H απόφαση που έλαβε την περασμένη εβδομάδα και ανακοίνωσε χθες ο Δημήτρης Μελισσανίδης για την παραμονή του Τραϊανού Δέλλα στον πάγκο της ΑΕΚ ήταν η καλύτερη που θα μπορούσε να πάρει τούτη τη στιγμή. Την άξιζε αυτή τη δεύτερη χρονιά-ευκαιρία ο "Τράι". Διότι δεν ήταν σε καμία περίπτωση ασφαλές κριτήριο για εκείνον η "μαύρη" χρονιά στη Γ' Εθνική.
Πρώτον, γιατί το ρόστερ που παρέλαβε ήταν μεν καλύτερο από όλα τα υπόλοιπα της κατηγορίας (αυτό θα έλειπε, άλλωστε...), ωστόσο ήταν ξεκάθαρα πολύ "λίγο" για τα δεδομένα της ΑΕΚ. Ακόμη και της ΑΕΚ του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος. Μοιραία, λοιπόν, προέκυψαν και ορισμένες γκέλες και κάποιες κακές εμφανίσεις.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο δικαιούνταν να συνεχίσει ο Δέλλας είναι εξίσου απλός: έναν άπειρο τεχνικό όπως εκείνον δεν τον κρίνεις και -πολύ περισσότερο- δεν τον καταδικάζεις μέσα σε τόσο ιδιαίτερες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Τόσο για τον ίδιο όσο και για την ΑΕΚ.
Ναι, και την εμπειρία της Β' Εθνικής πρώτη φορά θα τη βιώσουν (και τελευταία...). Αλλά το διπλό σοκ της ντροπιαστικής πτώσης και της "βίαιης" προσαρμογής στα... αλώνια το έχουν πλέον ξεπεράσει. Και, με δεδομένη και τη σημαντική ποιοτική βελτίωση του ρόστερ που έχει ήδη ξεκινήσει, τα συμπεράσματα θα μπορούν να έχουν πολύ πιο αντικειμενική βάση την ερχόμενη περίοδο.
Τρίτον, θα ήταν αμαρτία να "έκαιγε" η ΑΕΚ το (πολύτιμο) χαρτί του Δέλλα τόσο πρόωρα, τη στιγμή που ο στόχος της ήταν εξαρχής να αναδείξει έναν "δικό της" προπονητή. Προσωπικότητες με τις γνώσεις, τις φιλοδοξίες και το "εκτόπισμα" του "Τράι" σπανίζουν. Και είναι άδικο να μην παίρνουν τον χρόνο και τα "μέσα" που τους αρμόζουν για να διεκδικούν επί ίσοις όροις την προσωπική και συνολική επιτυχία.
Ο τέταρτος λόγος που "δικαιώνει" την τελική "ετυμηγορία" Μελισσανίδη είναι ότι ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τον Δέλλα για τον τρόπο δουλειάς του. Άπαντες παραδέχονται ότι ο Έλληνας τεχνικός εργάστηκε σκληρά, με σύγχρονο και απόλυτα επαγγελματικό πνεύμα, σε όλη τη διάρκεια της περιόδου.
Για το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ένας από τους πιτσιρικάδες να κάνει το "μπαμ", παρότι η γλώσσα του Δέλλα είχε... μαλλιάσει και οι ώρες που ασχολήθηκε μαζί τους ήταν... ατελείωτες, η ευθύνη δεν βαραίνει τον προπονητή. Αν κάποιος είχε τα προσόντα, τον χαρακτήρα και το μυαλό να εξελιχθεί σε ποδοσφαιριστή "επιπέδου ΑΕΚ", θα το έδειχνε. Στη Γ' Εθνική ήταν, όχι στο... Τσάμπιονς Λιγκ. Τη μοναδική αυτή ευκαιρία, όμως, την έχασαν σχεδόν όλοι οι "μικροί". Ας πρόσεχαν. Η ΑΕΚ έχει αρχίσει να σπριντάρει και δεν μπορεί να περιμένει κανέναν να την προλάβει.
Επιπλέον, σε αγωνιστικό επίπεδο, η ΑΕΚ του Δέλλα ήταν εμφανές ότι είχε πλάνο και προσανατολισμό. Πράγματα δουλεμένα στις προπονήσεις. Απλώς αρκετές φορές αυτά δεν έβγαιναν όπως έπρεπε στο τερέν, αφού οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν "ταβάνι". Πολύ χαμηλό.
Από εκεί και πέρα, ίσως και ο ίδιος ο Μελισσανίδης συνειδητοποίησε από ένα σημείο και μετά ότι η ομάδα της σεζόν 2013-2014 στήθηκε βιαστικά και τσαπατσούλικα και, ως εκ τούτου, ήταν μίας χρήσης. Κατά συνέπεια, ήταν αδύνατο να κερδίζει όλα τα ματς με 5-0, όπως εκείνος προσδοκούσε.
Πράγματι, το αφεντικό της ΑΕΚ είχε φτάσει δύο φορές στην εκτίμηση ότι ο Δέλλας έπρεπε να φύγει. Έπειτα από τον αποκλεισμό στο Κύπελλο, είχε μπει μπροστά ο Μπάγεβιτς και τον είχε πείσει να κρατήσει τον "Τράι". Και τον περασμένο μήνα είχε κάνει ραντεβού με υποψήφιους διαδόχους του Δέλλα (όπως οι Γκαρίδο και Σα Πίντο). Ωστόσο και πάλι ο Μπάγεβιτς τον έκανε να αλλάξει γνώμη και να δώσει τελικά ξανά το "χρίσμα" στον "Κολοσσό".
Κάτι λέει κι αυτό. Τόσο για τη διάθεση του Μελισσανίδη να "ακούει" και να μην διστάζει να κάνει και ένα δυο βήματα πίσω όταν πείθεται πως αυτό είναι απαραίτητο όσο και για τα μηνύματα που έχει περάσει ο Δέλλας στον Μπάγεβιτς μέσα από τη δουλειά και τη συμπεριφορά του.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα LIVE SPORT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου