TA ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Γράφτηκαν και θα γραφτούν οι πιο ωραίοι επικήδιοι. Και ιδίως από αυτούς που είναι απ' έξω. Από αυτούς που όταν η ομάδα της πουστιάς το έπαιρνε το 2008 με ένα βαθμό λιγότερο στην βαθμολογία και μια τεσσάρα μέχρι τα... παπούτσια επέλεξαν το ευρηματικό 11 o Τζόρτζεβιτς και 11 η ΑΕΚ για σλόγκαν. Από αυτούς που τόσα χρόνια που το σύστημα που έγινε τσίρκο στις κασέτες αλλά ποτέ δεν βρέθηκε στην φυλακή, όχι μόνο τώρα αλλά και το 2002, καθόριζε τα πάντα αλλά αυτοί έλεγαν πως πρέπει και η ΑΕΚ να επενδύσει αν θέλει να φτιάξει ομάδα. Ακόμη και στα μεγαλύτερα δράματα περισσεύει η υποκρισία. Για να σε αναγκάζει να θυμάσαι πάντα όταν ο τροχός θα γυρίσει. Επρεπε να επενδύσει περισσότερα η ΑΕΚ λοιπόν. Κι όμως σαν χθες πριν μόλις πέντε χρόνια τερμάτιζε πρώτη στην βαθμολογία αλλά δεύτερη στα χαρτιά Και τρίτη τελικά στα πλέι οφ. Επένδυσε. Και πριν και μετά. Οχι όπως αποδείχτηκε ιστορικά με τον σωστό τρόπο. Οχι εκεί που έπρεπε. Οχι εκεί που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕ στην ΑΕΚ. Γιατί ακόμη και σήμερα μπροστά στον όλεθρο καταφέραμε και ΜΕΙΝΑΜΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ. Τόσο περήφανοι που όταν δημοσιεύσαμε από δημοσιογραφική υποχρέωση μετά το ματς στο Περιστέρι το θεωρητικό σενάριο παραμονής της ΑΕΚ αν συνεχιστεί το παιχνίδι με τον Πανθρακικό και η ΑΕΚ βάλει στα 12 λεπτά δυο γκολ έφαγα το βρισίδι της αρκούδας. Ετσι έπρεπε. Κανείς δεν θέλει να ακούσει για αυτό. Βρίστε κι άλλο, ΑΕΚ είμαστε. Και ποτέ δεν θα καταλάβουν αυτοί που θα έτρεχαν να πιαστούν από αυτό το σενάριο για να το κάνουν πράξη και να σωθούν τι σημαίνει ΑΕΚ. Αυτοί πανηγύριζαν και πούλαγαν και πνεύμα πριν πέντε χρόνια σαν σήμερα για ένα πρωτάθλημα που πήραν ενώ βγήκαν δεύτεροι. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ευτυχώς.
@ Θα γραφτούν κι άλλοι ωραίοι επικήδιοι. Για το ωραίο στιλ που έπεσε η ΑΕΚ. Για μένα ένας είναι ο επικήδειος. Το κλάμα της γυναίκας μου αφού το παιδί μας  τελικά, καλά να είμαστε, θα γεννηθεί στην Β Εθνική. Το κλάμα της μάνας μου που από τότε που έφαγα την ένεση έβαλε την ΑΕΚ στην οικογένεια μας σαν τον αδελφό ή την αδελφή που δεν είχα. Το κλάμα του Βασίλη του αδελφικού μου φίλου που έχει κόψει το γήπεδο μπουχτισμένος τα τελευταία χρόνια και πριν λίγο έκλαιγε σαν να πέθανε η γειτονιά μας και το 420 που Κυριακή παρα Κυριακή και όποτε χρειαζόταν Τετάρτη μας πήγαινε εκεί. Στο θέατρο των δικών μας ονείρων. Που δεν είχε την χλιδή του γνωστού αλλά ήταν για μας όλος ο κόσμος. Το σπίτι μας. Η διαφυγή και μαζί η σταθερά μας. Από εκείνη την υπέροχη μέρα στην θύρα 21 όταν ακόμη απέναντι φαινόταν η εκκλησία που τυπώθηκε στα μάτια μου εκείνο το σύνθημα στον τοίχο: «Αγαπάω δύο πράγματα. Τα τριαντάφυλλα όταν ανθίζουν και την ΑΕΚ για πάντα». Και το πρώτο σύνθημα που τραγούδαγα μόνος στο σπίτι ή στον δρόμο για το σχολείο: «ΑΕΚάρα ΑΕΚάρα σ' αγαπώ. ΑΕΚάρα ΑΕΚάρα σ' αγαπώ. Γιατί είσαι στην Ελλάδα η καλύτερη ομάδα, ΑΕΚάρα ΑΕΚάρα σ' αγαπώ».
@ Αυτοί είναι οι μόνοι επικήδιοι που αναγνωρίζω. Σίγουρα αν ζούσε θα έκλαιγε κι ο πατέρας μου. Κι ας μην ήταν ποτέ ποδοσφαιρόφιλος, ας μην έμαθε ποτέ τους κανόνες. Του αρκεί που ήταν ΑΕΚ. Η ομάδα που άνθισε σαν λουλούδι μέσα στην καταστροφή. Και που αν ήσουν πρόσφυγας δεν σου άφηνε άλλη επιλογή. Δεν ήξερε τους κανονισμούς αλλά μου είχε πει την κουβέντα που ακόμη με ακολουθεί. «Η ΑΕΚ είναι προσφυγική ομάδα και την αδικούνε». Σήμερα για πρώτη φορά από τις 7 Νοεμβρίου του 2010 σε νιώθω τόσο κοντά μου. Και ποτέ δεν θα χωρίσουμε. Αυτοί είναι οι επικήδιοι που καταλαβαίνω εγώ. Από την ομάδα όλους τους κατανοώ αλλά μόνο τον Νίκο Πανταζή βάζω μαζί.  Κι αυτούς τους επικήδειους θα έχω πάντα μέσα μου για να μην ξεχάσω ποτέ αυτή την μέρα. Γιατί έχουμε πει και γράψει τόσα πολλά για το τι σημαίνει ΑΕΚ αλλά ΑΕΚ είναι το κλάμα σε τόσες χιλιάδες σπίτια σε όλο τον πλανήτη. Εκεί που αν δεν υπήρχε αυτό το σάιτ και τα στατιστικά του δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπάρχουν ΑΕΚτζήδες. Το κλάμα σαν να πέθανε κάποιος από την οικογένεια.  Γιατί αυτό έγινε. Σήμερα στις 21-4-2013. Και που το πρωί θα ξυπνήσουμε για κάποια δευτερόλεπτα ανέμελοι και μετά θα το θυμηθούμε. Και θα βυθιστούμε πάλι στις σκέψεις μας. Για να το χωρέσει ο νους. Αυτό είναι ΑΕΚ. Αυτό το κλάμα που είναι για άντρες. Για γυναίκες αληθινές. Για παιδάκια που είναι τα πιο άτυχα από όλα. Αλλά γονείς μην έχετε τύψεις που τα κάνατε ΑΕΚ. Like father, like son.
@ Δεν θέλω να γράψω το κλασικό που έρχεται αυτή την στιγμή το  "θα γυρίσουμε και θα τους γαμήσουμε". Αλλωστε είναι αναπόφευκτο. Φυσικά δεν θα ξεχάσω όχι μόνο το σημερινό αλλά όλη την χρονιά, όλους που χτύπαγαν από παντού μια ομάδα που δεν είχε την δύναμη να αντέξει. Ούτε για τους καταραμένους που έφτασαν την ΑΕΚ εδώ, γαμώ τα λεφτά τους και τον εγωισμό τους θέλω να πω σήμερα. Για όλα αυτά όπως και τον γολγοθά που μας περιμένει και είναι το μεγάλο άγχος μας από αύριο. Σήμερα το μόνο που μπορώ είναι να σας αγκαλιάσω και να κλάψουμε μαζί. Για αυτό που μας έφερε κοντά αφού αλλιώς ποτέ δεν θα είχαμε γνωριστεί. Για την ΑΕΚ μας. Το μέλος της οικογένειας μας που χτυπήθηκε και έπεσε. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΠΟΤΕ. Θα συγκινεί και θα ενθουσιάζει κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει πια. 21-4-2013. Μέσα στον πόνο μια αγκαλία. Οσο για τους άλλους... Μην κλαίτε για εμάς. Αφήστε μας μόνους. Πάντα ΜΟΝΟΙ ΗΜΑΣΤΑΝ. Λίγοι αλλά αμέτρητοι.