ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ..ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ..!!

Η Ομόνοια που είδα την περασμένη Πέμπτη στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν λιγότερο φλογερή, αλλά πιο σοβαρή, πιο συγκροτημένη και συμπαγής, με αξιοπρόσεκτα «τρεχαντήρια», με ακόμη πιο αξιοπρόσεκτο προσανατολισμό, με περισσότερα τρεξίματα, με προσήλωση στο πλάνο. Και με δύο εβδομάδες δουλειάς, ώς τις 28 του μηνός, έχει κανείς βάσιμο λόγο να εικάζει ότι ο Οκκάς κι ο Αλωνεύτης θα πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητες της επίθεσής της. Στην Αθήνα, δέκα λεπτά μπήκαν προς το τέλος και πρόλαβαν να προκαλέσουν το 0-2… παρά μία επέμβαση του Χουανφράν κι ένα δοκάρι!

Το κύριο πρόβλημα της ΑΕΚ είναι ότι έπαιξε ποδόσφαιρο… για να κερδίσει τουρνουά παλαιμάχων. Πολύ αργό. Πάρα πολύ αργό. Κι ο Μπασινάς με τον Κυργιάκο (να πάρουμε το σενάριο της 100% ενταξιμότητας, πάλι) δεν μπορούν να της το κάνουν γρήγορο. Ή να λύσουν το μυστήριο, πώς η ΑΕΚ θα φτάσει, όχι στο γκολ, σε ευκαιρία για γκολ. Ο Μπασινάς κι ο Κυργιάκος μπορούν να προσδώσουν άλλα πράγματα. Εγωισμό, ας πούμε. Προσωπικότητα. Πείρα. Αλλά ταχύτητα, τόση που να κάνει αισθητή διαφορά στον μέσο δείκτη, όχι.

Οπως δεν μπορούν να προσδώσουν και την «προσωπική ενέργεια» που φέρνει τη διαφορά στο ταμπλό. Αυτές τις ενέργειες, η εικόνα δείχνει πως τις έχει ο Σκόκο. Του αρέσει να παίρνει την μπάλα, να προκαλεί το ένας εναντίον ενός, να ανατρέπει τον αντίπαλο και την ισορροπία. Ενας, πράγματι, «μικρός Αϊμάρ». Και μια ελκυστική αφορμή, να «δει» ο Γιώργος Δώνης την ιδέα του 4-4-2 με τον Σκόκο δεύτερο κυνηγό…

Αυτά όμως, οι σχηματισμοί μες στον αγωνιστικό χώρο, έρχονται μετά. Σε δεύτερη φάση συζήτησης. Πρωταρχικό παραμένει ότι η ΑΕΚ έπαιξε απρόσωπα. Μηχανικά. Επαιξε, για να λέει ότι παίζει. Σαν τον κατάκοπο δημόσιο υπάλληλο, που ξυπνά βλαστημώντας ότι έχει να πάει «και σήμερα» στη δουλειά. Ενα στυλ παιχνιδιού, υπναλέο, που δεν ευνοεί τη διαδραστικότητα με τον κόσμο στην εξέδρα. Ακόμη και στην κάκιστη μέρα, μια παλαβωμάρα (ενός Αλεξόπουλου, εάν υπήρχε τέτοιος, στη μεσαία γραμμή ή στην επίθεση, στην αναβροχιά έστω ενός Γεωργέα που είναι δεδομένο ότι κάνει χημεία με το κοινό) θα βοηθούσε. Θα ξυπνούσε αίματα.

Εχω δει τον Μαϊστόροβιτς να «δαγκώνει» με την αδρεναλίνη στα κόκκινα, αλλά πού; Σε ματς της Βασιλείας στο «Ζανκτ Γιάκομπ», όπου οι εξέδρες είναι πάντοτε γεμάτες κι ο τόπος πάλλεται. Στο αντιερωτικό ΟΑΚΑ είδα τον ίδιο Μαϊστόροβιτς να κοιμάται χαρακτηριστικά! Και να του σφυρίζουν οι θεατές, για να πάρει χαμπάρι ότι παραμονεύει αντίπαλος κοντά…
ΑΠΟ : EXEDRASPORTS.GR