ΤΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ..ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

 
@ Βασικός στόχος όλων μας είναι η όσο πιο γρήγορη επιστροφή της στο σπίτι της  που δεν μπορεί να είναι αλλού παρά μόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Εκεί την στέγασαν οι πρόγονοί μας, εκεί θα ζήσουμε τις νέες χρυσές σελίδες στην ιστορία της.  Ο Δικέφαλος Αετός ανοίγει και πάλι τα φτερά του.
Ολοι μαζί να ξεχρεώσουμε το χρέος μας.
@ Nα χρησιμοποιήσω κι εγώ λίγες από τις λέξεις του Δημήτρη Μελισσανίδη. Αυτές με τις οποίες κλείνει η γραπτή δήλωση που μετά την απόφαση για εκκαθάριση και τις εκλογές της Ερασιτεχνικής έβαλε οριστικά μπροστά την ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ της ΑΕΚ. Πήρε την ΑΕΚ στις πλάτες του δεσμευόμενος για τα δύο πράγματα που ζητούν όσο τίποτα ο λαός και η ιστορία της ΑΕΚ. Επιστροφή στο ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ και νέες χρυσές σελίδες δόξας. Μια δήλωση γενναία και ξεκάθαρη από τον Μελισσανίδη που σηκώνει τα μανίκια και μπαίνει μπροστά για την αναγέννηση της ΑΕΚ. Μιας αναγέννησης που σίγουρα δεν μπορεί να την φέρει μόνος του. Χωρίς την στήριξη, την αγάπη, την ώθηση, το πάθος του λαού της η ΑΕΚ ποτέ δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ο λαός είναι η δύναμη και μαζί η τεράστια κληρονομιά των 40 άγιων ανθρώπων του 1924 και των μεγάλων παραγόντων, παικτών και προπονητών που έγραψαν το χρυσό βιβλίο μέχρι σήμερα. Σήμερα που η ΑΕΚ, η ΑΕΚάρα μας, ξεκινάει από την αρχή. Ενα νέο 1924 πολύ πιο εύκολο όμως γιατί υπάρχει η μαγιά, υπάρχει ο λαός και δόξα τω Θεό υπάρχει και ο ηγέτης που θα μπει μπροστά. Γιατί χωρίς ηγέτη με δύναμη και γνώση δεν θα μπορούσε να γίνει η επανεκίννηση. Ο Μελισσανίδης πήρε τον δύσκολο ρόλο. Οχι μόνος επαναλαμβάνω γιατί η ΑΕΚ όπως ο ίδιος ο Μελισσανίδης είπε στην δήλωση του ανήκει στον κόσμο της και πουθενά αλλού. Δεν είναι μια νέα διακύρηξη λαϊκής βάσης. Είναι η ξεκάθαρη άποψη που λέει πως όλοι ακόμη κι ο μεγαλύτερος πρόεδρος, κι ο μεγαλύτερος προπονητής κι ο μεγαλύτερος παίκτης είναι περαστικοί από την ΑΕΚ. Ο κόσμος της ΑΕΚ και της κάθε ομάδας που έχει την τύχη να αγαπιέται απο εκατομμύρια λαού  είναι ο μοναδικός και διαχρονικός ιδιοκτήτης και είναι πάρα πολύ καλό για έναν προσωρινό πρόεδρο ή ότιδήποτε άλλο να το έχει πάντα στο μυαλό του αυτό. Γιατί όσοι το ξέχασαν απέτυχαν κι ας ήταν κάποιοι στιγμή δυνατοί, άτρωτοι και πετυχημένοι. Ο κόσμος είναι το παν κι αυτός ανεβάζει και κατεβάζει... κυβερνήσεις κι ας μην έχει δικαίωμα ψήφου στις συνελεύσεις των ΠΑΕ. Τις ανεβάζει και τις κατεβάζει με την παρουσία και την στήριξη του ή γυρίζοντας τους την πλάτη. Και σχεδόν πάντα έχει δίκιο. Μακάρι ο Μελισσανίδης να αναγκάσει τον λαό της ΑΕΚ όχι απλά να στηρίξει αυτή την δύσκολη αλλά ωραία προσπάθεια που ξεκινάει αλλά να εκτοξεύσει την ομάδα εκεί που της αξίζει. Γιατί ο κόσμος μπορεί. Ο κόσμος είναι η δύναμη. Ενωμένος. Δεν μας παίρνει αλλιώς, δεν γίνεται. Η ΑΕΚ έφτασε στο τέλος. Εφτασε στην διάλυση. Ενοχοι υπάρχουν.  Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Ο Τίγρης μπήκε μπροστά και πλέον μόνο μια λέξη μας εκφράζει: ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!

@  Να κλείσω με την μετάφραση ενός υπέροχου ορισμού για το τι είναι ομάδα από τον αείμνηστο Μπόμπι Ρόμπσον. Το είδα που το αναπαρήγαγε ένας αδερφός, στην αυθεντική Αγγλική βέρσιον, κάπου στο διαδύκτιο και νομίζω πως ταιριάζει πολύ με το κείμενο και κυρίως με την δήλωση Μελισσανίδη που μας έφτιαξε την χθεσινή μέρα και όλο το καλοκαίρι. Διαβάστε τη:

 

« Τι είναι ένα κλαμπ (σύλλογος) σε κάθε περίπτωση;

Όχι τα κτίρια ή οι διοικούντες, ή οι άνθρωποι που πληρώνονται για να το εκπροσωπούν.

Δεν είναι τα τηλεοπτικά συμβόλαια, οι ρήτρες αποδέσμευσης, τα τμήματα μάρκετινγκ η οι σουίτες.

Είναι ο θόρυβος, το πάθος, το αίσθημα να ανήκεις κάπου, η περηφάνια στην πόλη σου.

Είναι ένα μικρό παιδί που ανεβαίνει για πρώτη φορά τα σκαλιά του σταδίου κρατώντας το χέρι του πατέρα του. Που κοιτάζει με δέος αυτό το "καθαγιασμένο" κομμάτι χλοοτάπητα από κάτω του και, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα γι'αυτό, το ερωτεύεται".

Για όσους ξέρουν Αγγλικά ίσως είναι καλύτερα να διαβάσουν και το γνήσιο κείμενο. Την καλημέρα μου:

"What is a club in any case?

Not the buildings or the directors or the people who are paid to represent it.

It's not the television contracts, get-out clauses, marketing departments or executive boxes.

It's the noise, the passion, the feeling of belonging, the pride in your city.

It's a small boy clambering up stadium steps for the very first time, gripping his father's hand, gawping at that hallowed stretch of turf beneath him and, without being able to do a thing about it, falling in love."

Sir Bobby Robson