TA ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Πόσο ζηλεύω τα παιδάκια που κάθε δύο χρόνια ανοίγουν καλοκαίρι τις τηλεοράσεις και βλέπουν Ελλάδα στις μεγάλες γιορτές. Σε αυτές τις γιορτές που πάντα είμασταν θεατές και τις δυο φορές που καταφέραμε να δώσουμε το παρόν ήταν σούπερ έκπληξη. Και τώρα; 2004, 2008, 2010, 2012, και από χθες το βράδυ και Μουντιάλ 2014.  ΠΑΡΟΝΤΕΣ. Οχι πλέον θεατές. ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΘΕΑΤΕΣ στις μεγάλες γιορτές. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα μας και κανένα άλλο. Η Βραζιλία μας περιμένει και παρότι είμαι... Αργεντινή, και όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό, είναι δεδομένο πως το Μουντιάλ της Βραζιλίας δεν είναι σαν τα άλλα. Είναι φετίχ για κάθε ποδοσφαιριστή και η μεγάλη επιβράβευση που αξίζει στα παιδιά μας. Γιατί η μεγαλύτερη επιτυχία του Οτο Ρεχάγκελ και των παιδιών του που συνεχίζει ο Φερνάντο με τα δικά του παιδιά είναι ακριβώς αυτό. Το ότι για την μεγάλη πλειοψηφία ανεξάρτητα με οπαδικές προτιμήσεις αυτά τα παιδιά όταν φοράνε την γαλανόλευκη είναι τα παιδιά μας. Προσωπικά δεν ήμουν έτσι παλαιότερα και ξέρω κι άλλους πολλούς που δεν ήταν. Αυτή η ομάδα όμως από το 2002 και μετά που ο Οτο ήρθε στην Ελλάδα και με όσα ακολούθησαν ξέφυγε από το πλαίσιο του Ελληνικού ποδοσφαίρου και των παρελκομένων του που μας χαλάνε. Εγινε κάτι αυτόνομο. Ασπυλο και αμόλυντο. Και καλό θα είναι όσοι μπορούν περισσότεροι να το σέβονται αυτό και να ξεκολλήσουν από το αν η μπαλιά του Καραγκούνη που και στη Φούλαμ θεωρείται ΠΑΟ ήταν πιο σημαντική ή το τελείωμα του Μήτρογλου ήταν όλα τα λεφτά. Οχι ότι τρέχει τίποτα αλλά επειδή πιστεύω πως κι αυτοί θα χαρούν περισσότερο. Οποιος φοράει αυτή την φανέλα αυτόματα γίνεται δικός μας. ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Το πέτυχαν αυτοί οι προπονητές και αυτά τα παιδιά που φόρεσαν την φανέλα με το εθνόσημο από το 2002 μέχρι σήμερα. Κυρίως βέβαια το 8ο θαύμα του 2004 για να είμαστε ακριβείς. Αλλά δεν έμειναν εκεί. Και θα συνεχίσουν. Είναι σίγουρο. Θα είμαστε παρόντες. ΟΧΙ ΘΕΑΤΕΣ.

@ Η πρόκριση αν δούμε τώρα που όλα τελείωσαν καλά και τους δύο αγώνες ήταν δύο πράγματα. Εύκολη και δίκαιη. Πολύ πιο εύκολη από ότι περιμέναμε κι εμείς. Νομίζω πως η Ελλάδα πήρε την πιο εύκολη πρόκριση. Και την έκαναν τέτοια ο Φερνάντο και οι παίκτες μας. Ακόμη κι από τους Κροάτες που πέτυχαν στην κλήρωση τους Ισλανδούς. Οταν εμείς ήδη είχαμε εξασφαλιστεί με το χθεσινό γκολ του Μήτρογλου οι Κροάτες ήταν ακόμη στο 0-0. Περάσαμε εύκολα λοιπόν γιατί τα παιδιά μας το έκαναν να μοιάζει έτσι. Με την συντριπτική ανωτερότητα στον πρώτο αγώνα και με την ατσάλινη ψυχή χθες που έκανε τις κραυγές του Ρουμάνων να ακούγονται...νιαουρίσματα. Με την σοφή διάταξη και τακτική του Σάντος που την κράτησε από την αρχή του πρώτου αγώνα ως το τέλος του δεύτερου και την ατομική υπεροχή που είχαν οι παίκτες μας απέναντι σε μια Ρουμανία που αποτελειται από παιδιά που σε παλαιότερες Εθνικές της χώρας τους θα ήταν... λούστροι των παικταράδων σαν τον Χάτζι, τον αδερφό Ντούμι, τον Μπελοντέντιτς, τον Μάριο Λάκατους ακόμη και τον Μούτου και τον Κίβου από τους πιο πρόσφατους.

@  Ολα πήγαν τέλεια λοιπόν. Ο αγαπημένος φίλος Φερνάντο πέτυχε και τον δεύτερο στόχο από τους... δύο που έχει κυνηγήσει από την ημέρα που πήρε τα ινία από τον μεγάλο Οτο. Πέτυχε με τον δικό του τρόπο και όχι με αυτόν που κατά καιρούς προσπαθούν να του επιβάλουν διάφοροι περίεργοι που ξεχνάνε το πιο απλό. Οτι είμαστε η... Ελλάδα. Μια περιφερειακή δύναμη των τελευταίων χρόνων με παρελθόν σχεδόν ανάλογο με αυτό του... Λουξεμβούργου. Κι όμως αυτή η ομάδα έχασε έναν μόνο αγώνα, έκανε ρεκόρ βαθμών για δεύτερο συγκεντρώνοντας περισσότερους από ότι συγκέντρωσαν... πρωτοι άλλων ομίλων. Ηταν φανταστικοί και προσωπικά με έκαναν να αισθάνομαι υπερήφανος σε όλα τα ματς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο. Να τους έχει ο Θεός καλά να το απολαύσουν και βέβαια να μας φτιάξουν το καλοκαίρι. Το αξίζουν.