Έχουμε μπει ήδη στην εβδομάδα του τελικού. Ενός τελικού που ο κόσμος τον περιμένει πως και πως. Που μοιάζει όαση μέσα στην φετινή έρημο. Η χθεσινή εικόνα στο «Παγκρήτιο» δεν μπορεί να είναι ενδεικτική με τόσες απουσίες που είχε η ΑΕΚ, γι’ αυτό όταν λέω για φινάλε δεν μιλάω μόνο για τον αγώνα κόντρα στον Εργοτέλη, αλλά για τους τελευταίους αγώνες των «κιτρινόμαυρων» στο πρωτάθλημα.
Ο Απρίλης ήταν μήνας που η ομάδα δεν έκανε καμία νίκη, έμεινε πίσω από ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, ενώ μειώθηκε η απόσταση από την πέμπτη Λάρισα. Αυτός ο τρόπος που τελείωσε η ΑΕΚ την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος ήταν συνέπεια μίας προβληματικής εικόνας που είμαι σίγουρος ότι περισσότερο από όλους έχει προβληματίσει τον ίδιο τον προπονητή της.
Ομάδα χωρίς ομοιογένεια στο παιχνίδι της, χωρίς φαντασία, με ελάχιστο πάθος και χωρίς να σκοράρει. Δύο γκολ στα τελευταία τρία ματς έχει γράψει το… κοντέρ. Οι επιστροφές φαίνεται να δίνουν μία νότα αισιοδοξίας στον κόσμο. Του Κυργιάκου για να αποκτήσει η ομάδα χαρακτήρα, του Σκόκο για να ευελπιστεί ο κόσμος σε λίγη φαντασία, του Πελετιέρι για να πιέσει η ΑΕΚ στο κέντρο, του Χουανφράν για να έχει ένα κανονικό αριστερό μπακ, του Τζεμπούρ για να αυξηθούν οι λύσεις στην επίθεση.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την κατάστασή τους, μετά από απουσία τόσων εβδομάδων –μιλάω για τους τραυματίες- αλλά είμαι σίγουρος ότι σε παιχνίδια όπως αυτός του Σαββάτου με τον Ολυμπιακό, το μυστικό κρύβεται στην ψυχή και το μυαλό.
Αν οι ποδοσφαιριστές αντιληφθούν πλήρως την μεγάλη ευκαιρία που έχουν μπροστά τους και το βάρος της ευθύνης απέναντι σε έναν ιστορικό σύλλογο του οποίου φορούν τη φανέλα, τότε δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Αν όμως μοιάζουν με τους παίκτες που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, τότε τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Επικοινωνία με τον συντάκτη: yanniskifon@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου