ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Καλή εβδομάδα να έχουμε. Και καλή μέρα αλλά κυρίως καλή εβδομάδα. Και δεν το λέω μόνο γιατί η αγαπημένη μου Αργεντινή έχει φτάσει στους 4 μετά από 24 χρόνια, πότε πέρασαν ρε φίλε, αλλά επειδή περίμένουμε κι άλλα πράγματα αυτή την εβδομάδα εκτός από τους μεγάλους ημιτελικούς και τον τελικό, θα δούμε αν θα είναι μεγάλος, που μπορεί να μας κάνουν να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα το Μουντιάλ. Λέμε τώρα... Ας κρατήσουμε βέβαια μια πισινή γιατί το μόνο που με προβληματίζει είναι όταν κάτι κυκλοφορεί πριν βγει επίσημα. Την άλλη φορά πάλι κάποιοι ήξεραν αλλά ο κύκλος ήταν πολύ στενός. Τώρα έχει ανοίξει. Και δεν λέω πως είναι ράδιο - άρβυλα. Αλλά πολλές φορές κάτι κυκλοφορεί πριν να βγει επίσημα για να μην... βγει ποτέ... Ας ευχηθούμε να μην είναι έτσι. Και το μπαράζ του Σαββατοκύριακου που θα έχει και συνέχεια με κάνει αισιόδοξο.

@ Τρεις αγώνες, οι μεγαλύτεροι, έμειναν για το Μουντιάλ που άλλη μια φορά πέρασε νεράκι. Και μετά υπομονή άλλα τέσσερα χρόνια. Στα ημιτελικά έφτασαν οι τέσσερις που το άξιζαν περισσότερο. Προσωπικά χαίρομαι γιατί έφτασε η Αργεντινή και τρεις που δεν χωνεύω. Οπότε ή μεγάλη χαρά θα πάρουμε ή μεγάλη πίκρα. Αυθεντικά ποδοσφαιρικά συναισθήματα. Παντοτινά... Πιστεύω πως έφτασαν οι τέσσερις που άξιζαν. Και στα προημιτελικά οι τρεις πέρασαν πιο εύκολα από ότι είχαν περάσει από τους 16 παρότι είχαν πιο δύσκολους αντιπάλους. Η Γερμανία χαλαρή, η Αργεντινή ουσιαστικά δεν κινδύνευσε 90 λεπτά ενώ μόνο με τις δύο τεράστιες ευκαιρίες, του Ιγκουαϊν και του Μέσι στο δεύτερο ημίχρονο, θα μπορούσε να έχει φτάσει σε πολύ άνετη νίκη, η Βραζιλία επίσης έφαγε το γκολ και μπήκε στο τέλος σε περιπέτεια αλλά σε σύγκριση με αυτό που έπαθε με την Χιλή, με την Κολομβία έκανε περίπατο.

@ Με την ευκαιρία θέλω να γράψω για την Βραζιλία. Ημουν πάντα αντί. Δεν την έχω υποστηρίξει ποτέ και με κανένα αντίπαλο. Ενας βασικός λόγος ήταν αυτός ο μύθος που είχε χτιστεί ότι το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας είναι το σωστό και όλων των άλλων το λάθος. Και επίσης πολύ ενοχλητικό ήταν  το ότι ακόμη κι όταν έπαιζε πολύ μέτρια όλοι λέγανε  «Βραζιλία, να δούμε μπάλα». Τουλάχιστον σε αυτό το Μουντιάλ κανείς δεν λέει ότι παίζει μπάλα... Αν βέβαια είχε κάνει Βραζιλιάνος αυτά που έκανε ο Μέσι ή έστω μόνο την κάθετη του Σαββάτου ανάμεσα σε Κομπανί - Βαν Μπούιτεν κι όλο το κέντρο θα είχαμε... παραλήρημα. Αλλά τώρα η Βραζιλία τρώει κράξιμο. Αυτό δεν με κάνει να την συμπαθώ βέβαια, πάλι αν χάσει θα είναι γιορτή. Αλλά νομίζω πως πάλι ο Σκολάρι έχει φτιάξει μια αντρική ομάδα που έχει το καλύτερο κεντρικό δίδυμο του πλανήτη και που για να της βάλεις γκολ φτύνεις αίμα. Εχει κωμωδία σέντερ φορ βέβαια και η απώλεια του Νεϊμάρ είναι μεγάλη. Μόνο λίγη ομάδα όμως δεν είναι. Οπως καμία από τις 4.

@ Και για την Αργεντινή έχει γίνει πολύ σκληρή κριτική αλλά είναι έτσι όπως ήταν όταν έπαιρνε το κύπελλο ή πήγαινε τελικό. Εχει τον ΕΝΑ (Κέμπες, Μαραντόνα τον παντοτινό ν.1, Μέσι), έχει σε κάθε κρίσιμο αγώνα έναν έκτακτο ήρωα(Ντι Μαρία, Ιγκουαϊν όπως Μπουρουσάγα, Κανίγια κτλ), έχει καλή άμυνα στα νοκ αουτ, έχει άστρο και έχει και καλύτερο λαό κι από τους γηπεδούχους. Οι άλλες δύο, οι Ευρωπαϊκές, είναι οι καλύτερες ομάδες απλά. Αλλά όποιος το πάρει θα το αξίζει, ελπίζω να έχουμε μόνο δυο άξιες διαιτησίες. Αυτά. ΚΑι καλή μας μέρα.