@ Είδατε; Παροτι χασαμε έτσι όπως χάσαμε και "πεθάναμε" από την στεναχωρια πάλι στο... Μνημόνιο ήμαστε. Την ίδια κυβέρνηση έχουμε και την ίδια αντιπολίτευση. Και την ίδια ανεργία. Οτι είχαμε και το πρωί της Τετάρτης δηλαδή. Μόνο που τότε έβλεπες παντού χαζά χαμόγελα ενώ το πρωί της Δευτέρας ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Ξεκίνησα έτσι επειδη περισσότερο απο όλα μου την έσπασε η προσπάθεια που έκαναν κάποιοι δήθεν να ποινικοποιήσουν ακόμη και την χαρα μας επειδη προήλθε από το ποδοσφαιρο. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Αυτό είναι το ποδοσφαιρο. Aκομη κι οι λύπες του έχουν την χαρη τους για τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που το λατρεύουν. Από εκει και πέρα η καθαρα ποδοσφαιρική κριτική ακόμη και υπερβολική αν ειναι είναι θεμιτή. Κι ο καθένας μπορεί να την κάνει με τα δικά του επιχειρήματα. Ας κάνω κι εγώ την δική μου...
@ Δεν μπορώ να αρχίσω με οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Στον Φερνάντο και σε όλα τα παιδιά μας. Που μετά το Ευρωπαϊκό του 2012 μας πήγαν και στο Παγκόσμιο του 2014 και τώρα πήγαν ένα βήμα μπροστά την εμπειρία μας με πρόκριση για δεύτερη συνεχόμενη φορά από τον όμιλο μεγάλης διοργάνωσης. Μόνο που αυτή την φορα δεν είχαμε την Γερμανία απέναντι και το όνειρο το αγγίξαμε. Λέω το όνειρο, οχι το θαύμα. Θαύμα μπορεί να είναι το ότι η Ελλάδα έφτασε τόσο κοντά στο να παίξει στους 8 του Μουντιάλ. Αλλά δεν χρειαζόταν θαύμα για να αποκλείσει αυτή η Εθνική Ελλάδος αυτή την Κόστα Ρικα. Θα ήταν ένα πολύ φυσιολογικό αποτέλεσμα και για αυτό η πίκρα για μένα προσωπικά είναι μεγαλύτερη. Δεν είμαι αχάριστος ιδιως με την Εθνική Ελλάδος από το 2004 και μετά όμως η μεγαλύτερη πίκρα είναι επειδη ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ. Και δεν το κάναμε... Κι όταν σου δινεται η ευκαιρία ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΡΠΑΖΕΙΣ. Γιατί δεν είσαι η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Γερμανία για να λες πως θα τα καταφέρεις την επόμενη φορά. Πότε θα μπορείς να φτάσεις στους 8 του Μουντιάλ αποκλείοντας την Κόστα Ρίκα; Ισως ποτέ ξανά. Φυσικά δεν υποτιμώ την αντίπαλο μας. Αν σκεφτούμε σε ποιον όμιλο βγήκε πρώτη και αήττητη θα έπρεπε να ήμασταν ηλίθιοι για να πούμε πως δεν άξιζε. Αντίθετα. Τους βγάζω το καπέλο για την πρόκριση τους παίζοντας τον μισο χρόνο του αγώνα με παίκτη λιγότερο. Αλλά χθες μπορούσαμε να τους αποκλείσουμε.
@ Τα στοιχεία που είναι πάντα απαιτούμενα για μένα, και δεν τα ειχαμε μόνο με την Κολομβία κατά την γνώμη μου, υπήρχαν χθες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το πάθος και η αγωνιστικότητα όχι απλά δεν ελειψαν αλλά ξεχείλιζαν στην ομάδα μας. Αν μας έλειψε κάτι ήταν το καθαρό μυαλό και οι πιο ψαγμένες επιθέσεις από την αποβολή και μετά και ιδιως στην παραταση. Θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερες ευκαιρίες. Είχαμε όμως ευκαιρίες. Και μάλιστα τεράστιες. Θα μπορούσαμε να προηγηθούμε με γκολ του Σαλπιγκίδη, θα μπορούσαμε να κάνουμε ότι οι Ολλανδοί με τον Μήτρογλου αμέσως μετά το γκολ μας, θα μπορούσαμε να τους σκοτώσουμε και στο τέλος της παράτασης πάλι με τον Μήτρογλου. Αυτές ήταν οι τρεις μεγαλύτερες αλλά όχι οι μόνες. Ενα απο τα τρια να έμπαινε τώρα θα κάναμε άλλη κουβέντα και για αυτό καλό θα είναι παρότι στο ποδόσφαιρο πάνω από όλα μετράει το αποτέλεσμα να μην επηρρεάζει αυτό που έχουμε δει για να φτάσουμε ως εκει.
@ Ο Σαντος όπως θα έχετε καταλάβει δεν ειναι απλά ένας προπονητής που εκτιμώ αλλά και ένας ανθρωπος που αγαπάω. Προχθές στο τελευταίο του παιχνίδι ο αγαπημένος μου Φερνάντο που ομολογουμένως πέτυχε στο έργο του και με το παραπάνω μας αποχαιρετησε με έναν αγώνα που ήταν υπόδειγμα για τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του. Ο Φερνάντο πάντα ήταν και παραμένει ένας προπονητής του χτισίματος και όχι της διαχειρισης. Τον ξέρουμε τόσα χρονια, δύσκολα μπορούμε να βρούμε παιχνίδια που να έχει βάλει την σφραγίδα του με κάποιες κινήσεις. Πάντα όμως οι ομάδες του αποκτούσαν γρηγορα ταυτότητα και κάποιες σταθερές που τις έκαναν να πετυχαίνουν πάντα λίγο παραπάνω από ότι όλοι περίμεναν. Ετσι έγινε και με την Εθνική μας. Η ταυτότητα και οι σταθερές της την έφτασαν εδω. Και θα της έδιναν και την πρόκριση αν δεν υπήρχε απέναντι ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ τερματοφύλακας. Η διαχείριση όμως θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Δεν κάνω τον μετά Χριστό προφήτη αλλά πιστεύω πως και οι δυο πρώτες αλλαγές ήταν κινήσεις πανικού. Και η έξοδος του Σάμαρη με την είσοδο του Μήτρογλου που μας άφησε με ένα χαφ ουσιαστικά που θα μπορούσε να δώσει την μπάλα κι αυτός ήταν ο Καραγκούνης και η δεύτερη που επελεξε ο παίκτης παραπάνω της Ελλάδας να είναι ο Γκέκας. Με δύο φορ ίδιων χαρακτηριστικών μέσα στην περιοχή απέναντι σε μαζική άμυνα η ιστορία έχει δείξει πως περισσότερο συνωστισμός γίνεται παρα απειλή. Η τρίτη αλλαγή ήταν πολύ σωστή ίσως γιατί ο Φερνάντο ειχε ηρεμήσει βλέποντας πως οι άλλοι δεν μπορούσαν και σκέφτηκε με πιο καθαρό μυαλό. Αν είχαμε άλλον έναν ακραίο επιθετικό σίγουρα θα κάναμε περισσοτερες ευκαιριες. Αλλά αυτός ειναι ο Φερνάντο. Με τα πολλά καλά του που είναι αδιαμφισβητητα και τα ελάχιστα κακά του που βέβαια κάποιος μπορει και αυτά να τα αποκρούσει με επιχειρηματα. Ενώ τα καλά του είναι αδιαμφισβήτητα. Ενα μεγάλο ευχαριστώ και πάλι αδερφε Φερνάντο και ένα ακόμη μεγαλύτερο στο επανιδείν. Σίγουρα δεν θα χαθούμε. Ενα ξεχωριστό ευχαριστώ και σε σένα Γιώργο Καραγκούνη. Εισαι το σύμβολο της Εθνικής μας. Και πάντα με τα μπλε θα σε θυμόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου