Αξιότιμοι ασθενείς, καλημέρα σας.
Δυστυχώς η παθιασμένη, οργανωμένη και απειλητική ΑΕΚ της Τετάρτης, δεν εμφανίστηκε χτες στο γήπεδο. Στη θέση της είδαμε μια ομάδα κουρασμένη, φοβισμένη, ανίκανη να ανησυχήσει τον αντίπαλο. Μια ομάδα που έδειξε να μην αντιλαμβάνεται σε κανένα σημείο του αγώνα, ότι στο ματς αυτό θα κρίνονταν πολλά, παρότι είναι ακόμα νωρίς στη σεζόν. Μια ΑΕΚ που δε δικαιούνταν τη νίκη, κατάφερε όμως να χάσει ακόμα και τον έναν πόντο της ισοπαλίας, που θα την κρατούσε ζωντανή.
Κακό ήταν το θέαμα που παρουσίασαν οι περισσότεροι παίχτες μας χτες. Ο Σκόκο, με τις γνωστές ημιτελείς ατομικές ενέργειες. Ο Μαντούκα, με δυνάμεις στο σπριντ αλλά χωρίς καμία σωστή επιλογή στην τελική προσπάθεια. Ο Μπλάνκο, σκιά του καλού του εαυτού, να μην έχει δυνάμεις ούτε να γυρίσει 2-3 μέτρα πίσω για να καλυφθεί από το οφσάιντ. Ο Γκερέιρο, χωρίς εμπνεύσεις σαν αυτές της Τετάρτης. Ο Καφές, που σε κανένα ματς ως τώρα δεν κατάφερε να κάνει αυτό που (μάταια) περίμενε από αυτόν ο Μπάγεβιτς, δηλαδή να ηγηθεί του κέντρου και να βγάλει την ομάδα μπροστά με κάθετες μπαλιές. Ο Γιαχάγια, με πολλή όρεξη, αλλά και το κρίσιμο λάθος που χάρισε τους τρεις πόντους στον αντίπαλο. Ο Χουανφράν, που η αδυναμία του να βοηθήσει επιθετικά είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτική. Ο Σάχα, που δεν κατάφερε να έχει σωστή τοποθέτηση, τη μία και μοναδική φορά που χρειάστηκε. Μόνο οι Αραούχο - Γιάχιτς - Μαϊστόροβιτς διασώθηκαν, αλλά με καλύτερους παίχτες τους τρεις της άμυνας, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να πήρε ένα από τα πιό ξεκούραστα διπλά της ιστορίας του. Ανύπαρκτος στο γήπεδο, χωρίς τρεξίματα, χωρίς συνδυασμούς, χωρίς εμπνεύσεις. Περίμενε υπομονετικά το δώρο της ΑΕΚ, και δικαιώθηκε. Αυτή τη φορά στο ρόλο του Άγιου Βασίλη δεν ήταν ο Άρσε ή ο Μάκος, αλλά ο Γιαχάγια. Αυτή η ομάδα το έχει τάμα να χαρίζει ένα γκολ σε κάθε ματς. Και μαζί, και τους βαθμούς. Σε τρία ματς (Γιάννενα, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό) καταφέραμε να μην κερδίσουμε, ενώ ήμασταν τουλάχιστον ισάξιοι των αντιπάλων μας. Μόνο με τον Ατρόμητο καταφέραμε να πάρουμε περισσότερα από όσα δικαιούμασταν στο γήπεδο. Η ομάδα πρωταθλητισμού όμως είναι αυτή που μαζεύει πόντους ακόμα κι όταν δεν είναι καλή, όχι αυτή που χαρίζει πόντους σε αντιπάλους με τους οποίους είναι τουλάχιστον ισάξια...
Το χειρότερο από όλα όμως ήταν η αντίδραση μετά το γκολ. Ή μάλλον, η μη αντίδραση. Μια ομάδα που ουσιαστικά παραδόθηκε μοιρολατρικά στην ήττα, χωρίς πάθος, χωρίς πίστη έστω στο ένα γκολ. Μια ομάδα που δεν ήξερε τι έκανε, δεν ήξερε τι ήθελε, μπερδεμένη, αναποφάσιστη. Μια ΑΕΚ που άφησε τη συγκυρία του ματς να την καθοδηγήσει νομοτελειακά στην ήττα. Που δεν μπόρεσε να κάνει τον κόσμο της να πιστέψει σε κάτι καλύτερο, έστω για ένα λεπτό. Μια ΑΕΚ, «μοιραία και άβουλη αντάμα», που δεν μπόρεσε να διεκδικήσει ούτε καν αυτό που δικαιούνταν, δηλαδή την ισοπαλία. Όπως στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, αυτό που μετράει είναι η δύναμη και η πίστη στον εαυτό σου. Χωρίς δύναμη και πίστη, δεν προχωράς. Απλά αφήνεσαι, όπως ένα ακυβέρνητο καράβι στη μέση του πελάγους, που τα κύματα το πάνε από'δω κι απο'κει, χωρίς αυτό να μπορεί να χαράξει δική του ρότα, και να βγει από την τρικυμία...
Βγαίνοντας από το γήπεδο συνάντησα τυχαία έναν φίλο από τα παλιά, που πρέπει να ήταν 12 χρονών όταν πήραμε το τελευταίο μας πρωτάθλημα. Ίσως να μη θυμάται καν την ομάδα του πρωταθλήτρια. Μου είπε: «κι όμως, δεν έχουμε τόσο κακή ομάδα». Αυθόρμητα του απάντησα: «και τι να το κάνω;». Καθώς το σκεφτόμουνα αργότερα, κατάλαβα ότι αυτό που μου είπε είναι το πιό επώδυνο απ'όλα. Για να το πω πιο σωστά, δεν είμαστε τόσο χειρότεροι από τους υπόλοιπους, ώστε να δικαιολογείται το -8 και το -5 από την κορυφή. Όμως αυτό είναι το πιό οδυνηρό, ότι η ομάδα μας δεν καταφέρνει να διεκδικήσει έστω τις λίγες ελπίδες που δικαιούται. Να τις διεκδικήσει μέχρι τέλους. Θέλω να ελπίζω ότι στο μέλλον θα μας δοθεί άλλη μια ευκαιρία, ώστε να διεκδικήσουμε τουλάχιστον αυτά που αξίζουμε. Θα είναι κρίμα να χαθεί στα βουβά άλλη μια χρονιά. Τα παιδάκια των 12 ετών τώρα κοντεύουν στα τριάντα. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σπαταλάμε χρονιές. Έχουμε ήδη χάσει πάρα πολύ χρόνο, και δεν μπορούμε να τον χαρίζουμε άσκοπα απο'δω κι απο'κει. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε μέσα στη σεζόν άλλη μία ευκαιρία. Νομίζω ότι τη δικαιούμαστε. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Αυτά για σήμερα. Και να θυμάστε: δεν ψαρώνουμε ποτέ!!!
Ο Ψαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου