@ Το Μουντιάλ άρχισε λοιπόν και τελικά το γύρισε η Βραζιλία. Κρίμα. αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά. Ευτυχώς. Είπαμε οι μικροαπολαύσεις. Καλή αρχή πάντως έγινε με αυτογκόλ του Μαρσέλο που τον αγαπάω σαν Ρεάλ και δεν με... απογοήτευσε σαν Βραζιλία. Οπως και να το κάνουμε είναι μαγεία. Οσο χρονών κι αν έχεις πάει. Πάντα θα νοσταλγώ τα χρόνια που η γιορτή άρχιζε μόλις τέλειωνε το... σχολείο αλλά πάντα υπέροχα είναι. Είναι το 10ο και εγώ θα αλλάξω την... μόδα και θα θυμηθώ που ήμουν στους 10 τελικούς. Το 1978 σπίτι βέβαια και πανηγύρισα τα γκολ του Κέμπες (2) και του Μπερτόνι. Το 1982 είδα τον τελικό... όρθιος στην ταβέρνα Ηπειρος στην πλατεία Οθωνος που είχε έγχωμη τηλεόραση. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον Ταρντέλι να πανηγυρίζει όπως όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν ονειρευτεί στον αγώνα - φετίχ δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το 1986 είχαμε κι εμείς έγχρωμη αλλά τον τελικό τον είδα στην πισίνα στο Μάτι όπου... έπεσε ο Γιώργος στο γκολ του Μπουρουσάγα. Ηταν η μεγαλύτερη χαρά μου σε τελικό. Μέχρι την επόμενη. Και χρόνια μετά διαβάζοντας το βιβλίο του Μαραντόνα κατάλαβα γιατί αυτός ο κοντόχοντρος μπορούσε ακόμη και με... μένα συμπαίκτη να πάρει το Παγκόσμιο κύπελλο. Σκεφτόμουν εγώ στην μακρινή Ελλάδα πως είχα πεθάνει όταν ο Φέλερ είχε κάνει το 2-2 από 2-0. Μετά από 15 χρόνια έγραψε στο βιβλίο του ο Θεός πως την ώρα που έκανε την σέντρα για αυτό το γκολ γύρισε και είπε στον Μπουρουσάγα, πάμε τώρα να τους τελειώσουμε, έχουν κουραστεί! Μιλάμε για παιχνίδι που από άνετο 2-0 είχε γίνει 2-2 με δύο κόρνερ. Κι αντί να τον πάρει από κάτω είπε αυτή την ατάκα. Και λίγο μετά το έκανε. Το 1990 ήμουν στο... 401 με διάστρεμα, δεν έκλαιγα από τον πόνο αλλά μαζί με τον... Θεό. Το 1994 σπίτι και ναι θα το ομολογήσω. Με πήρε ο ύπνος στην παράταση και με ξύπνησε ο πατέρας μου, πάντα μου λείπεις και κάτι τέτοιες μέρες πιο πολύ, στα πέναλτι. Το 1998 στο σπίτι του Κώστα και της Σοφίας στο Ψυχικό με σούπερ παρέα είδα τον Ζιζού να γίνεται Ζιντάναρος. Το 2002 στα γραφεία του αγαπημένου Score τους είδα να κερδίζουν και μετά τους έκανα και πρωτοσέλιδο με τίτλο "Κιτρίνησε ο Πλανήτης". Μπρρρρ. . Το 2006 στο Φλαχάου της Αυστρίας, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σε μια μικρή τηλεόραση είδα τον Ζιντάν να γίνεται τραγικός ήρωας κι έξω έβρεχε. Λίγο μετά την πρώτη προπόνηση του Φερέρ. Και το 2010 στο Βύρωνα, στο τελευταίο εργένικο σπίτι, είδα τον Καστίγιας να σηκώνει το κύπελλο με μια ομάδα που το 2004 την... ισοφαρίσαμε στα Euro. Και κάπως έτσι πέρασε από μπροστά μου ολόκληρη η ζωή μου. Αυτή είναι η μαγεία της μπάλας. Της μόνιμης σύνδεσης με τα παιδικά μας χρόνια. Είπαμε. Η ζωή είναι οι μικροαπολαυσεις. Κι αύριο μέρα είναι για... Τσιάρτες κτλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου