλα που φοράς. Αν κάποιος παίκτης της ΑΕΚ θεωρεί... υποτιμητικό να ζοριστεί με τον Κρουσώνα ή τον Ηλυσιακό ίσως θα πρέπει να σκεφτεί πως αν δεν ήταν αυτοί οι αντίπαλοι δεν θα ήταν κι αυτός στην ΑΕΚ.

@ Επίσης όποιος ζητάει ή δίνει δικαιολογίες με το επιχείρημα το ότι και η ΑΕΚ στην Γ Εθνική είναι οπότε θα έρθουν και οι στραβές πρέπει να έχει κάποια πράγματα στο μυαλό του. Κάποιοι είχαν θεωρήσει λαϊκισμό την αναφορά των επαγγελμάτων που κάνουν οι παίκτες του ΑΟ Περιστερίου μετά το 0-0 του Ελ Πάσο. Ας το θεωρήσει ο καθένας ότι θέλει αλλά πάνω και πρώτα από όλα είναι αλήθεια. Το ότι η ΑΕΚ εκτός του ότι έχει το 20πλασιο μπάτζετ από τους αντιπάλους είναι η μοναδική ομάδα που λειτουργεί 100% επαγγελματικά. Και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ομάδες της κανονικής της κατηγορίας πλέον. Μάλλον αυτές, πλην του ΠΑΟΚ, έχουν να ζηλέψουν το ότι οι ποδοσφαιριστές, όπως και όλοι άλλοι υπάλληλοι της ομάδας, πληρώνονται στις 30 κάθε μήνα τον μήνα που τρέχει. Αν ο μήνας έχει 31 πληρώνονται και πριν τελειώσει. Εχουν ένα προπονητήριο που μπορεί τόσα χρόνια να ήταν μισό επειδή δεν δούλευαν εκεί οι ακαδημίες αλλά σίγουρα για την πρώτη ομάδα είναι σούπερ με παροχές που οι περισσότερες ομάδες Α Εθνικής βλέπουν μόνο στα... έργα. Δεν συζητώ καν για τα παιδιά που αγωνίζονται απέναντι στην ΑΕΚ φέτος. Επίσης έχουν αφεντικό τον πιο ισχυρό οικονομικό παράγοντα που ασχολείται αυτή την εποχή με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και 15 με 25.000 κόσμο στα εντός έδρας και την πλειοψηφία των οπαδών σε συντριπτικό βαθμό σε όλα τα εκτός. Το μόνο λοιπόν που δεν μπορεί να έχει αυτή η ομάδα είναι δικαιολογίες. Και προσοχή δεν υπάρχει απαίτηση για τρομερά πράγματα. Για να δίνουν το 100% από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο αυτοί που παίζουν. Τίποτε άλλο. Αυτό αρκεί.