Έχει γίνει πολύ ενοχλητικό... Τι; Να βλέπω την ΑΕΚ και να αναγνωρίζω ότι είναι πολύ πιθανό να χάσουμε τελικά από τον ΟΦΗ. Μοιάζει με κάτι το... σύνηθες, ένα φαινόμενο που δεν είναι δυνατόν να γίνει συνήθεια, απλά απαγορεύεται να γίνει κάτι τέτοιο στην Ένωση, είναι και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται: ήττα ντροπή!
Όμως παρατηρώντας τους αγώνες της ομάδας, το ρόστερ της, την ενδεκάδα της σε κάθε αναμέτρηση και τις λύσεις που έχει ο εκάστοτε προπονητής στον πάγκο, οφείλω να αναγνωρίσω πως μου πέρασε εύκολα από το μυαλό ότι πιθανόν η Ένωση να μην καταφέρει να πανηγυρίσει το τρίτο της διπλό στο πρωτάθλημα. Από την άλλη πρέπει να ομολογήσω πως δεν μου περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα δεχόμασταν τρία γκολ από τον ΟΦΗ. Ούτε γι' αστείο δεν το σκέφτηκα... Κακώς όμως, πολύ κακώς, αφού τα μηνύματα είχαν σταλεί σε προηγούμενα ματς: τρία γκολ από Ξάνθη, τρία γκολ από ΠΑΟΚ, τρία γκολ από Λοκομοτίβ, τέσσερα γκολ από την Άντερλεχτ. Προσθέστε και τα τρία γκολ από τον ΟΦΗ και έχουμε στη... σούμα: 16 τέρματα σε 5 αναμετρήσεις!
Αν επιχειρήσουμε μάλιστα να αναλύσουμε κάθε ένα από τα παραπάνω γκολ που έχει δεχθεί η ΑΕΚ θα διαπιστώσουμε με μεγάλη ευκολία ότι στην πλειονότητά τους έχουν επιτευχθεί εξαιτίας ατομικών λαθών από τους ποδοσφαιριστές της Ένωσης. Αυτό ισχύει για τα γκολ (και) στο Ηράκλειο της Κρήτης στην ήττα από την ομάδα του Νίκου Αναστόπουλου. Κοινώς, και με Κωστένογλου στον πάγκο είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Χωρίς να έχει την ευθύνη ο 41χρονος Έλληνας κόουτς.
Η ουσία είναι αν το ’χει κάποιος ή αν δεν το ’χει! Ειλικρινά, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Πόσες φορές και πόσοι προπονητές χρειάζονται για να εξηγήσουν (ώστε να το καταλάβει επιτέλους) στον Μανωλά ότι δεν πρέπει να παίρνει την μπάλα και να κάνει ό,τι γουστάρει; Φαντάζομαι ότι σε ένα νορμάλ στόπερ οποιασδήποτε ηλικίας, ο οποίος θα έχει το μυαλό στη θέση του, δεν θα χρειάζεται περισσότερο από δυο-τρεις φορές να ακούσει τα... γκάζια του εκάστοτε κόουτς προκειμένου να σταματήσει να κάνει κούρσες και να πουλάει μπάλες. Ο Μανωλάς δεν θέλει να το καταλάβει. Δεν γουστάρει, ρε παιδί μου... Του το έλεγε ο Μπάγεβιτς, το ίδιο και ο Χιμένεθ, αυτό κάνει και ο Κωστένογλου (ο οποίος σε τρία ματς έχει δύο ήττες και μία ισοπαλία). Ε, απλά δεν γουστάρει, δεν θέλει, δεν ακούει! Πώς θα γίνει...
Βέβαια όλοι όσοι έπαιζαν στην άμυνα της ΑΕΚ στην Κρήτη, ο τερματοφύλακας, τα στόπερ, οι ακραίοι μπακ, ήταν σε κακή μέρα. Τη χειρότερη εικόνα είχαν φυσικά ο Μανωλάς και ο Δέλλας. Ακολούθησε ο Αραμπατζής, για να φτάσουμε στον Καράμπελα και έπειτα στον Κοντοέ... Αυτό δεν ήταν άμυνα, τραγωδία ήταν!
Δεν γίνεται να χάνει ο Μανωλάς έτσι τον Μάντζιο στο πρώτο γκολ και ταυτόχρονα στο τρίτο τέρμα που δέχτηκε η ομάδα να μην υπάρχει καν στο πλάνο (κοινώς να μην είναι στην άμυνα). Όπως είναι επίσης απαράδεκτο γκολκίπερ να δέχεται γκολ στην κλειστή του γωνία κάτω από τα πόδια του - απλά δεν επιτρέπεται. Επιπρόσθετα είναι αστείο για την ποιότητα, την κλάση και την ιστορία του ο Δέλλας να επιχειρεί να πιάσει για να γκρεμίσει τον Σουμπίνιο και να μην τα καταφέρνει. Ο δε Καράμπελας (που έκανε τον Παπουλή να μοιάζει με Πέδρο) είχε μπροστά του τα... λειβάδια της Ελβετίας και δεν ανέβηκε ποτέ στην πλευρά του. Βέβαια ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έχει σερί ματς και υπάρχει η δικαιολογία της κούρασης, κάτι που όποιος δεν σημειώνει και δεν αναγνωρίζει βγάζει εμπάθεια και κομπλεξισμό. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να βοηθήσει όσο χρειάζεται και απαιτεί η ιστορία της ΑΕΚ. Ο Κοντοές έκανε μία καλή σέντρα στο πρώτο 45λεπτο στο κεφάλι του Λυμπερόπουλου κι έπειτα απλώς... κατάφερνε να πετάει την μπάλα είτε πλάγιο άουτ είτε στα πόδια του αντιπάλου.
Στον άξονα ο Βάργκας έδειξε και ήταν κουρασμένος, ο Καφές ξεκίνησε... τραγικά αλλά ανέβασε την απόδοσή του, ο Κάρλος δεν δικαιολόγησε την παρουσία του σε κανένα σημείο, το ίδιο και ο Λυμπερόπουλος στη γραμμή κρούσης, ο Σιαλμάς εξαφανισμένος και ο Λεονάρντο πάλευε να κάνει κάτι μόνος του. Σωστές οι αλλαγές του «Κωστέ», αλλά ο Μπέλεκ... απλά δεν μπορεί το παιδί να σκοράρει. Για μένα το γκολ κακώς του χρεώθηκε, αφού δεν έχει περάσει η μπάλα τη γραμμή (άρα είναι του «Λύμπε»). Την ευκαιρία που έχασε μόνος του κι ενώ το σκορ ήταν στο 2-1 πραγματικά το πιστεύω, θα την έκανε γκολ και η μητέρα μου φορώντας γόβα... στιλέτο (αν και δεν συνηθίζει να φοράει τέτοια η κυρία Ρένα).
Κι αφού ολοκληρώθηκε το ματς και δεχτήκαμε μία ακόμη ταπεινωτική ήττα, ήρθε έπειτα από ώρες η ανακοίνωση-παραίτηση του Δ.Σ. της ΠΑΕ ΑΕΚ με πρώτο και καλύτερο στο έγγραφο το όνομα του Σταύρου Αδαμίδη. Πρόκειται για μια παραίτηση που άργησε μήνες, αλλά πολλούς μήνες να έρθει... Είναι αστείο να λέγεται ότι ο Αδαμίδης και οι υπόλοιποι πηδάνε από το καράβι. Κι αυτό διότι δεν υπάρχει καράβι για να πηδήξουν από αυτό έτσι όπως τα έκαναν όλο αυτό το διάστημα. Θα ασχοληθώ περισσότερο με το τέλος των νυν διοικούντων την Ένωση όταν αυτό θα γίνει κι επίσημα, όταν θα αντικατασταθούν οι συγκεκριμένοι από άλλους. Τι καλά θα ήταν να μην είναι και οι επόμενοι μπροστινοί...
Πάντως είναι μια παραίτηση που έπρεπε να είχε γίνει, επαναλαμβάνω, μήνες πριν: τότε που το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν δεδομένο και προ των πυλών. Τότε που ήταν δεδομένη η παρουσία χορηγού που θα βγάζει τα χρήματα για τα έξοδα του προπονητικού κέντρου. Τότε που θα έμενε και θα ανανέωνε με την ΑΕΚ ο Τζιμπούρ, ο Σκόκο, ο Μπλάνκο, ο Ντιοπ, ο Μίτσελ, ο Χίλντεμπραντ... Τότε που θα έρχονταν οι Ρώσοι! Τότε που εμπιστευόμασταν τον Χιμένεθ (αλλά τον διώχναμε κιόλας). Τότε που ήρθαν τα έξι γκολ στο Καραϊσκάκη, αλλά κανείς δεν υπήρξε εκεί να βιώσει τον πόνο και την ντροπή. Δεν θα γράψω άλλα γιατί έχω πολλά, πάρα πολλά (ανακοινώσεις, υποσχέσεις, δηλώσεις, δεσμεύσεις και, και, και...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου