Η 21η ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ
Οι «γέροι» της Αρσεναλ (μέσος όρος ηλικίας τα 24 χρόνια) νίκησαν 2-1, το περασμένο Σάββατο (8/11), τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι νέοι (άνευ εισαγωγικών, με μέσο όρο ηλικίας τα 19 χρόνια) της Αρσεναλ εξουθένωσαν, τη νύχτα της Τρίτης, τη Γουίγκαν: 3-0, με ήρωα τον ηττημένο τερματοφύλακα (Κέρκλαντ). Την πλήρη στην ενδεκάδα της (έξω μονάχα ο τραυματίας Χέσκι) Γουίγκαν Την πλήρη και στο κίνητρο («το Λιγκ Καπ είναι ο μοναδικός θεσμός όπου μπορούμε να κερδίσουμε κάτι», έλεγε ο προπονητής της) Γουίγκαν.
Αυτή η Αρσεναλ, η «Αρσεναλ 2», η... 21η ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ, δείχνει πιθανότατα καλύτερη σε σχέση με τουλάχιστον 15 από τις άλλες 20. Σε επιθυμία, σε ενέργεια, σε ποιότητα. Είναι, με όλη τη σημασία, ατραξιόν. Οση ίντριγκα θα είχε ένα ραντεβού στον επόμενο γύρο του Λιγκ Καπ με κάποιον από το top 5 τόση (και ακόμη περισσότερη) θα είχε ένα κανονικό ματς με την «Αρσεναλ 1». Με διαιτητή τον Βενγκέρ. Προχθές, οι «γέροι» έβλεπαν από την εξέδρα τους μικρούς και γελούσαν, ξεκαρδισμένοι κι αμήχανοι, μαζί, ενώπιον της τελειότητος.
Διότι περί αυτής πρόκειται: της τελειότητος. Ή, αν αληθινή τελειότητα δεν νοείται, πρόκειται περί του πιο κοντά που έφτασε ποτέ κανείς στην τελειότητα. Δεν παίζει κάποιος, ούτε... τερματοφύλακας, που δεν είναι γρήγορος σαν υπερταχεία. Και δεν παίζει κάποιος, ούτε σέντερ μπακ, που δεν είναι τεχνίτης σαν βιρτουόζος. Και ό,τι κάνουν στην ημέρα τους οι μεγάλοι, εκείνα τα τριγωνομετρικά που κόβουν την ανάσα, ακριβώς τα ίδια κάνουν και οι μικροί. Ιδια σε σχηματισμούς, σε ταχύτητα, σε τυφλή πίστη ότι «αυτό είναι το ποδόσφαιρο».
Μία (πολύ) προηγμένη βερσιόν Αγιαξ. Και Αγγλόπουλα, πολλά (σε αντίθεση με τους μεγάλους) Αγγλόπουλα. Ο αντίπαλος κόουτς, ο παλαιός κάπτεν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Στιβ Μπρους, είπε μετά πως «μας τρόμαξε η ικανότητά τους. Μας έκαναν πιο πολλές ευκαιρίες από κάθε άλλη ομάδα που έχουμε αντιμετωπίσει φέτος». Στο Λιγκ Καπ έπρεπε να επιτρέπονται πέντε, όχι τρεις, αλλαγές. Για να βλέπαμε και τους υπόλοιπους, που έμειναν στον πάγκο και δεν τους γνωρίσαμε. Ισως την επόμενη φορά
Διότι όσο προχωρήσει το κλαμπ στη διοργάνωση, με αυτούς θα προχωρήσει. Και στον τελικό να φτάσει, το τρόπαιο να διακυβεύεται, με αυτούς θα το διεκδικήσει. Με τους μεγάλους να βλέπουν απ' έξω. Είναι το δικό τους «παράλληλο» πρωτάθλημα. Στην Πρέμιερ Λιγκ βλέπεις τους Σεσκ και τους Ουόλκοτ. Στο Λιγκ Καπ βλέπεις τους επόμενους. Σεσκ, Ουόλκοτ, οτιδήποτε. Προτού πωληθούν οι αυθεντικοί, το σύστημα προλαβαίνει και παράγει τους διαδόχους. Αδιανόητο πώς το καταφέρνουν. Και σε καιρούς βύθισης στην κρίση, καταλυτικό.
Στην προηγούμενη φάση είχαν διαλύσει τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ (6-0). Το έχασα, μου περιέγραψαν τι έχασα. Τώρα, θα το έχανα πάλι αν ο διάβολος δεν με είχε βάλει στο χαζοξενύχτι του ζάπινγκ. Επεσα τυχαία πάνω τους, κάπου στα μέσα του πρώτου μέρους, στον Alpha. Με παρέσυραν τόσο, που βλέποντας τις φάτσες τους αναρωτιόμουν πώς θα πάνε την άλλη μέρα το πρωί στο σχολείο. Χθες διάβασα ότι ο man of the match Ουίλσερ, 16 ετών, ο νέος Σεσκ, πήρε το βραβείο. Είναι μια σαμπάνια. Την άνοιξε για το χατίρι του χορηγού. Αλλά λόγω ηλικίας δεν επιτρεπόταν και δεν ήπιε γουλιά!
Στην επόμενη φάση υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα έχω πάρει τα μέτρα μου για να μη χάσω λεπτό. Σας το συνιστώ. Το πράγμα προσφέρει κάτι περισσότερο από θεαματικότητα, αισθητικότητα, ελκυστικότητα. Μοναδικότητα.
Οι «γέροι» της Αρσεναλ (μέσος όρος ηλικίας τα 24 χρόνια) νίκησαν 2-1, το περασμένο Σάββατο (8/11), τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι νέοι (άνευ εισαγωγικών, με μέσο όρο ηλικίας τα 19 χρόνια) της Αρσεναλ εξουθένωσαν, τη νύχτα της Τρίτης, τη Γουίγκαν: 3-0, με ήρωα τον ηττημένο τερματοφύλακα (Κέρκλαντ). Την πλήρη στην ενδεκάδα της (έξω μονάχα ο τραυματίας Χέσκι) Γουίγκαν Την πλήρη και στο κίνητρο («το Λιγκ Καπ είναι ο μοναδικός θεσμός όπου μπορούμε να κερδίσουμε κάτι», έλεγε ο προπονητής της) Γουίγκαν.
Αυτή η Αρσεναλ, η «Αρσεναλ 2», η... 21η ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ, δείχνει πιθανότατα καλύτερη σε σχέση με τουλάχιστον 15 από τις άλλες 20. Σε επιθυμία, σε ενέργεια, σε ποιότητα. Είναι, με όλη τη σημασία, ατραξιόν. Οση ίντριγκα θα είχε ένα ραντεβού στον επόμενο γύρο του Λιγκ Καπ με κάποιον από το top 5 τόση (και ακόμη περισσότερη) θα είχε ένα κανονικό ματς με την «Αρσεναλ 1». Με διαιτητή τον Βενγκέρ. Προχθές, οι «γέροι» έβλεπαν από την εξέδρα τους μικρούς και γελούσαν, ξεκαρδισμένοι κι αμήχανοι, μαζί, ενώπιον της τελειότητος.
Διότι περί αυτής πρόκειται: της τελειότητος. Ή, αν αληθινή τελειότητα δεν νοείται, πρόκειται περί του πιο κοντά που έφτασε ποτέ κανείς στην τελειότητα. Δεν παίζει κάποιος, ούτε... τερματοφύλακας, που δεν είναι γρήγορος σαν υπερταχεία. Και δεν παίζει κάποιος, ούτε σέντερ μπακ, που δεν είναι τεχνίτης σαν βιρτουόζος. Και ό,τι κάνουν στην ημέρα τους οι μεγάλοι, εκείνα τα τριγωνομετρικά που κόβουν την ανάσα, ακριβώς τα ίδια κάνουν και οι μικροί. Ιδια σε σχηματισμούς, σε ταχύτητα, σε τυφλή πίστη ότι «αυτό είναι το ποδόσφαιρο».
Μία (πολύ) προηγμένη βερσιόν Αγιαξ. Και Αγγλόπουλα, πολλά (σε αντίθεση με τους μεγάλους) Αγγλόπουλα. Ο αντίπαλος κόουτς, ο παλαιός κάπτεν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Στιβ Μπρους, είπε μετά πως «μας τρόμαξε η ικανότητά τους. Μας έκαναν πιο πολλές ευκαιρίες από κάθε άλλη ομάδα που έχουμε αντιμετωπίσει φέτος». Στο Λιγκ Καπ έπρεπε να επιτρέπονται πέντε, όχι τρεις, αλλαγές. Για να βλέπαμε και τους υπόλοιπους, που έμειναν στον πάγκο και δεν τους γνωρίσαμε. Ισως την επόμενη φορά
Διότι όσο προχωρήσει το κλαμπ στη διοργάνωση, με αυτούς θα προχωρήσει. Και στον τελικό να φτάσει, το τρόπαιο να διακυβεύεται, με αυτούς θα το διεκδικήσει. Με τους μεγάλους να βλέπουν απ' έξω. Είναι το δικό τους «παράλληλο» πρωτάθλημα. Στην Πρέμιερ Λιγκ βλέπεις τους Σεσκ και τους Ουόλκοτ. Στο Λιγκ Καπ βλέπεις τους επόμενους. Σεσκ, Ουόλκοτ, οτιδήποτε. Προτού πωληθούν οι αυθεντικοί, το σύστημα προλαβαίνει και παράγει τους διαδόχους. Αδιανόητο πώς το καταφέρνουν. Και σε καιρούς βύθισης στην κρίση, καταλυτικό.
Στην προηγούμενη φάση είχαν διαλύσει τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ (6-0). Το έχασα, μου περιέγραψαν τι έχασα. Τώρα, θα το έχανα πάλι αν ο διάβολος δεν με είχε βάλει στο χαζοξενύχτι του ζάπινγκ. Επεσα τυχαία πάνω τους, κάπου στα μέσα του πρώτου μέρους, στον Alpha. Με παρέσυραν τόσο, που βλέποντας τις φάτσες τους αναρωτιόμουν πώς θα πάνε την άλλη μέρα το πρωί στο σχολείο. Χθες διάβασα ότι ο man of the match Ουίλσερ, 16 ετών, ο νέος Σεσκ, πήρε το βραβείο. Είναι μια σαμπάνια. Την άνοιξε για το χατίρι του χορηγού. Αλλά λόγω ηλικίας δεν επιτρεπόταν και δεν ήπιε γουλιά!
Στην επόμενη φάση υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα έχω πάρει τα μέτρα μου για να μη χάσω λεπτό. Σας το συνιστώ. Το πράγμα προσφέρει κάτι περισσότερο από θεαματικότητα, αισθητικότητα, ελκυστικότητα. Μοναδικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου