Του Μίλτου Πασχαλίδη
Ξέρω τι δεν θέλω… Λένε ότι μετά από κάποια ηλικία, μπορεί να μην ξέρεις τι θέλεις, αλλά είσαι πλέον υποχρεωμένος να ξέρεις τι δεν θέλεις.
Την Κυριακή 14 Απρίλη δεν είδα το ματς. Είχα συναυλία με τον Χρήστο Λεοντή στην Κοζάνη, την «Καντάτα Ελευθερίας». Σπουδαίο έργο, σε κείμενα Ρήγα Φεραίου, Μακρυγιάννη και Διονύσιου Σολωμού.
Οταν τέλειωσε η παράσταση, βρήκα στο κινητό μου μήνυμα από τον Οδυσσέα.
«Φάγαμε γκολ στο 87′. Μπήκανε μέσα και σπάνε ό,τι βρούνε. Τέλειωσε. Πέσαμε».
Μου δέθηκε κόμπος το στομάχι. Πέσαμε.
Σαν να ξεριζώθηκε βίαια όλη η παιδική μου ηλικία.
Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν έχει εκδοθεί καμιά απόφαση για το μέλλον της ΑΕΚ.
Με μια λύπη σχεδόν στερεοποιημένη εντός μου, παρακάμπτω όλες τις θεωρίες συνωμοσίας και τις εξυπνακίστικες λογικές και προσπαθώ με καθαρό μυαλό να σκεφτώ τι δεν θέλω:
Δεν θέλω να λούζομαι ό,τι κοροϊδεύω.
Δεν θέλω να σωθούμε με νομικίστικα τερτίπια. Ο διαιτητής καλά έκανε και διέκοψε αυτό το αίσχος. Κι ο κανονισμός να μην το έλεγε, έπρεπε να αλλάξει ο κανονισμός.
Θα πει κανείς: μόνο απέναντι στην ΑΕΚ πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι;
Ξέχασες το κλεμμένο πρωτάθλημα στα χαρτιά; Ξέχασες ότι το Βέροια- Αρης κακώς συνεχίστηκε; Ξέχασες τις ατάκες του Κομπότη μετά το ματς με τον Λεβαδειακό: «εγώ θα σας ρίξω στη Β’ Εθνική»;
Δεν ξεχνάω τίποτα.
Ολα τα θυμάμαι.
Θυμάμαι ότι γκρεμίσαμε μόνοι μας το γήπεδό μας.
Θυμάμαι ότι διώξαμε κακήν κακώς τον Μπάγιεβιτς.
Θυμάμαι ότι ο Χατζηχρήστος θεωρεί τον Ντέμη μεγαλύτερο εχθρό από τους προέδρους αντίπαλων ομάδων.
ΑΕΚ εντός μου σημαίνει περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Η ΑΕΚ μου δεν καταδέχεται να σωθεί με βρόμικα κόλπα.
Δεν παίξαμε καλά και χάσαμε.
Τελεία και παύλα.
Είμαστε μια ομάδα με παίκτες πιτσιρικάδες, χωρίς διοίκηση, χωρίς προπονητή, χωρίς λεφτά, χωρίς πλάτες εύπορων παραγόντων.
Οι παίκτες και ο Λίνεν προσπάθησαν κόντρα σε θεούς και δαίμονες να υπερβάλουν εαυτούς και να σώσουν την ομάδα. Δεν τα κατάφεραν.
Πιθανόν να υπάρχουν χειρότερες ομάδες στο πρωτάθλημα. Αλλά εκείνες έκαναν έγκαιρα τις κατάλληλες συμμαχίες. Ή, αν προτιμάτε, τις κατάλληλες λυκοφιλίες με τα λαμόγια που ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τόσο απλό είναι;
Τόσο απλό.
Το έχει πει ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε.
Γι’ αυτό, επειδή λύσσαξαν να μας ρίξουν, θέλω να πέσουμε.
Κι επειδή αυτοί δεν νιώθουν την πίκρα μας αλλά καταλαβαίνουν μόνο από λεφτά, θέλω να δουν τι σημαίνει Α’ Εθνική χωρίς την ΑΕΚ.
Τι σημαίνει τουλάχιστον 6 ντέρμπι λιγότερα, τι σημαίνει αρκετές χιλιάδες συνδρομητές λιγότεροι, τι σημαίνει χιλιάδες λιγότερα εισιτήρια, τι σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση ενός ήδη απαξιωμένου προϊόντος.
Χτες ο Ηρακλής, σήμερα η ΑΕΚ, αύριο ο Αρης ή ο Παναθηναϊκός…
Εχουν, άραγε, συνειδητοποιήσει πόσο κοντά είναι η μέρα που θα καταντήσει ο «ισόβιος πρωταθλητής» να παίζει τον τίτλο κόντρα στην Κωλοπετεινίτσα, να κερδίζει και να κάνει καμαρωτός τον γύρο του θριάμβου μπροστά σε μισοάδειες κερκίδες;
Αν τέτοιοι είναι πλέον οι όροι του παιχνιδιού, ο υποβιβασμός μοιάζει με παράσημο.
Ξέρω τι δεν θέλω… Λένε ότι μετά από κάποια ηλικία, μπορεί να μην ξέρεις τι θέλεις, αλλά είσαι πλέον υποχρεωμένος να ξέρεις τι δεν θέλεις.
Την Κυριακή 14 Απρίλη δεν είδα το ματς. Είχα συναυλία με τον Χρήστο Λεοντή στην Κοζάνη, την «Καντάτα Ελευθερίας». Σπουδαίο έργο, σε κείμενα Ρήγα Φεραίου, Μακρυγιάννη και Διονύσιου Σολωμού.
Οταν τέλειωσε η παράσταση, βρήκα στο κινητό μου μήνυμα από τον Οδυσσέα.
«Φάγαμε γκολ στο 87′. Μπήκανε μέσα και σπάνε ό,τι βρούνε. Τέλειωσε. Πέσαμε».
Μου δέθηκε κόμπος το στομάχι. Πέσαμε.
Σαν να ξεριζώθηκε βίαια όλη η παιδική μου ηλικία.
Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν έχει εκδοθεί καμιά απόφαση για το μέλλον της ΑΕΚ.
Με μια λύπη σχεδόν στερεοποιημένη εντός μου, παρακάμπτω όλες τις θεωρίες συνωμοσίας και τις εξυπνακίστικες λογικές και προσπαθώ με καθαρό μυαλό να σκεφτώ τι δεν θέλω:
Δεν θέλω να λούζομαι ό,τι κοροϊδεύω.
Δεν θέλω να σωθούμε με νομικίστικα τερτίπια. Ο διαιτητής καλά έκανε και διέκοψε αυτό το αίσχος. Κι ο κανονισμός να μην το έλεγε, έπρεπε να αλλάξει ο κανονισμός.
Θα πει κανείς: μόνο απέναντι στην ΑΕΚ πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι;
Ξέχασες το κλεμμένο πρωτάθλημα στα χαρτιά; Ξέχασες ότι το Βέροια- Αρης κακώς συνεχίστηκε; Ξέχασες τις ατάκες του Κομπότη μετά το ματς με τον Λεβαδειακό: «εγώ θα σας ρίξω στη Β’ Εθνική»;
Δεν ξεχνάω τίποτα.
Ολα τα θυμάμαι.
Θυμάμαι ότι γκρεμίσαμε μόνοι μας το γήπεδό μας.
Θυμάμαι ότι διώξαμε κακήν κακώς τον Μπάγιεβιτς.
Θυμάμαι ότι ο Χατζηχρήστος θεωρεί τον Ντέμη μεγαλύτερο εχθρό από τους προέδρους αντίπαλων ομάδων.
ΑΕΚ εντός μου σημαίνει περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Η ΑΕΚ μου δεν καταδέχεται να σωθεί με βρόμικα κόλπα.
Δεν παίξαμε καλά και χάσαμε.
Τελεία και παύλα.
Είμαστε μια ομάδα με παίκτες πιτσιρικάδες, χωρίς διοίκηση, χωρίς προπονητή, χωρίς λεφτά, χωρίς πλάτες εύπορων παραγόντων.
Οι παίκτες και ο Λίνεν προσπάθησαν κόντρα σε θεούς και δαίμονες να υπερβάλουν εαυτούς και να σώσουν την ομάδα. Δεν τα κατάφεραν.
Πιθανόν να υπάρχουν χειρότερες ομάδες στο πρωτάθλημα. Αλλά εκείνες έκαναν έγκαιρα τις κατάλληλες συμμαχίες. Ή, αν προτιμάτε, τις κατάλληλες λυκοφιλίες με τα λαμόγια που ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τόσο απλό είναι;
Τόσο απλό.
Το έχει πει ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε.
Γι’ αυτό, επειδή λύσσαξαν να μας ρίξουν, θέλω να πέσουμε.
Κι επειδή αυτοί δεν νιώθουν την πίκρα μας αλλά καταλαβαίνουν μόνο από λεφτά, θέλω να δουν τι σημαίνει Α’ Εθνική χωρίς την ΑΕΚ.
Τι σημαίνει τουλάχιστον 6 ντέρμπι λιγότερα, τι σημαίνει αρκετές χιλιάδες συνδρομητές λιγότεροι, τι σημαίνει χιλιάδες λιγότερα εισιτήρια, τι σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση ενός ήδη απαξιωμένου προϊόντος.
Χτες ο Ηρακλής, σήμερα η ΑΕΚ, αύριο ο Αρης ή ο Παναθηναϊκός…
Εχουν, άραγε, συνειδητοποιήσει πόσο κοντά είναι η μέρα που θα καταντήσει ο «ισόβιος πρωταθλητής» να παίζει τον τίτλο κόντρα στην Κωλοπετεινίτσα, να κερδίζει και να κάνει καμαρωτός τον γύρο του θριάμβου μπροστά σε μισοάδειες κερκίδες;
Αν τέτοιοι είναι πλέον οι όροι του παιχνιδιού, ο υποβιβασμός μοιάζει με παράσημο.
21/04/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου