Μιλώντας στο novasports.gr εκφράζει το φόβο του για την επόμενη μέρα και προσδοκά την Ανάσταση ευελπιστώντας πως θα βρεθεί ο καπετάνιος που θα μετατρέψει τον πόνο σε ελπίδα. Η ΑΕΚ λέει, έχει ένα επικολυρισμό, ενέχει τον ρομαντισμό, το πείσμα, τον καλό αγώνα, την αυτοκαταστροφή και την αμφιθυμία, παρομοιάζοντας της ουσιαστικά με έναν από τους τραγικούς ήρωες των αρχαίων Ελλήνων τραγικών.
Διαβάστε αναλυτικά την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννης Αγραφιώτης στον Αποστόλη Λάμπο και το novasports.gr
Γιάννη, στο βιβλίο σου φαίνεται ξεκάθαρα η αγάπη σου για την ΑΕΚ. Πώς έζησες στα ξένα την χειρότερη είδηση στην ιστορία της Ένωσης;
Η αλήθεια είναι ότι έφυγα την επομένη της ήττας από τον Πλατανιά, αλλά δεν πίστευα ότι θα πέσουμε. Έλεγα βέβαια ότι δεν είχαμε ξεμπερδέψει σ' όσους μιλούσαν ακόμη και για πλέι-οφ. Η απόσταση δεν επηρέασε καθόλου τη στενοχώρια, την πικρία και την απογοήτευσή μου Ωστόσο, είμαι μάλλον τυχερός που δεν ήμουν στο γήπεδο κόντρα στον Πανθρακικό, καθώς η στιγμή του αυτογκόλ και του ταυτόχρονου ντου των ανεγκεφάλων θα έμενε ακόμη πιο βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν ήμουν εκεί και εισέπραττα όλο το δηλητηριασμένο κλίμα - τουλάχιστον η απόσταση «αραίωσε» κάπως το δηλητήριο.
Πίστευες ότι θα μπορούσε ποτέ να φτάσει εδώ η ΑΕΚ;
Aν το έλεγες πριν 4-5 χρόνια θα σε κοιτούσαν σαν εξωγήινο, αλλά αν το δεις ψυχρά, ερχόταν νομοτελειακά αυτή η καταστροφή. Το ρόστερ της ομάδας φτώχαινε σε ποιότητα χρόνο με το χρόνο και από ένα σημείο και μετά δε μετρά μόνο η φανέλα. Αλλά επειδή ο οπαδός πορεύεται με το συναίσθημα κι όχι με τη λογική, δεν το πίστευα ποτέ, αν και πολλές φορές το φοβήθηκα.
Τί πιστεύεις ότι έφταιξε για να βρεθεί η ομάδα σε αυτή την κατάσταση;
Δυο κύριους λόγους βλέπω: ο πρώτος σίγουρα το οικονομικό. Μιλάμε για επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αν δεν υπάρχει κάποιος να «τρέξει» την ομάδα, θα επέλθει μοιραία παρακμή και διάλυση. Δε γίνεται να ζει μια ομάδα από τα έσοδά της, ειδικά αν λείπει τόσα χρόνια από το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο δεύτερος, που δεν είναι ανεξάρτητος από το οικονομικό, έχει να κάνει με την ανυπαρξία προοπτικής που ανάγκασε πολλούς από τους φιλάθλους της ομάδας να μην είναι τόσο πολύ κοντά της. Όχι βέβαια ότι φταίει ο χιλιοταλαιπωρημένος ΑΕΚτζής, αλλά στις δύσκολες εποχές που ζούμε έτσι κι αλλιώς, μοιραία πολλοί έπαψαν να ασχολούνται. Η ομάδα εγκαταλείφθηκε πρώτα από τους χρηματοδότες της και σταδιακά κι από την πλατιά μάζα του κόσμου της. Κι όταν στο γήπεδο μένουν λίγοι, είναι εύκολο να κυριαρχήσουν... οι μπαχαλάκηδες, αυτοί που έδωσαν τη χαριστική βολή στο ματς με τον Πανθρακικό.
Πως μπορεί να σε εμπνεύσει αυτή η ομάδα ακόμα και σε περιόδους μεγάλης κάμψης; Τόσο μάλιστα που να σε ωθήσει στο να γράψεις βιβλίο;
Είναι μια ομάδα που γεννήθηκε από μια καταστροφή. Εκφράζει τη νοσταλγία των Ελλήνων για τις χαμένες πατρίδες, αλλά και τον τίμιο αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή. Εκφράζει λοιπόν την αναγέννηση κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Είναι ένα κομμάτι και παράλληλα ένας φορέας του πολιτισμού μας και είναι μια ομάδα ξεχωριστή που είχε πάντα ένα άλλο ήθος. Γι' αυτό και οι οπαδοί της δεν τη λατρεύουν για τα τρόπαια που ενίοτε κατακτά, αλλά για τον τρόπο της. Έχει έναν... επικολυρισμό όλο αυτό! Δες και τον τρόπο που έπεσε η ομάδα: με αυτογκόλ στο τέλος ενός ματς και τους οπαδούς της να την καταδικάζουν! Τους ίδιους που όταν κατάλαβαν τι έκαναν, κατέλαβαν ειρηνικά το Περιστέρι για να δουν την ομάδα να πέφτει, μαχόμενη, ανάδελφη κι αξιοπρεπής ως το τέλος. Για μένα η ΑΕΚ ενέχει το ρομαντισμό, το πείσμα, τον καλό αγώνα, αλλά και την αυτοκαταστροφή και την αμφιθυμία. Και είναι τόσο παρούσα στη ζωή των οπαδών της, που επηρεάζει όλους τους τομείς της! Εγώ είχα το χρόνο και τη διάθεση να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή μου σε σχέση με την ΑΕΚ, αλλά θα μπορούσε ο κάθε οπαδός της να το κάνει, για να μην πω κάθε πραγματικός ποδοσφαιρόφιλος
Θα είναι καλύτερα να βρεθεί ακόμα και στη Γ Εθνική πιστεύεις;
Η λέξη κλειδί είναι η προοπτική. Αν υπήρχε κάποιος να ενεργοποιήσει ξανά τον κόσμο, να δώσει ξανά πνοή και όραμα, αλλά και χρήματα φυσικά, τότε δε θα είχε μεγάλη σημασία η Β' ή η Γ' κατηγορία. Ωστόσο, επειδή αυτή τη στιγμή όραμα δε δίνει κανείς, εγγυήσεις επιστροφής της ΑΕΚ στο ιστορικό της μέγεθος δε δίνει κανείς, η Γ' Εθνική με τρομάζει ακόμη περισσότερο από τη Β' κι ας έχει το δέλεαρ της απαλλαγής από ένα μέρος των χρεών. Είναι αυτονόητο ότι η ΑΕΚ θα πρέπει να παίξει στην ανώτερη κατηγορία που δικαιούται! Άσε που αυτή ακριβώς η συζήτηση περί Γ' που φουντώνει εσχάτως έχει ήδη κινήσει υποψίες ότι κάποιοι εντός ΑΕΚ δε στενοχωρήθηκαν και τόσο με τον υποβιβασμό.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σου για το μέλλον της αγαπημένης σου ομάδας;
Προσδοκώ την... ανάσταση. Και σαν ανάσταση ορίζω την επιστροφή της ενότητας και της προοπτικής. Ένας σύλλογος με τη δυναμική που έχει η ΑΕΚ χρειάζεται έναν καπετάνιο να επενδύσει χρόνο, χρήμα και να προσφέρει ελπίδα μέσω ενός ρεαλιστικού επιχειρηματικού σχεδίου στον κόσμο. Τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους. Αλλά αυτόν τον καπετάνιο, χρόνια τον περιμένουμε και δεν έρχεται και σε λίγο θα είναι αργά, αν δεν είναι ήδη.
Χάνονται ομάδες σαν την ΑΕΚ;
Οι μνήμες που συνοδεύουν κάθε ομάδα και ειδικά μια μεγάλη και ιστορική ομάδα όπως η ΑΕΚ δε χάνονται. Αν θέλεις, σου έχει ήδη απαντήσει ο Πατριάρχης το 2004 με το τόσο αληθινό «Η ΑΕΚ είναι ιδέα και οι ιδέες ουκ αποθνήσκουν» Η ΠΑΕ ΑΕΚ όμως είναι κλινικά νεκρή αυτή τη στιγμή. Και ή θα βρεθεί κάποιος δωρητής ή θα της αφαιρέσουν τη μηχανική υποστήριξη- κάπως έτσι βλέπω τον υποβιβασμό στη Γ'. Ελπίζω στο πρώτο, αλλά βλέπω πολύ πιθανότερο το δεύτερο, δυστυχώς.
Θα αντλούσες δύναμη από το γεγονός ότι ομάδες όπως η Γιουβέντους, η Ρέιντζερς έχουν ζήσει την πικρή γεύση του υποβιβασμού;
Διάλεξες ομάδες που συμπτωματικά έχει αντιμετωπίσει η ΑΕΚ στο παρελθόν. Δυστυχώς, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα της κρίσης είναι τέτοιος, που καμιάς άλλης μεγάλης ομάδας ανά τον κόσμο ο υποβιβασμός δε μοιάζει με το δικό μας. Υπάρχει πολύ λιγότερη υπομονή, πολύ λιγότερη αντοχή και πολύ περισσότερη δυσπιστία.
Τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, φαντάζομαι δεν πρόκειται να αφήσεις μόνη την ΑΕΚ, έτσι δεν είναι;
Αν μιλήσω για τον εαυτό μου, είτε από την Ελλάδα είτε από το εξωτερικό η απάντηση είναι ξεκάθαρα «ναι» και αναφέρομαι και σε οικονομική στήριξη μέσω εισιτηρίου διαρκείας πέρα από τη συναισθηματική που ούτως ή άλλως δεν ελέγχεται και δεν αλλάζει. Και μιλώντας γενικά, επειδή ο ΑΕΚτζής δεν μπορεί να πάψει να αγαπά την ομάδα του, θεωρώ ότι ο κόσμος θα έρθει και πάλι κοντά, αρκεί κάποιος να μετασχηματίσει τη συσσωρευμένη οργή, πικρία, ντροπή και αδικία σε πείσμα και θέληση για επιστροφή. Αναζητείται άξιος μπροστάρης. Κάποιος που θα εμπνεύσει όσους αποστασιοποιήθηκαν γιατί δεν άντεχαν τον πόνο που τους προκαλούσε ο αργός θάνατος της ομάδας. Κάποιος που θα μετατρέψει τον πόνο σε ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου