ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του χθεσινού αγώνα, που δεν την κάνει μεγάλο φαβορί αλλά της δίνει έστω μισό γκολ προβάδισμα για την πρόκριση, η αλήθεια είναι πως η φετινή Μπενφίκα που ήδη έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα, παίζει τελικό κυπέλλου με την Ριο Αβε, είναι στον ημιτελικό του Λιγκ Καπ με την Πόρτο και βέβαια έπαιξε χθες με την Γιούβε ημιτελικό Europa League είναι μια μεγάλη και ατελείωτη δικαίωση. Δικαίωση αυτών που μετά το περυσινό σοκαριστικό φινάλε της σαιζόν όπου έχασαν τρία τρόπαια με γκολ, και στα τρία ματς από το 85 και μετά, κράτησαν την ψυχραιμία τους. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μετά από αυτό το τριπλό σοκ της Μπενφίκα σαν ένας απλός μακρινός παρατηρητής ήταν πως ο προπονητής πρέπει να φύγει τρέχοντας μετά από τέτοια συνεχόμενα κάζα στα κρισιμότερα παιχνίδια της χρονιάς.  Οι άνθρωποι όμως της Μπενφίκα που δεν ήταν παρατηρητές αλλά υπεύθυνοι για τις αποφάσεις δεν έκαναν το αναμενόμενο, το εύκολο.
@ Ο Ζόρζε Ζεσούς που συμπλήρωνε πέρυσι το καλοκαίρι τέσσερα χρόνια στην ομάδα, ιδανικός χρόνος για... απομάκρυνση, όχι μόνο δεν απομακρύνθηκε αλλά του έγινε ανανέωση συμβολαίου για δύο χρόνια. Ο Ζεσούς ήταν ο αναμορφωτής της Μπενφίκα όμως αυτό δεν σημαίνει πως ήταν η εύκολη λύση να μείνει για άλλα δύο χρόνια μετά από τέτοιο τριπλό σοκ. Η πολύ δύσκολη ήταν γιατί εκτός των άλλων δεν ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο αυτός ο προπονητής να καταφέρει να εμπνεύσει και να συνεφέρει μία τόσο τσακισμένη ψυχολογικά ομάδα. Πρέπει να ξέρεις πάρα πολύ καλά και να εμπιστεύεσαι πάρα πάρα πολύ έναν προπονητή για να του δώσεις στήριξη σε μια τέτοια στιγμή. Η πιο εύκολη λύση για να έχει πολλές πιθανότητες να συνέλθει η ομάδα ήταν με έναν νέο προπονητή που θα έφερνε άλλο αέρα και, το κυριότερο, η φυσιογνωμία του δεν θα θύμιζε τίποτα από το τριπλό κάζο. Κόντρα στα προγνωστικά και την πεπατημένη λοιπόν η διοίκηση της Μπενφίκα πήρε τον δύσκολο δρόμο και δικαιώθηκε.
@ Ισως δεν τα πάρει όλα ούτε φέτος, αν και το νταμπλ στην Πορτογαλία είναι σχεδόν σίγουρο αφού απομένει ο τελικός με την Ρίο Αβε, όμως η μπάλα που έχει παίξει και ο επιβλητικός τρόπος με τον οποίο πήρε το πρωτάθλημα Πορτογαλίας έχουν ήδη δικαιώσει την επιλογή της ανανέωσης συμβολαίου και της στήριξης. Δεν το έγραψα όλο αυτό για να υποστηρίξω πως αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Οτι δηλαδή ακόμη και μετά από τέτοιο τριπλό χαστούκι πρέπει ο προπονητής να στηρίζεται μέχρι... θάνατο. Τις περισσότερες φορές μάλλον αποτυχία θα είναι. Αυτό που βγαίνει όμως ως δίδαγμα από την ιστορία της Μπενφίκα είναι το πόσο καλά πρέπει να γνωρίζουν αυτοί που διοικούν τον προπονητή που έχουν επιλέξει. Και όταν είναι σίγουροι πρέπει να παίρνουν την απόφαση ακόμη κι αν είναι κόντρα στην λογική, στον τύπο, στους φιλάθλους, σε όλους... Δεν είναι καθόλου εύκολο. Κάνει όμως διαφορά και το είδαμε με την Μπενφίκα που δεν νομίζω πως με άλλον προπονητή θα είχε αυτή την εικόνα και αυτά τα αποτελέσματα όλη την χρονιά. Μόνο η εμπιστοσύνη λοιπόν βασισμένη σε στοιχεία από την σωστή παρακολούθηση μπορεί να εγγυηθεί για το ότι απόφαση είναι σωστή. Τα αποτελέσματα μετά έρχονται μόνα τους.