ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

Καλημέρα και καλή Κυριακή να έχουμε. Πολύ καλό το χθεσινό φιλικό κι ας έκοψε η βροχή στην πιο ακατάλληλη στιγμή αρκετό κόσμο από το να έρθει στο ΟΑΚΑ, κι ας μην είχε λάμψη το όνομα του αντιπάλου κι ας μην… αντέχεται το Νταχάου ιδίως άδειο και βροχερό. Υπομονή. Εχουμε πει στην τελική ευθεία. Ηταν ωραίο ματς λοιπόν γιατί κι εμείς και βέβαια οι παίκτες είδαν τι περίπου θα αντιμετωπίσουν όλη τη χρονιά. Ομάδες με πολύ λιγότερη ποιότητα αλλά μπαρουτοκαπνισμένες σε αυτή την κατηγορία και με μεγάλη έφεση στο σκληρό παιχνίδι.
Οι κλωτσιές, οι αγκωνιές και τα βρώμικα χτυπήματα ακόμη και εκτός φάσης που έριξε η Καλαμαριά σε εκτός έδρας παιχνίδι και μάλιστα… φιλικό είναι η καλύτερη απόδειξη για το τι περιμένει την ΑΕΚ και για τι θα πρέπει να είναι έτοιμοι οι παίκτες της. Σκεφτείτε όλα αυτά σε επίσημο αγώνα και ιδίως εκτός έδρας. Πολλά παιχνίδια στο πρωτάθλημα που έρχεται, τα περισσότερα τουλάχιστον εκτός έδρας, θα θυμίζουν τα εκτός έδρας με Αιγάλεω και Ηρόδοτο. Και δεν εννοώ βέβαια τα εξωαγωνιστικά επεισόδια στο Σίτι αλλά την προσέγγιση των δύο αυτών ομάδων στο παιχνίδι με την ΑΕΚ. Μεγάλο ρόλο βέβαια θα παίξει και το κατά πόσο οι διαιτητές θα επιτρέψουν το ξύλο και εκεί πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή. Γιατί η τάση όπως είδαμε και χθες υπάρχει και μάλιστα από μια ομάδα που ο προπονητής της στο τέλος έκανε ύμνους με ειλικρίνεια για την ΑΕΚ και τον Δέλλα και κουράστηκε να λέει «ευχαριστώ». Δεν ήταν δηλαδή θέμα του συγκεκριμένου παιχνιδιού αλλά του DNA της ομάδας.
Πάμε στο αγωνιστικό. Πολύ θα μου άρεσε να αρχίζουν έτσι όλα τα παιχνίδια μέσα στο πρωτάθλημα. Να καθαρίζει σε χρόνο ρεκόρ με δυο γρήγορα γκολ και μετά να προσπαθεί να παίξει μπάλα μέχρι το τέλος και όσα μπουν. Αν δεν έπεφταν οι κλωτσιές που εκνεύρισαν κυρίως τον Μπαρμπόσα σίγουρα θα είχαν μπει κάποια γκολ ακόμη παραπάνω από τα συνηθισμένα τέσσερα. Το ευχάριστο όμως ήταν πως σκόραραν ο Ντακόλ και κυρίως ο Μπρέσεβιτς. Επειδή κυκλοφορούν πολλοί πονηροί να ξεκαθαρίσω πως δεν το έγραψα αυτό για να μην πάρουμε σέντερ φορ. Καμία σχέση. Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και δεν αλλάζω άποψη. Μακάρι να είχε έρθει ο Λέκιτς, μακάρι έστω και την τελευταία στιγμή να έρθει ένας παίκτης με την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά του Σέρβου φορ.
Χάρηκα για τον Ντακόλ γιατί έδειξε πως υπάρχει ζωή μετά από πολύ απογοητευτικά ματς και βέβαια για τον Ιβάν επειδή πέρασε ένα πολύ δύσκολο τραυματισμό και για να φτάσει να παίξει αξιοπρεπώς έδωσε τεράστιο προσωπικό αγώνα. Οι διακοπές του ήταν πέντε (5) μέρες και όλο το υπόλοιπο διάστημα από την μέρα που άρχισε να περπατάει μέχρι την ημέρα που άρχισε η προετοιμασία της ομάδας έδινε τη δική του προσωπική μάχη μαζί με τον Νίκο Πανταζή για να φτάσει στο σημείο που ήταν όταν έκανε την εγχείρηση και ακόμη καλύτερο. Όχι απλά δεν αφέθηκε μέχρι να νιώσει έτοιμος αλλά τα έδωσε όλα για να είναι έτοιμος έστω και μία ώρα νωρίτερα. Και τα κατάφερε. Αυτό το παιδί είναι παράδειγμα. Για το πώς από την πλήρη αμφισβήτηση έφτασε να αποθεώνεται από όλους πέρυσι αλλά και για το καμ μπακ που έκανε. Να τον έχει ο Θεός καλά. Να μας έχει όλους…