Τη στιγμή που έφτασε η ΑΕΚ στην τελευταία αγωνιστική για να
διεκδικήσει ένα μέρος των πιθανοτήτων της για σωτηρία (εφόσον θα
εκκρεμούσε η έφεση στην ΕΠΟ ακόμη και αν κέρδιζε στο Περιστέρι), ήταν
ξεκάθαρο πως οι ελπίδες της ήταν λιγοστές.
Πρώτον, γιατί τα παιδιά που συγκροτούσαν το φετινό ρόστερ δεν μπορούσαν με τίποτε να σηκώσουν τόσο μεγάλη πίεση και μάλιστα για δεύτερη διαδοχική φορά, έπειτα από το "μαύρο" ματς με τον Πανθρακικό. Το έδειξαν και στο προηγούμενο παιχνίδι, το έδειξαν και χθες: δεν έχουν χαρακτήρα. Το μέταλλό τους είναι πολύ "μαλακό" και λυγίζει εύκολα. Όπως και οι πλάτες τους, που ήταν αδύνατο να αντέξουν στο βάρος 89 χρόνων ιστορίας.
Ήταν εξάλλου εντελώς μόνοι τους. Είχαν μόνο τον προπονητή τους, τον Τραϊανό Δέλλα, και τους συνεργάτες του να στέκονται δίπλα τους και να προσπαθούν απεγνωσμένα να τους ξανασηκώσουν στα πόδια τους.
Όλοι οι άλλοι είτε τους είχαν εγκαταλείψει, είτε τους είχαν κυνηγήσει και τρομοκρατήσει. Η διοίκηση-ανέκδοτο δεν υπήρχε και δεν υπήρξε ποτέ. Οι (α)μέτοχοι ήταν στα σπιτάκια τους και καμάρωναν το... κατόρθωμά τους. Οι επίδοξοι σωτήρες περίμεναν τα λεφτά από την... Κίνα και τη Ζουαζιλάνδη. Κάποιοι οπαδοί μπούκαραν στα Σπάτα την παραμονή του παιχνιδιού με τον Πανθρακικό και απείλησαν τη ζωή τους "αν δεν νικήσετε". Και, στη συνέχεια, οι ίδιοι ή (και) κάποιοι άλλοι έκαναν ντου και στο τερέν ΟΑΚΑ, διέκοψαν το ματς και κάποιους από αυτούς τους πρόλαβαν και τους χτύπησαν. Ακολούθησε η... εξαφάνιση των περισσότερων και οι διανυκτερεύσεις σε φιλικά σπίτια υπό τον φόβο νέων επιθέσεων και τα παρακάλια του Δέλλα να γυρίσουν και να προπονηθούν για να παίξουν στο Περιστέρι το τελευταίο τους χαρτί. Ένα χαρτί που, όμως, ήταν ήδη μισοκαμμένο έπειτα και από την πρωτοβάθμια απόφαση για τον αγώνα με τον Πανθρακικό. Απόφαση που αποτέλεσε ακόμη μία δυνατή μπουνιά στο στομάχι αυτών των -αδύναμων- παιδιών, που πλέον είχαν χάσει και τα ψήγματα πίστης που διέθεταν...
Αναλογιστείτε, λοιπόν, πόσο πιο δύσκολο έγινε μετά από όλα αυτά για την ΑΕΚ (ή εν πάση περιπτώσει σε ό,τι είχε απομείνει για να τη θυμίζει...) να κάνει την ολική ανατροπή κόντρα στον Ατρόμητο και, μάλιστα, εκτός έδρας.
Ο δεύτερος λόγος που θα ισοδυναμούσε με θαύμα να περνούσε χθες από το Περιστέρι η ΑΕΚ και να σωζόταν (τουλάχιστον εντός γηπέδων), είναι ότι απλώς δεν είχε την ποιότητα και τις λύσεις για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός τόσο δύσκολου αγώνα. Με ευθύνη όσων έχτισαν αυτό το ρόστερ (Τσιάρτας, Βλάχος, Μαύρος, Δημητρέλος), η ΑΕΚ μπήκε στο πρωτάθλημα ως πρόβατο επί σφαγή. Και αγωνιστικά...
Και κάτι άλλο. Σε όποιον με ρωτούσε τις προηγούμενες ημέρες για το συγκεκριμένο παιχνίδι, η απάντησή μου ήταν στερεότυπη: ο Ατρόμητος δεν επρόκειτο να της χαριστεί της ΑΕΚ, ούτε θα κατέβαινε σ' αυτό το ματς για να κάνει μία απλή διεκπεραίωση ενόψει πλέι οφ. Θα το έπαιζε στα ίσια. Είχε προηγηθεί και εκείνη η απροσδόκητη εντός έδρας από τον Άρη και δεν υπήρχε περιθώριο για χαλάρωση.
Ο Σπανός δεν ήθελε να τον πιάσει κανείς ξανά στο στόμα του και γι' αυτό είχε φροντίσει όλο το προηγούμενο διάστημα να περάσει τα μηνύματά του. Άλλαξε (σωστότατα) και τον προπονητή, έδιωξε δύο παίκτες που σύμφωνα με εκείνον δεν έδειχναν τη σωστή νοοτροπία, αποφάσισε αυτόν τον μήνα να μην πληρώσει την ομάδα στην ώρα του (για πρώτη φορά στα χρονικά) και έτσι άπαντες κατάλαβαν ότι η λογική της "παιδικής χαράς" είχε τελειώσει. Ακόμη μία συγκυρία κόντρα στην ΑΕΚ, που αν πετύχαινε τον Ατρόμητο ειδικά στα τελειώματα του "Αναστό", θα είχε σίγουρες περισσότερες πιθανότητες απ' ό,τι χθες...
Από εκεί και πέρα, η ΑΕΚ έπεσε και γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί, την έσπρωξαν βίαια προς τον γκρεμό. Τόσο από έξω όσο και από μέσα. Οι Εφιάλτες που άνοιξαν την Κερκόπορτα θα πάρουν κάποια μέρα αυτό που τους αξίζει. Από την Ιστορία και από την ίδια τη ζωή.
Υ.Γ.: Η πλέον συγκλονιστική σκηνή στο φινάλε του ματς, του τελευταίου της ΑΕΚ έτσι όπως την ξέραμε όλες αυτές τις δεκαετίες, ήταν τα αληθινά δάκρυα των παικτών της. Και ειδικά ενός ξένου, του Βραζιλιάνου Γκερέιρο, ο οποίος πόνεσε και αγάπησε ειλικρινά μία ομάδα που τον φέσωσε και μόνο καλό δεν του έκανε επαγγελματικά. Μία ομάδα από την άλλη άκρη του κόσμου... Ο Ρότζερ έδινε λεφτά στους πιτσιρικάδες που δεν είχαν να φάνε, πρόσφερε πριμ στους συμπαίκτες του, έκανε ό,τι μπορούσε (κι ας μην ήταν αρκετό) και αποδείχτηκε μεγαλύτερος ΑΕΚτσής από πολλούς άλλους ντόπιους δήθεν "ΑΕΚάρες"...
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα LIVE SPORT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου