@ Επειδή για αυτούς που περιλαμβάνει η λέξη εκδίκηση έχουμε πει πάρα πολλά και θα πούμε κι άλλα θέλω να αναφέρω κάπου εδώ κάτι που αισθάνομαι υποχρέωση να μην το κρύψω κι ας ξενερώσει κάποιος. Μια ομάδα που θέλω να χάνει όπου παίζει και με όποιον παίζει από τότε που κατάλαβα τον κόσμο νιώθω πως στάθηκε με σεβασμό απέναντι στην ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός και ο Αλαφούζος μέσα στην γραφικότητα του που τουλάχιστον την πληρώνει, όχι σαν τους τσάμπα μάγκες που πήραν τις μετοχές του Παππά στο όνομα του λαού της ΑΕΚ. Πρώτος ακόμη κι από την διοίκηση της ΑΕΚ που λιποτάκτησε την πιο δύσκολη στιγμή μίλησε για το αίσχος του Τριτσώνη ο Αλαφούζος. Και ο Παναθηναϊκός έπαιξε το παιχνίδι με την Βέροια σαν... τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, νίκησε και έδωσε την ευκαιρία στην ΑΕΚ αν νικούσε στο Περιστέρι να σωθεί. Μου θύμισε μια ιστορία που είχα διαβάσει παλιά για τον εμφύλιο. Οταν λίγες μέρες πριν ξεσπάσει, αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, δύο αστοί που ο καθένας ήταν προβεβλημένο στέλεχος της δικής του πλευράς συναντήθηκαν σε έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Δεν αντάλλαξαν ματιά αλλά όταν έφτασαν δίπλα ανασήκωσαν ελαφρά και οι δύο το καπέλο τους. Μια ένδειξη σεβασμού, ένας κρυφός χαιρετισμός σε μια εποχή που το με ποιον μιλάς σε χαρακτήριζε από τότε και για πολλά χρόνια ακόμη. Την είχε διηγηθεί την ιστορία ο γιός του ενός σε μια συνέντευξη του. Ετσι πιστεύω πως μας αποχαιρέτησε ο Παναθηναϊκός. Με μια ένδειξη σεβασμού. Πάντα εχθροί είμασταν και θα είμαστε. Αλλά αυτόν τον χαιρετισμό με σεβασμό δεν θα τον ξεχάσω. Το ότι έχασε από όλες τις άλλες ομάδες της ουράς εκτός από εμάς βαθμό και βαθμούς είναι δικό μας πρόβλημα. Μια από τις πολλές αδυναμίες που μας έφτασαν εδώ που είμαστε. Στο απόλυτο κενό. Στο τίποτα.
@ Επιστρέφω στην αρχή. Δεν πρέπει πλέον να χαθεί ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ. Οτι μπορούσαμε κάναμε, αποδείχτηκε πως είμασταν μόνοι και ούτε όλοι μαζί, θεωρώ πως κάθε λεπτό που χάνεται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας εκτός Σούπερ Λιγκ απλά μας ρίχνει πιο βαθιά. Και επειδή ένα από όλα που πληρώσαμε ήταν και το «ΑΕΚ είσαι δεν πέφτεις» και το «παρακάτω δεν πάει» πρέπει να επαναλάβω πως έχει και πιο κάτω αν περιμένουμε τα πράγματα από εδώ και πέρα να πάνε μόνα τους. Θεωρώ λοιπόν πως το να κυνηγήσει η ΑΕΚ την παραμονή της είτε προσπαθώντας να ρίξει τον Αρη στα χαρτιά, είτε περιμένωντας τον... βιασμό του ΚΑΠ με μια φωτογραφική αναδιάρθρωση δεν έχει κανένα νόημα. Εκτός από τα ηθικά θέματα που μπαίνουν έστω και απέναντι σε αυτούς που σε σώθηκαν ανήθικα υπάρχουν και τα πρακτικά. Θα χαθεί πολύς και πολύτιμος χρόνος για πράγματα που έχουν ελάχιστες ελπίδες να πραγματοποιηθούν γιατί εκτός των άλλων δεν υπάρχει και λαϊκή στήριξη. Οπως την προηγούμενη εβδομάδα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πάρα πολλοί Ενωσίτες χωρίς καμία υστεροβουλία είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα του υποβιβασμού ενώ υπήρχαν ακόμη ελπίδες να σωθούμε κανονικά και με τον νόμο έτσι και τώρα, μετά την ήττα της Κυριακής και την σημερινή τυπική απόφαση, που έπρεπε να την περιμένουμε μόνο και μόνο επειδή είχαμε δίκιο, πιστεύω πως δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα και κυρίως κανένας λόγος να συνεχίσει η ΑΕΚ να κυνηγάει κάτι άπιαστο. Πρέπει αυτοί που έχουν τις μετοχές να βγουν από τις τρύπες τους και αφού οδήγησαν την ΑΕΚ στην καταστροφή να της επιτρέψουν τουλάχιστον να έχει ελπίδες να επιστρέψει. Πρέπει αυτοί που πρόλαβαν να τις ξεφορτωθούν τις μετοχές τους και να αφήσουν την ΑΕΚ στους ανύπαρκτους που την κατέστρεψαν να αναλάβουν έστω από τύψεις, αν υπάρχει αυτό το είδος στον κύκλο τους, κάποιες πρωτοβουλίες για την επόμενη μέρα. Ο Παππάς έδειξε έναν δρόμο. Δεν πρέπει να χαθεί ούτε ΛΕΠΤΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου