ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ..ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

 

@ Κι όπως η οθόνη θα μας μεταφέρει από το παρελθόν στο μέλλον είναι σίγουρο πως ελάχιστα μάτια θα μείνουν στεγνά. Γιατί το παρελθόν, η ιστορία μας, η δόξα, η τιμή, η βαριά φανέλα που φέρνει το όνομα ΑΕΚ θα συναντηθεί σήμερα επιτέλους με ένα μέλλον που δεν θα την... ντρέπεται. Δεν θα σκύβει το κεφάλι από φόβο αλλά μόνο από σεβασμό. Γιατί θα αισθάνεται αντάξιο. Και με την ελπίδα ότι μπορεί να γίνει λαμπρότερο. Χωρίς να είναι ιεροσυλία.

 

@ Κάτι περίεργο μου έχει συμβεί αυτές τις ώρες της αναμονής. Γιατί ξέρω πως θα ζήσω, πρώτα ο Θεός, κάτι μεγαλειώδες και μπορώ νας σας διαβεβαιώσω όλους για αυτό. Κανείς που μπορεί δεν πρέπει να το χάσει και η ΑΕΚ έχει φροντίσει για αυτό. Θα το μεταδώσουμε εμείς από το aek365 και βέβαια η nova ενώ όποιος έχει δικό του δορυφορικό σύστημα μπορεί να στρίψει το πιάτο του όπως πρέπει με τις οδηγίες που έχουν δοθεί από την ΑΕΚ για να παρακολουθήσει την παρουσίαση.

 

@ Ξέφυγα όμως. Νιώθω περίεργα έλεγα. Και θυμήθηκα τα λόγια μιας αρκετά γνωστής κυρίας που είναι πράγματικά παράδειγμα η στάση ζωής της. Μιλώντας σε μια συνέντευξη για τον θάνατο του συζύγου της σε πολύ νεαρή ηλικία κι ενώ είχε ένα παιδί τριών ετών και δύο παιδία στην... κοιλιά που μόλις είχαν δει σε υπέρηχο, είπε κάτι που με συγκλόνισε και μου έμεινε. Αποκάλυψε ότι ξεπέρασε το σοκ εκείνο, παρότι τα κατάφερε να τα βγάλει πέρα και να μεγαλώσει τα παιδιά της όπως ήθελε, πάρα πολλά χρόνια μετά. Σχεδόν 20. Οταν και έκλαψε πρώτη φορά! Εκλαψε πρώτη φορά όταν όλα ήταν καλά. Ποιος ξέρει γιατί. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να εξισώσω ακόμη και το πιο σοβαρό ποδοσφαιρικό θέμα με θέματα που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ζωές και οικογένειες.

 

@ Ζητώ συγνώμη που ανέφερα εδώ αυτό το παράδειγμα της θαυμάσιας αυτής κυρίας όμως εγώ από χθες το απόγευμα σκεφτόμουν συνέχεια το παλιό μας γήπεδο. Το σπίτι μας που έπεσε εκείνο τον καταραμένο Μάιο του 2003 και που σήμερα όλοι θα πιστέψουμε με βεβαιότητα και όχι επειδή το ζητά η ψυχή μας πως θα το ξαναδούμε στην θέση του, εκεί στον ιερό χώρο που τόσα χρόνια μας μαχαιρώνει την καρδιά. Δεν ξέρω γιατί αλλά το έκλαψα χθες το βράδυ. Μαζί με τα νιάτα μας, τον πατέρα μου που δεν βρήκε εισιτήριο για την ρεβάνς με την Αρτζες (3-0) πρώτο ματς και μου ζήτησε για πρώτη φορά συγνώμη στην ζωή μου επειδή ήταν το δώρο που είχα ζητήσει για το 10 στο ενδεικτικό, τα ρομαντικά συνθήματα για τα τριαντάφυλα, τον ήλιο, το ΝΑΤΟ και την... Ρωσία και την ΑΕΚ πίσω από την 21 που τα είδα στον πρώτο μου αγώνα εκεί, τους φίλους μου χωρίς κοιλιές και παιδιά να περιμένουν κάτω από την 21 στις σκοτεινές αίθουσες για να αρχίσει να έρχεται κόσμος και να μην τους καταλάβουν ότι πήδηξαν την μάντρα, το 420 με το δοχείο για τα κέρματα να έχει από κουμπιά μέχρι πέτρες, το πρώτο... ντου στον Περισσό, τους αστυνομικούς με τις γκρίζες στολές, τον Κώστα τον ΑΕΚτζή τον ήρωα του Μπερναμπέου, την Γλου Γλου, τον Μπάμπη γυμνό, τον Αρχηγό και τον Πλούσιο πάνω στο κάγκελο της Σκεπαστής, τον Μανωλάκη από την γειτονιά να περπατάει πάνω στο δοκάρι την μέρα που επιτέλους το σηκώσαμε 14 μέρες μετά την εκδίκηση των ονείρων μας, τον τύπο που μου έσπαγε τα νεύρα πίσω μου στην 3 όταν έβριζε τον Μπάγεβιτς από το...1991 επειδή αργούσε τις αλλαγές, τον Θωμά νέο και Θεό, τον Μίμη που τον πρόλαβα έστω λίγο και τον είδα κι αυτόν με σορτσάκι και φανέλα, τον Ντούσκο το ίνδαλμα και τον Μπάγεβιτς τον προδότη, τον Μελισσανίδη στην ηλικία μου να σηκώνει τις κούπες, τον Ντέμη να φεύγει μαζί με τον Ναό, τους προβολείς που πάντα τους κοίταζα όταν πέρναγα με το τρένο από τον Περισσό και έλεγα Θεέ μου γιατί να μην είμαι εκεί κάθε μέρα. Δεκάδες σελίδες χρειάζομαι για να χωρέσω μικρές στιγμές από όλα αυτά τα υπέροχα χρόνια της ζωής μου και αποκλείεται να μην λείπουν αρκετές.  Σίγουρα το ίδιο θα ισχύει και για εσάς τους τυχερούς άνω των 18. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Ηταν το δεύτερο σπίτι μας. Δεν ξέρω γιατί με έβγαλε εκεί. Ισως γιατί πρώτη φορά δεν φοβάμαι να σκεφτώ και να θυμηθώ. Γιατί σιγουρεύτηκα πως πλέον όλα πήγαν καλά. Ποιος ξέρει; Ραντεβού εκεί αγαπημένα μου αδέρφια. Στις 12.30. Οι καρδιές μας χτυπούν συντονισμένα. Για τα καλύτερα που έρχονται. Αντίο ΝΑΕ μου. Για πρώτη φορά στο λέω χωρίς φόβο.