ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΘΕΙΟΣ..

Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει στο blog του για την αφίσα-γροθιά στις ληστρικές επιβολές του παραγκικού κατεστημένου. Την εποχή που ξεκίνησε το ροκάνισμα της ομάδας μοντέλο που οδήγησε την ΑΕΚ στο τραγικό σήμερα.

Μία από τις ελάχιστες αφίσες-δώρο (από εφημερίδες) που έχω κρατήσει στο αρχείο μου για να μου θυμίζουν ιστορίες και γεγονότα εύκολων ή δύσκολων περιόδων για την ΑΕΚ, λίγο έλειψε να βρεθεί στον κάλαθο των αχρήστων.
Άνοιξα για άλλο λόγο ντοσιέ, τη βρήκα μπροστά μου και μετά κάθισα στο γραφείο μου σκεπτόμενος μήπως θα έπρεπε να την κάνω μια άμορφη μάζα και να την εκσφενδονίσω στο καλάθι απέναντί μου. Τι απεικόνιζε; Τον Στέλιο Μανωλά να έχει πιάσει από το λαιμό το δύσμοιρο Ανδρέα Νινιάδη με το βλέμμα του τελευταίου να μαρτυρά το φόβο του…
Όχι, πολεμοχαρής δεν είμαι, ούτε γουστάρω τη βία. Στη λογική μου η συγκεκριμένη αφίσα αποτελούσε την αντίδραση απέναντι στο κατεστημένο, στη μπόχα του ελληνικού ποδοσφαίρου, στην οργή κατά της παράγκας. Γι αυτό την κράτησα.
Και σύμφωνοι, ο λαιμός του Νινιάδη δεν έφταιγε σε τίποτα, κάποιος άλλος λαιμός έπρεπε να βρίσκεται στη θέση του και όχι ασφαλώς μέσα στην παλάμη του Μανωλά, αλλά σε εκείνη της (τυφλής) δικαιοσύνης που ποτέ δεν αποδόθηκε. Έτσι την είδε εκείνη τη στιγμή ο Στέλιος, έτσι έπραξε. Και μεταξύ μας, ακόμα κι αν παραδέχθηκε ότι παραφέρθηκε, δεν νομίζω ότι το μετάνιωσε ποτέ του…
Το 2013 ένας άλλος Μανωλάς, ο Κώστας, χαμογελά απέναντί μας ντυμένος στα ερυθρόλευκα. Εφιάλτης… Δεν θα μιλήσω περί προδοσίας και τα συναφή. Την απογοήτευση θα συνεχίσω να τη νιώθω κάθε φορά που θα βλέπω το όνομα Μανωλάς σε φανέλα του ΟΣΦΠ.
Ορισμένα πράγματα στη ζωή είναι μη διαπραγματεύσιμα. Κάποια στιγμή ο σπουδαίος Γιάννης Ιωαννίδης είχε αποκαλέσει τον εαυτό του ηλίθιο στην αέρα της ΕΡΑ ΣΠΟΡ επειδή το συναίσθημα δεν τον άφησε ποτέ να δουλέψει στον ΠΑΟΚ (λόγω του ότι είχε θητεύσει στον Άρη) ή στον Παναθηναϊκό (καθώς είχε περάσει από την ομάδα του λιμανιού). Κι όμως, εκείνες ίσως και να ήταν οι πιο σοφές αποφάσεις που πήρε στη ζωή του... Δεν πούλησε την ψυχή του!
«Τρελά λεφτά μου έδιναν οι Γιαννακόπουλοι, όμως κάτι μέσα μου έλεγε Γιάννη μην το κάνεις. Τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο και είναι Ολυμπιακοί σε έχουν αφίσα στο δωμάτιό τους. Πως θα τα αφήσουν να πληγωθούν τόσο πολύ και να σε κατεβάσουν από εκεί. Δεν θα είναι ηθικό» είπε ένας από τους κορυφαίους (αν όχι ο τοπ) προπονητές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Αυτό το λάθος που δεν έκανε ο Ιωαννίδης, το έπραξε ο Μπάγεβιτς το καλοκαίρι του 1996 και 17 χρόνια μετά είναι πολλοί εκείνοι που χρεώνουν στη συγκεκριμένη απόφαση την αφετηρία της κιτρινόμαυρης κατρακύλας. Και αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Εκείνη η αιφνίδια, βαριά και ασήκωτη πτώση του απόλυτου ειδώλου της ΑΕΚ προκάλεσε την εποχή της εσωστρέφειας και παρακμής της Ένωσης και τη γιγάντωση του παραγκικού κατεστημένου.
Διότι όσο κι αν λέμε και ευαγγελιζόμαστε την άποψη σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με τα πρόσωπα, είτε μας αρέσει, είτε όχι αυτά είναι που καθορίζουν και υπογράφουν όλες τις ποδοσφαιρικές ιστορίες. Είτε τις εξυψωτικές, είτε τις καταστροφικές…
Όπως το ότι ο ανιψιός του ποδοσφαιριστή-σημαία της ΑΕΚ έγινε υπάλληλος ενός αντιπάλου που ασέλγησε πολλάκις επάνω στην ΑΕΚ με αποκορύφωμα την κατραπακιά του 2008 όταν της στέρησε έναν τίτλο που εκείνος είχε χάσει μέσα στα γήπεδα. Για να μην πιάσουμε όλα όσα συνέβησαν την περιβόητη εποχή της παράγκας. Δεν χωνεύεται μια τέτοια απόφαση παρά μόνον αν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης και υπάρχει τεράστια ανάγκη για δουλειά. Κάτι που δεν νομίζω ότι ίσχυε στην περίπτωση του Κ. Μανωλά.
Η αφίσα επέστρεψε στη θέση της. Ακόμα κι αν ο Στέλιος έπαιξε το ρόλο του στην ιστορία και τον βοήθησε να μετακομίσει στο λιμάνι, εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι δεν άλλαξε φανέλα, ασχέτως αν το ήθελε ή όχι, αν αισθάνεται σήμερα βλάκας που δεν το έπραξε ή όχι. Σημασία έχει ότι δεν έφυγε ποτέ. Κι εκείνη την ημέρα στη λασπουριά της Νέας Φιλαδέλφειας, όταν τον παρακολουθούσα από την εξέδρα να τρελαίνεται με όσα περίεργα συνέβαιναν γύρω του, ήξερα ότι νιώθει την αδικία στο πετσί του. Όπως όλοι μας...