@ Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε. Ο... σεισμός ήταν το κλου της χθεσινής βραδιάς, περίπου την ώρα που πριν 46 χρόνια γινόταν σεισμός σε όλη την Ελλάδα που έγινε αισθητός και στη Ευρώπη από την Βασίλισσα μας. Η μεγάλη ΑΕΚ του ανίκητου Αμερικάνου και των άλλων ηρώων. Των πραγματικών ηρώων και όχι αυτών που κερδίζουν τον τίτλο εύκολα. Αυτό το φιλικό με την Σλάβια πότε θα το δώσουμε άραγε; Ο καθένας με τον πόνο του. Κάθε μέρα μπορούμε να γράφουμε και να μιλάμε για εκείνο τον άθλο που όσο τα χρόνια περνάνε τόσο μεγαλύτερος φαίνεται. Οπως και τον μεγάλο αρχηγό μας, τον Γιώργο Αμερικάνο επειδή ήταν τόσο απλός και ωραίος άνθρωπος έπρεπε, δυστυχώς, να τον χάσουμε για να καταλάβουμε πόσο ΜΕΓΑΛΟΣ ήταν από τον πραγματικό χαμό που έγινε εκείνη την μαύρη μέρα. Τι ευλογημένοι άνθρωποι Θεέ μου. Κανείς δεν έγινε πλούσιος από εκείνη την ομάδα από το μπάσκετ. Ηταν πολύ νωρίς. Αλλά πόσα εκατομμύρια αξίζει η αιωνιότητα; Οσα κι αν είναι αυτοί την κέρδισαν. Εκείνο το μαγικό βράδυ που δεν έζησα, γιατί δεν... ζούσα, αλλά νιώθω σαν να το ξέρω τόσο καλά.
@ Κι επειδή μιλήσαμε για αθλητές που κέρδισαν την αιωνιότητα με την φανέλα της μεγάλης μας ομάδας και χθες είπαμε λίγα για τους ηγέτες με αφορμή τον Κατσουράνη θέλω να δημοσιεύσω και εδώ ένα μικρό απόσπασμα από ένα υπέροχο άρθρο που όπως, λίγες φορές λέω, ζηλεύω επειδή δεν το έχω γράψει εδώ. Είναι του Θάνου Σαρρή και μιλάει για τον Στιούαρτ Πιρς, την σημαία της Νότιγχαμ Φόρεστ στην μετά - πρωταθλητριών εποχή. Διαβάστε το απόσπασμα:
«Χωρίς καμία ασέβεια προς τη Ντέρμπι Κάουντι, αλλά πρέπει να πω ότι δεν θα δουλέψω ποτέ για το σύλλογο αυτό, υπό καμία συνθήκη. Και όταν λέω ποτέ, εννοώ ποτέ. Ο κόσμος ίσως πει ότι είμαι γελοίος, αλλά έτσι βλέπω τα πράγματα. Ακόμα κι αν ήμουν σε απόγνωση και ήταν το μόνο κλαμπ που υπήρχε, δεν θα το έκανα. Καλύτερα να μπω στο ταμείο ανεργίας». Λαϊκισμός; Ίσως για κάποιους που στην πρώτη δελεαστική πρόταση αλλάζουν φανέλα. Όχι για τον Στιούαρτ Πιρς. Τον παίκτη που αντικατόπτριζε την έννοια του συμβόλου.
Στην αυτοβιογραφία του, ο Ντέβιντ Μπάτι δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα: «Θυμάμαι τον Νταβίντ Ζινολά και τον Λι Τσάπμαν να φτιάχνουν μέχρι και τα νύχια τους στα αποδυτήρια και σκεφτόμουν. "Διάβολε, με τι τύπους δουλεύω;". Με έκαναν να γελώ που φτιάχνονταν σαν γυναίκες. Αλλά ο Στιούαρτ Πιρς ήταν το εντελώς αντίθετο. Ερχόταν για πρωινό σαν να βγήκε από φράχτη, με τα μαλλιά του ανακατεμένα. Το εκτιμούσα. Δεν περνούσε το χρόνο του στο μπάνιο. Είναι παράδειγμα επιτυχημένου παίκτη, που τα λεφτά δεν έφτασαν μέχρι το μυαλό του». Δεν τον απασχολούσαν αυτά. Μετά τη μπάλα, σκεφτόταν μόνο το punk. Είχε δει τουςStranglers τόσες φορές, που του αφιέρωσαν ολόκληρη δισκογραφικό label με το όνομαPsycho Records.
Ζούσε για τη νίκη και για τα μεγάλα ματς. «Εκτός έδρας με τη Ντέρμπι ήταν για μένα το γεγονός της χρονιάς. Συνήθιζα να βγαίνω στο Μπέιζμπολ Γκράουντ και να χαιρετάω κάπως... κοριτσίστικα τους οπαδούς. Μετά άφηνα τους οπαδούς της Φόρεστ να τους χαιρετίσουν όπως έπρεπε. Έκανα το ίδιο μπροστά στο Άνφιλντ, προκειμένου να δώσω λίγο ένταση, καταλαβαίνετε. Υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα στο Ντέρμπι που ούρλιαζε προς εμένα, μου πετούσαν νομίσματα και οι οπαδοί με έφτυναν όποτε εκτελούσα ένα πλάγιο. Χριστέ μου, με μισούσαν. Αλλά για μένα, αυτό είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο», δηλώνει στο βιβλίο και προσθέτει: «Ειλικρινά δεν αγαπούσα τίποτα περισσότερο από το να βγαίνω σε ένα γήπεδο που ήξερα ότι όλοι με μισούσαν». Η Λίβερπουλ ήταν από τις μεγάλες ανταγωνίστριες τότε και ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι... τη μισούσε παθολογικά".
@ Ε, ΝΑΙ. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Κι αυτό σημαίνει σημαία. Οποιος δεν έχει τα κότσια να κάνει αυτή την δήλωση για τον αιώνιο αντίπαλο της ομάδας του το πολύ να μείνει ένας μεγάλος παίκτης ή ένας μεγάλος προπονητής. Κι όποιος δεν γουστάρει να τον βρίζουν περισσότερο από όλους χωρίς βέβαια να δώσει αφορμές για αποβολή δεν μπορεί να είναι ο ηγέτης με την πραγματική έννοια της λέξης. Γιατί είναι άλλο παικταράς, άλλο αρχηγός και άλλο ΗΓΕΤΗΣ. Εντάξει ελάχιστοι μπορούν να φτάσουν στο επίπεδο του Πιρς. Αλλά τουλάχιστον να πλησιάζουν. Μην την ξεφτυλίζουμε την λέξη ρε παιδιά. Κι αν ο Πιρς είναι ο ορισμός του ηγέτης ποιος είναι ο ορισμός της ευτυχίας; Να αποκτάς τον ΓΙΟ ανήμερα στις 4-4. Μια ημερομηνία ορόσημο για εμάς τους ΑΕΚτζήδες. Ούτως ή άλλως ορισμός της ευτυχίας είναι ένα παιδί που έρχεται στην ζωή αλλά όταν έρχεται και τέτοια μέρα είναι ένα μικρό κλικ παραπάνω. Γιώργο και Ντίνα να σας ζήσει κι αυτός ο... νέος και οι κορούλες σας. Την παντοτινή μου αγάπη στο κατακίτρινο Λαύριο. Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου