ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Μια τόσο υπέροχη βραδιά όταν την ζήσεις αφήνει χιλιάδες συναισθήματα. Αλλά πάντα είναι μία η στιγμή που ξεχωρίζει. Η στιγμή που την φυλακίζεις μέσα σου για πάντα. Για μένα χθες ήταν όταν εμφανίστηκε η πρώτη εικόνα με το 2015 να την συνοδεύει διακριτικά και να γίνεται αυτόματα το ορόσημο για όλους τους τυχερούς που ήταν στην αίθουσα και τα εκατομμύρια Ενωσίτες σε όλο τον πλανήτη. Αυτή είναι η στιγμή μου. Μαζί με τα ωωωω που συνόδευσαν την αποκάλυψη και τα μάτια που σαν συνενοημένα με δεκάδες άλλα ζευγάρια στον ίδιο χώρο άρχιζαν να γυαλίζουν. Οπως τότε στο γκολ του Τάκη στο ΟΑΚΑ. Οπως στο γκολ του Βασίλη στην Εδεσσα. Οπως τότε στο ΣΕΦ όταν ο Κακιούζης πήρε το ριμπάουντ και την ξαναπέταξε ψηλά την ώρα που ακούγαμε την πιο ωραία κόρνα της ζωής μας. Οπως τότε που ο Πόλυς με την γραπτή δήλωση έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για αυτό που ζούμε και που, πρώτα ο Θεός, θα ζήζουμε. Είναι κάποιες στιγμές... Αυτή ήταν η δική μου χθες. Μπαίνει μαζί με τις άλλες που ξεχώρισαν μέσα από τις χιλιάδες που μου έχει χαρίσει αυτή η ομάδα που πήρε την ζωή μου αιχμάλωτη όπως ο... Τίγρης τον αρχιτέκτονα. Σε αυτό το μικρό ξεχωριστό κουτάκι. Που στην πιο κεντρική του θέση, το κουτάκι, έχει μια θέση κενή που περιμένει εκείνη την βραδιά που η μακέτα θα έχει γίνει το ΚΑΣΤΡΟ μας και θα περπατάω χέρι χέρι με την κόρη μου για να περάσουμε ανάμεσα από τους δύο πυρσούς. Σε κάποιες στιγμές τα μάτια γυαλίζουν και μόνο στην σκέψη...
@ Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από τώρα την ημερομηνία των εγκαινίων του Ναού. Ξέρω όμως ποια θα θέλαμε όλοι και σίγουρα κι ο Μελισσανίδης. Δεν είναι εύκολο αλλά όταν υπάρχει πάθος, τρέλλα και βέβαια... λεφτά όλα γίνονται. Στις 29 Μαιου του 2015 θα ήταν η τέλεια ημερομηνία. Θα ήταν ο καλύτερος συμβολισμός για αυτό που θα σημάνει η ανέγερση του ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ μας. Γιατί όποια κι αν είναι η μέρα που θα κλάψουμε από χαρά όταν τα φώτα θα ανάψουν ένα είναι το σίγουρο. Η δική μας Πόλη δεν θα ξαναπέσει ποτέ!  Γίναμε... μεσήλικες, το συνειδητοποίησα διαβάζοντας σε ένα βιβλίο πως όλοι οι προϊστάμενοι της Apple ήταν μεσήλικες λευκοί και διαπιστώνοντας, με τρόμο, πως όλοι ήταν πάνω από 40 και λίγο κάτω από 50, αλλά αυτή η ομάδα ανεξάρτητα με τον ποιον παίζει την Κυριακή καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να μας κρατάει παιδιά. Παιδιά που ξυπνάνε στις 6.30 το πρωί με την χαρά της τελευταίας μέρας του σχολείου και τραγουδάνε το αυτοσχέδιο σύνθημα: «»Ω Ω ΩΩ ΩΩ μες στο ΝΑΟ θα τρελαθώ! ΑΕΚ!». Αυτό μας κάνει η ΑΕΚ. Και δεν μας νοιάζουν 1000 πίκρες μπροστά στις λίγες τις δικές μας χαρές που κανείς ποτέ δεν θα καταλάβει. Γιατί ο ΑΕΚκτζής είναι ο πιο ξεχωριστός οπαδός. Για αυτό θα έχει και το πιο ξεχωριστό γήπεδο του κόσμου. Οχι το ακριβότερο, ούτε το μεγαλύτερο. Αλλά το πιο ξεχωριστό. Σαν την ομάδα μας. Σαν τις νίκες μας. Σαν τους τίτλους μας. Που μετράει ο ένας σαν 100 των άλλων.
@ Επειδή μόνο ένας ΑΕΚτζής θα μπορούσε να οραματιστεί ένα τέτοιο γήπεδο. Εναν πραγματικό ΝΑΟ του ποδοσφαίρου και του Ελληνισμού. Εναν φόρο τιμής στα 90 χρόνια της Αθάνατης ΑΕΚ και όλων των προσφύγων που διώχτηκαν από τις πατρίδες τους επειδή ήταν Ελληνες και ήρθαν μόνοι με την δυστυχία τους στη ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ, που ένα μεγάλο κομμάτι της  τους υποδέχτηκε σαν Τούρκους, και μεγαλούργησαν. Η ΑΕΚ είναι η κληρονομιά τους. Κι εμείς οι σεμνοί συνεχιστές της. Πολύ μικροί μπροστά τους. Μόνο ένα παιδί Πόντιου που έζησε τι είναι Πρόσφυγας, που έζησε το άγχος της στέγης που είναι στο DNA μας, κι ας έγινε το μοναδικό σπιτάκι ξενώνας στην Παναγιά την Σουμελά στην μνήμη της ΜΑΝΑΣ, που έζησε τα πάνω κάτω της ζωής σαν παραμύθι θα μπορούσε να βγάλει έτσι αβίαστα από μέσα του το τι είναι ΑΕΚ και που ΠΡΕΠΕΙ να αγωνίζεται. Οχι να παίζει. ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ. Να λατρεύεται. Και να διδάσκει μαζί με ποδόσφαιρο και ιστορία με το μεγαλύτερο μουσείο - ορόσημο των ξεριζωμένων. Και τόσα χρόνια που το Ποντιάκι είχε καταφέρει να πείσει ακόμη κι εμάς τους... αμετανόητους με τα ασπρισμένα μαλλιά πως η ΑΕΚ είναι πια για αυτόν μόνο δυο ώρες την Κυριακή, τελικά προσπαθούσε μάλλον να πείσει τον... εαυτό του. Στην πραγματικότητα μέσα του ετοιμαζόταν. Και ήταν έτοιμος για την στιγμή. Για το πλήρωμα του χρόνου. ΗΡΘΕ. Μαζί με τα πιο υπέροχα όνειρα. Και ξέρει και ο ίδιος ο Δημήτρης Μελισσανίδης πως ότι κι αν έχει κάνει στην ζωή, εκτός από την οικογένεια που είναι πάντα πάνω από όλα και όλους, στην πραγματικότητα τώρα αρχίζει. Αυτή είναι η κληρονομιά του. Η θέση εκεί δίπλα στους λίγους και εκλεκτούς σαν τον θείο Λουκά, τον καπετάν Νίκο, τον Κωνσταντίνο Σπανούδη και λίγους ακόμη, χιλιόμετρα μακριά και πάνω από τα ανθρωπάκια που έφτασαν την ΑΕΚ στην δεύτερη Μικρασιατική καταστροφή, είναι εκεί και τον περιμένει. Αυτός θα είναι ο μύθος του. Και αυτή η κληρονομιά του. Ο Θεός να μας έχει ΟΛΟΥΣ καλά να το ζήσουμε. Η μυρωδιά της καμένης γης μας και της καταστροφής μας είναι ακόμη στα ρουθούνια μας. Αλλά οι μυρωδιές της ΠΟΛΗΣ μας και της ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ μας έρχονται από μακριά. Από τον Βόσπορο, τα παράλια, την Καππαδοκία, τον Πόντο... Και όπως είπαμε. Είναι υπόσχεση. ΕΙΝΑΙ ΟΡΚΟΣ. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΕΣΕΙ ΠΟΤΕ.