ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΤΡΙΒΙΖΑ..

Ο Μάριος Τριβιζάς γράφει για την σύσταση της «νέας» ΠΑΕ ΑΕΚ και την αποφασιστικότητα που υπάρχει στην ομάδα να ολοκληρωθεί επιτυχώς και συνολικά το πλάνο... επιστροφής

Σε λίγες ώρες ξεκινά η πρώτη εβδομάδα που θα... βρει την ΑΕΚ και πάλι ως Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία. Με την σφραγίδα του Υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, που μπήκε το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής (18/7). Όπως Παρασκευή μεσημέρι (στις 23 Μαΐου 2014), είχε ολοκληρωθεί η εκκαθάριση της παλιάς ΠΑΕ και η οριστική διαγραφή της από τα Μητρώα Ανωνύμων Εταιρειών. Παρεμπιπτόντως, φαίνεται τελικά πως υπάρχει δημόσια υπηρεσία στην Ελλάδα για την οποία η Παρασκευή δεν είναι... ημιαργία.

Η ΑΕΚ μπήκε στην νέα εποχή. Η θυσία της οικιοθελούς συμμετοχής της ομάδας στην Γ' Εθνική, με τις πρωτόγνωρες συνθήκες, αλλά και ο ένας επιπλέον χρόνος υπομονής και δοκιμασίας που ήταν το τίμημα για αυτή τη «λευκή σελίδα», δεν πήγαν τσάμπα. Το πρώτο μεγάλο στοίχημα της νέας διοίκησης κερδήθηκε. Μπορεί να θεωρήθηκε από την αρχή δεδομένο και αυτονόητο, αλλά στην πράξη δεν ήταν τόσο εύκολο. Αρκεί να δει κανείς το παράδειγμα της Λάρισας, που ως περίπτωση δεν παρουσιάζει ούτε τις... μισές δυσκολίες από αυτές που είχε να αντιμετωπίσει η ΑΕΚ, όμως ακόμη όχι απλώς δεν έχει συσταθεί η νέα ΠΑΕ, αλλά δεν έχει τελειώσει καν η εκκαθάριση.

Μην ξεχνάμε ότι η ΑΕΚ ήταν η πρώτη ομάδα που εκμεταλλεύτηκε τον νόμο που δίνει τη δυνατότητα στις ΠΑΕ να μπαίνουν σε καθεστώς εκκαθάρισης, να την ολοκληρώνουν και να «επιστρέφουν» ως ΠΑΕ μέσα σε μια ποδοσφαιρική σεζόν. Κι όταν βαδίζεις ένα μονοπάτι απάτητο, είναι πολλά που μπορεί να προκύψουν στην πορεία, όπως συνέβη: νομικά κενά που απαιτούσαν διευκρινήσεις, εμπόδια που εμφανίζονταν από το... πουθενά, ακόμη και η περίπτωση της εκχώρησης του χρέους Ψωμιάδη, με τον νόμο που ψηφίστηκε... για καλό και τελικά αποδείχθηκε τεράστιος μπελάς, λόγω της γνωστής γραφειοκρατίας.

Είναι δεδομένο ότι αν στο τιμόνι της ΑΕΚ δεν βρισκόταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης, θα είχαμε... θρίλερ μέχρι την τελευταία στιγμή (και ίσως όχι ευτυχή κατάληξή, αλλά αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα). Όχι μόνο λόγω του ειδικού βάρους του και της προσωπικής του ενασχόλησης με την υπόθεση, αλλά και του επιτελείου που εξασφάλισε. Το οποίο -για να τα λέμε όλα- είχε και συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια, όπως ο Αλέξης Αλεξίου (που μαζί με τα τόσα ανοιχτά θέματα που έχει η Ερασιτεχνική, διέθεσε -πολύ- χρόνο και γι΄ αυτή την υπόθεση), αλλά και ο Ανδρέας Δημητρέλος. Ο άνθρωπος που θα τον θυμούνται όλοι ως αυτόν που κράτησε τελευταίος στα χέρια του τη... χειροβομβίδα, όμως το έργο είχε και συνέχεια. Και ως εκκαθαριστής κατέβαλε κι αυτός μεγάλη προσπάθεια σε ό,τι του αναλογούσε για να τελειώσουν όλα καλά.

Για να έρθει η προχθεσινή ανακοίνωση του Υπουργείου Ανάπτυξης, που έφερε την ΑΕΚ σε μια θέση που... δεν θυμάται πότε βρέθηκε τελευταία φορά σε αυτήν. Να μην χρωστάει σε κανέναν ούτε ένα λεπτό του ευρώ. Είναι βέβαιο ότι θα κάνουμε πάρα πολύ καιρό να ασχοληθούμε ξανά με χρέη, εφορίες, ΙΚΑ, ενημερότητες, προσφυγές... Όμως, είναι υποχρέωση όλων μας να μην ξεχάσουμε. Όχι για να εκτιμούμε το «τώρα», αλλά για να είμαστε σε εγρήγορση για το... κάθε «αύριο».

Στην παρούσα φάση, ωστόσο, το σημαντικό είναι ότι ολοκληρώθηκε το πρώτο βήμα ενός συνολικού και συγκεκριμένου πλάνου για την επιστροφή της ΑΕΚ στην κορυφή. Απομένουν κι άλλα, σε πολλά επίπεδα (αγωνιστικό, γήπεδο κ.α.). Με την ΑΕΚ να έχει όλες τις προϋποθέσεις για να παλέψει και να τα πραγματοποιήσει. Είναι πιθανό στην πορεία, όπως συνέβη και στην περίπτωση της εκκαθάρισης, να παρουσιαστούν δυσκολίες και προσωρινά εμπόδια, να προκύψει πρόσκαιρη απογοήτευση... Όμως, το κύριο είναι ότι η ΑΕΚ είναι πιο έτοιμη από ποτέ για το ραντεβού με την ιστορία. Και αποφασισμένη να είναι εκεί στην ώρα της.

Μπορεί για κάποιους ορισμένα πράγματα να φαίνονται ακόμη... βουνό. Όμως, αυτή η αποφασιστικότητα που υπάρχει εντός της ΑΕΚ είναι το παν. Βλέποντας μια (χαζο)ταινία, ξημερώματα, άκουσα μια ατάκα που μου άρεσε πολύ: Ο χορός της βροχής έπιανε πάντα, γιατί οι Ινδιάνοι ήταν αποφασισμένοι να μην σταματήσουν να χορεύουν μέχρι να βρέξει...