TA ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

Ενας χρόνος με τον κόσμο λιγότερο λαμπερό και όμορφο. Πάντα εδώ είσαι...

26-11-2013

@ Η μέρα σήμερα δεν είναι ίδια με τις άλλες. Σήμερα σε χαιρετάμε και μπαίνει ένας επίλογος όπως αξίζει σε μια ιστορία θάρρους και ατέλειωτης αγάπης για την ζωή που έληξε πριν λίγες ώρες. Εναν αγώνα σαν κι αυτούς τους σπάνιους αλλά τόσο μοναδικούς που ο ηττημένος φεύγει από το γήπεδο και τα χέρια των θεατών έχουν σπάσει από το χειροκρότημα ενώ ο «νικητής» φεύγει ντροπιασμένος από μια γωνίτσα που δεν τον βλέπει κανείς. Γιατί σε αγώνα με στημένο διαιτητή από το πρώτο λεπτό, με αποβολές και υπέρ του πέναλτι τα κατάφερε να πάρει μια ψευτονίκη στο 90  ενώ ο χαμένος ευχαριστήθηκε το παιχνίδι και έκανε περήφανους όσους το παρακολούθησαν. Και στην διάρκεια του έκανε τον νικητή να μην ξέρει τι να κάνει. Η ζωή του Θέμη ήταν μια ιστορία ζωής σαν αυτές που βλέπουμε στο σινεμά κάποιες φορές και αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν τέτοια άνθρωποι. Μπορεί η ψυχή, η θέληση και η αγάπη να νικήσουν την γαμημένη μοίρα; ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ. Μπορεί να γεννήθηκες χάνοντας με 0-4 αδερφέ αλλά τους γάμησες. Το έκανες 4-4 και έχασες στο 90 με πέναλτι μαϊμού.  Μια ζωή κόντρα στον πόνο και στα φάρμακα γεμάτη μουσική, αγάπη και πάνω από όλα ΑΕΚάρα. Οτι μαλακίες κι αν έχουν γίνει, όσες κι αν γίνουν ακόμη σε αυτό που ονομάζουμε οικογένεια και μόνο που γνωρίσαμε έναν τέτοιο άντρα κάποιοι, καθόλου λίγοι,  άνθρωποι αξίζει.

@ Από εκεί και πέρα θα προσπαθήσω να αποφύγω όσο μπορώ αυτό το περίεργο που όταν κάποιος φεύγει όλοι αντί να γράψουν για αυτόν γράφουν για τον... εαυτό τους. Οτι ζήσαμε, όπου το ζήσαμε, όπως το ζήσαμε έγραψε. Μένει εδώ. Στην καρδιά και  στο μυαλό. Και θα επιστρέφει. Με το χαμόγελο στα χείλη που κανείς δεν θα μπορέσει να το σβήσει.  Με αποκορύφωμα την βραδιά του Σουδάν. Το πιο γελαστό βράδυ της ζωής μας. Θα είσαι πάντα εκεί. Στο Νησί των γενναίων που από κάτι τέτοια παλικάρια πήρε τον τίτλο και θα μας περιμένεις. Κι εκεί στο Νότο, στο Λιβυκό, όταν ένα αστέρι από τα εκατομμύρια, που μόνο όποιος τα έχει δει εκεί μπορεί να πιστέψει πόσα είναι, περάσει λαμπερό με την χρυσή ουρά του θα σου κλείσω το μάτι αδερφέ μου. Ηταν τιμή μου. Θα είναι πάντα. Η ΑΕΚ έχασε ένα στρατιώτη σε μια πόλη που θέλει πολλά άντερα για να κυκλοφορήσεις με την «στολή» της. Η οικογένεια έχασε έναν από αυτούς που την γιγάντωσαν και όποιος έχει αντίρρηση ας ρωτήσει. Εμείς όλοι κερδίσαμε ένα ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Μιλάς για προβλήματα και... ντρέπεσαι όταν έχεις γνωρίσεις τον Θέμη. Κι όπου κι αν ανταμώσουμε ΠΑΝΤΑ ο αρχηγός του Νησιού θα είσαι. Να φροντίζεις για όλα. Από το που θα κοιμηθούν, πως θα μπουν στο γήπεδο, πως θα φύγουν και καμιά φορά πως θα... αφεθούν ελεύθερα εκατοντάδες παιδιά μέχρι τις... σουίτες με τον ανεμιστήρα εκεί δίπλα στη Λίμνη του Πρέβελη ή τις σκηνές στην Ψαρή φοράδα. Από τις Αλώνες μέχρι το χωριό του... Τροχανά στην Σητεία κι από την γωνίτσα στο Λίντο μέχρι το γυναικείο βόλεϊ στο Ρέθυμνο. Παντού και πάντα για όλους. Δεν τίμησες απλά τον κυρ Κώστα που σήκωσε πρώτος την σημαία στην Καλοκαιρινού. Ανέβασες τον πήχη εκεί που αξίζει να είναι πάντα για την ΑΕΚ και τους οπαδούς της.  Ξύπνα δάσκαλε και φύγαν τα κοπέλια. Ελίνα σε ευχαριστώ πολύ.

27-11-2013

@ Εκείνη την πρώτη πορεία που έκανα μέσα στο Ηράκλειο το 1987, με Τόζα τρία φάγαμε εύκολα και γρήγορα, μου θύμιζε η πορεία χθες. Από το σπίτι στην εκκλησία. Καμια εικοσαριά είχαμε κατέβει τότε από Αθήνα, σε κλούβα... χωρέσαμε για να πάμε στο λιμάνι μετά την λήξη, και είχαμε πάει πορεία από το Ατλαντίς στο Γεντί Κουλέ. Βουβά ήταν και τότε, όπως χθες, μέχρι να μπούμε μέσα γιατί ο Θέμης ήταν ακόμη 16 και το κλαμπ δεν είχε ανοίξει. Ο κυρ Κώστας ήταν τότε ο άνθρωπος μας στο νησί, με μεγάλες θυσίες έβαλε τα θεμέλια αλλά το κλαμπ ήταν αυτό που έκανε την πόλη δική μας με την πάροδο του χρόνου όποτε έπαιζε η ΑΕΚ. Ετσι ήταν και χθες. Σαν να παίζει η ΑΕΚ. Μας ρώτησε με ποιον ο αστυνομικός στο αεροδρόμιο. Και αυτοί που ήρθαν από Αθήνα με αεροπλάνα και καράβια ήταν πολύ περισσότεροι από το 87 που έπαιζε η ομάδα. ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

@ Και χθες στο μυαλό όλων η ΑΕΚ έπαιζε με μια μεγάλη διαφορά. Δεν ήταν εκεί ο Θέμης να οργανώσει τα πάντα για όλους. Ηταν εκεί η κληρονομιά του. Και Θεέ μου είμαι σίγουρος πως χάρηκε γιατί σίγουρα αυτά που έγιναν θύμισαν την ORIGINAL όπως την έχουμε στο μυαλό μας σαν ένα μεγάλο ιδανικό άσπιλο και αμόλυντο. Και την ΑΕΚ μια μεγάλη ΕΝΩΜΕΝΗ οικογένεια, κάτι πολύ μακρινό από έναν απλό αθλητικό σύλλογο. Ησουν εκεί αλλά έλειπες τόσο πολύ ρε φίλε. Κι όμως με ένα μαγικό τρόπο όλα έγιναν όπως κι εσύ θα τα ήθελες ή μάλλον θα είχες φροντίσει να γίνουν. Για αυτό ήσουν πάντα αρχηγός. Για να φροντίζεις για όλα. Και ειλικρινά ρε φίλε άξιζε. ΑΞΙΖΕ. Δεν θα σου πω καλή ξεκούραση γιατί ΠΟΤΕ δεν ήθελες να ξεκουραστείς. Να κουράζεσαι ήθελες. Για την ΑΕΚ και την οικογένεια, για τους φίλους, τους αδερφούς, τους άγνωστους, ακόμη και για τους αχάριστους.

@ Εγραψες ιστορία. Ενα τεράστιο ολόχρυσο βιβλίο κι όποιος είναι μέσα έστω και σε μια σελίδα να είσαι σίγουρος πως αισθάνεται περήφανος. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είναι η ΑΕΚ τρόπος ζωής τόσο μακριά. Σε μια πόλη με την δική της ομάδα, που κι αυτή σε αποχαιρέτησε, σε έναν τόπο που όλοι σχεδόν ξέρουν όλους και ο τοπικισμός δεν συγχωρεί. Εγιναν υπέροχα πράγματα που έγραψαν ιστορία και όλα από σένα ξεκίναγαν. Και η ιστορία δεν σβήνει γιατί γράφτηκε. Κι όταν το Σπίτι μας είναι εκεί ξανά, εκατοντάδες μέτρα από εκεί που πέρασες τον υπέροχο αλλά, δυστυχώς, τελευταίο χρόνο είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί πίσω στη γωνιά, όπως πάντα στα εύκολα και στις χαρές γιατί μπροστά έμπαινες πάντα στα δύσκολα, θα ακουστεί η φωνή σου ενωμένη με όλες τις άλλες. Για την δική μας ΑΕΚ που δεν χάνει ποτέ. Οπως κι εσύ ΠΟΤΕ δεν έχασες αδερφέ μου. Καλή αντάμωση. Εκεί που χτυπάν τα τύμπανα και η μυρωδιά του καπνογόνου μας μεθάει. Κι εκεί στο Νότο που τα αστέρια λάμπουν πιο πολύ από παντού. Και η θάλασσα δεν έχει ταίρι...