@ «Λαχταρώ να την δω να παίζει και ας χάσει και μετά ας πεθάνω»: Παντελής Καραγιάννης 1997. Σε ηλικία 97 ετών στο εφημεριδάκι της ORIGINAL. Το κατάφερε. Και έφυγε λίγες μέρες μετά... Εφυγε τελευταίος από εκείνη την ιερή παρέα που δεκάδες χρόνια πριν γίνει σλόγκαν το «οι παρέες γράφουν ιστορία» έγραψαν ιστορία που ούτε οι ίδιοι μπορούσαν να φανταστούν. Χάρισαν σε εκατομμύρια ανθρώπους το ομορφότερο δώρο της ζωής τους. ΤΗΝ ΑΕΚ. Από χθες έχει πάλι κοντά του την κορούλα του ο κυρ Παντελής. Δεν το ήθελε σίγουρα, θα είχε υπομονή να την περιμένει για πολλά χρόνια ακόμη αν ο Θεός δεν βιαζόταν να ομορφύνει τον Παράδεισο με αυτό τον υπέροχο άνθρωπο που χθες το πρωί έφυγε από κοντά μας. Και κοντά από το δημιούργημα του πατέρα της στο οποίο αφιέρωσε κι αυτή όλη την ζωή της. Το ότι θα είναι ήδη στον Παράδεισο η κυρία Βασιλική είναι βέβαιο. Γιατί αν δεν είναι εκεί πάει να πει πως Παράδεισος δεν υπάρχει.
@ Δεν είναι οι υπερβολές που πολλές φορές γράφονται για ανθρώπους που φεύγουν από την ζωή. Είναι η κρυστάλινη πραγματικότητα. Οποιος είχε την ευκαιρία να της μιλήσει έστω για ένα λεπτό καταλαβαίνει απολύτως αυτό που γράφω. Η κυρία Βασιλική, που πάντα κυρία θα την γράφω κι ας είναι λάθος μετά θάνατον, ήταν απλά από αυτούς τους ανθρώπους που όσο στραβά κι αν πάνε τα πράγματα θα κρατάνε όρθια την κοινωνία. Επειδή πάντα θα υπάρχουν κάποιοι υπέροχοι άνθρωποι που δεν θα τους αλλάζει τίποτα. Ενας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος και σαν ένας από τους τυχερούς που μίλησα πολλά περισσότερα, από ένα, λεπτά μαζί της το γράφω χωρίς καμία αμφιβολία και ξέχωρα από την κοινή αγάπη για την ΑΕΚ που μας ένωσε όπως και τόσους άλλους ανθρώπους.
@ Η κυρία Βασιλική ήταν ο ορισμός αυτού που λέμε ΑΕΚ από DNA. Αφού αφιέρωσε την ζωή της για να έχει ο πατέρας της όσο το δυνατόν καλύτερη ποιότητα ζωής μέχρι την τελευταία του ανάσα στη συνέχεια αφιερώθηκε στην ΑΕΚ την οποία από κοριτσάκι ακολουθήσε όταν ο κυρ Παντελής ήταν ακόμη ψηλός και ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου για αυτήν. Ηταν ο ορισμός αυτού που λέμε ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΕΚ. Οχι όμως μόνο ΑΕΚ της Κυριακής, του Σαββάτου ή της Τετάρτης. Ηταν πάντα δεμένη στο άρμα ΑΕΚ. Στην αξία ΑΕΚ. Στον τρόπο ζωής ΑΕΚ. Στο μεγαλείο ΑΕΚ. Και πάντα ανιδιοτελώς. Ο ορισμός της αγάπης χωρίς καμία προσμονή για αντάλλαγμα.
@ Εκανε σκοπό της ζωής της μετά τον θάνατο του πατέρα της το να τιμηθεί έστω και ολόκληρες δεκαετίες μετά τον θάνατο του ο Κωνσταντίνος Σπανούδης, ο πρώτος πρόεδρος της ΑΕΚ και βέβαια εκ των ιδρυτών της. Εζησα από πρώτο χέρι την μάχη που έδωσε στο Δεύτερο νεκροταφείο Αθηνών για να έχει μια όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπή τελευταία κατοικία ο σπουδαίος αυτός άντρας. Εδωσε την ίδια μάχη και με τον Δήμο Αθηναίων χωρίς βοήθεια από πουθενά για να ονομαστεί μια πλατεία στα Κάτω Πατήσια πλατεία Κωνσταντίνου Σπανούδη. Δάκρυα μου έρχονται στα μάτια όταν θυμάμαι την χαρά στην φωνή της εκείνο το απόγευμα που με πήρε τηλέφωνο όλο χαρά να μου πει πως μετά από τόσα χρόνια τα κατάφερε και η Πλατεία πήρε το όνομα του Σπανούδη. Ηταν παντού. Η ΑΕΚ ήταν η οικογένεια που δεν έκανε. Η ΑΕΚ ήταν η ζωή της και μαζί αυτή που της έδινε ζωή. Και αν μπορεί να υπάρχει χαρά μια τέτοια μέρα θλίψης μπορώ να πω ότι χαίρομαι που τώρα στο τέλος, στα δύσκολα, η ΑΕΚ ήταν δίπλα της. Από τον Αρη και τον Κωστάκη μέχρι τον Δημήτρη Μελισσανίδη και τον Βαγγέλη Ασλανίδη, τον γιατρό μας, που έμεινε δίπλα της μέχρι το τελευταίο λεπτό δίνοντας μάχη για να την κρατήσει έστω ένα λεπτό παραπάνω κοντά μας. Το χώμα θα είναι σίγουρα ελαφρύ και όπως είπα και πριν αν δεν είναι στον Παράδεισο πάει να πει πως Παράδεισος δεν υπάρχει. Δεν πρόλάβατε την Αγιά Σοφιά όπως ήταν η επιθυμία σας. Αλλά σίγουρα εκεί στην δάδα που θα ανάβει μόνιμα για τις ψυχές που δεν είναι μαζί μας θα δω το υπέροχο χαμόγελο σας. Ηταν τιμή μας που ανήκαμε και θα ανήκουμε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ στην ίδια οικογένεια. Μια οικογένεια που ξεκίνησε από το δικό σας σπίτι. ΑΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου