Στις 2 Ιανουαρίου, ο Μιχάλης Παυλής ανακοίνωσε με επιστολή του πως σταματά την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής. Σήμερα, οπλισμένος με αισιοδοξία, θετική σκέψη και άπλετη αγάπη από τους δικούς του, μιλά στο People για τον πρώτο καιρό εκτός γηπέδων. «Προσπαθώ να ηρεμήσω. Είμαι στο σπίτι, με ανθρώπους της οικογένειάς μου. Θέλω να απέχω λίγο, να είμαι μακριά από όλα. Είναι νωρίς για να κάνω κάτι άλλο. Βρίσκομαι με τους φίλους μου, βλέπουμε ταινίες, παίζουμε PlayStation. Δεν θα το βάλω κάτω με τίποτα! Μία μέρα μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής μου, φώναξα γύρω στα πενήντα άτομα στο σπίτι μου κι έκανα μπάρμπεκιου. Ήταν ένα μικρό πάρτι.
Είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω εδώ και πολύ καιρό και πιστεύω ότι τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να το δηλώσω και επίσημα. Θα μπορούσα να μην έχω ξεκινήσει την προετοιμασία με την ΑΕΚ το καλοκαίρι, αλλά ήταν δική μου καθαρά η θέληση να προπονούμαι, όπως και δική μου η απόφαση να σταματήσω τώρα. Ήθελα να είμαι ενεργό μέλος της ομάδας μου. Τώρα αποφάσισα να σταματήσω καθαρά για λόγους υγείας, όχι για αγωνιστικούς. Έχω συνηθίσει στη ζωή μου να μάχομαι και να παλεύω. Απλά στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου η υγεία είναι πάνω απ' όλα. Φάνηκε κάπως απότομο στους συμπαίκτες μου όταν άκουσαν ότι σταματάω, αλλά μου στάθηκαν πολύ όλοι» εξηγεί ο Μιχάλης.
Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, από 6 ετών, παίζει ποδόσφαιρο. Είναι ένας αθλητής που αγαπούσε όμως και το σχολείο, καταφέρνοντας να τελειώσει το Λύκειο με 17. «Μου άρεσε το διάβασμα, θα ήθελα να έχω περάσει σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή, αλλά με κέρδισε το ποδόσφαιρο» λέει. Έπαιζε μπάλα από το χωριό του στη Λέσβο, το Λουτρό. «Ήμουν καλός και ήρθα στην Αθήνα να δοκιμαστώ σε μεγάλες ομάδες, όπως ήταν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Και οι δύο αυτές ομάδες μού έκαναν πρόταση, αλλά επέλεξα να πάω στην ΑΕΚ. Από μικρό παιδί ήμουν ΑΕΚτζής. Έτσι, στα 15 μου, αποφάσισα να έρθω στην ΑΕΚ και να μετακομίσω μόνος μου στην Αθήνα.
Νοίκιασα ένα σπίτι μαζί με δύο συμπαίκτες μου και μέχρι τα 20 μέναμε μαζί». Τα δύο πρώτα χρόνια, έπαιζε στις Ακαδημίες της ΑΕΚ και μετά ανέβηκε στην πρώτη ομάδα. «Έχω υπάρξει συμπαίκτης το 2006 με τον Άκη Ζήκο, τον Τραϊανό Δέλλα, που μέχρι πρόσφατα ήταν προπονητής μου, τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Την επόμενη χρονιά ήταν ο Rivaldo, ο Ismael Blanco, ο Ignacio Scocco. Όταν είπα στον Τραϊανό Δέλλα ότι θα αποχωρήσω, ήταν φυσικά στο πλευρό μου. Μου είπε ότι θα με στηρίξει σε όποια απόφαση κι αν πάρω, όπως και όλοι στην ΑΕΚ. Είμαστε μια οικογένεια στην ΑΕΚ».
Ζητάω από τον Μιχάλη να κλείσει τα μάτια, να γυρίσει πίσω τέσσερα χρόνια και να θυμηθεί πώς ξεκίνησε ο πιο απαιτητικός «αγώνας» της ζωής του. «Έμαθα ότι πάσχω από σκλήρυνση κατά πλάκας όταν ήμουν 20 ετών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα: 5 Μαΐου του 2010. Πήγα να σηκωθώ το πρωί και εμφανίστηκε μια παράλυση, δεν μπορούσα να περπατήσω καλά. Πήγα κανονικά στην προπόνηση, αλλά δεν μπορούσα να πατήσω στα πόδια μου. Γύρισα στο σπίτι χωρίς να ξέρω τι έχω και σκέφτηκα πως θα είναι καλυτέρα να πάω στο νοσοκομείο και να μείνω μέσα γιατί φοβόμουν. Δεν ένιωθα καλά. Το επόμενο πρωί, μου έκαναν παρακέντηση και φάνηκε ότι υπάρχει αυτό.
Από εκεί και πέρα, έφυγα από την ομάδα και ξεκίνησα θεραπείες. Παρακολουθώ στενά την υγεία μου, κάθε έξι μήνες πρέπει να κάνω κάποιες μαγνητικές τομογραφίες». Καθημερινά ακολουθεί τη θεραπεία του, η οποία δεν είναι επώδυνη πια, όπως παλιότερα που ήταν ενέσιμη. «Τότε με είχε επηρεάσει ψυχολογικά, γιατί ήταν τρεις φορές την εβδομάδα και πονούσα πολύ. Πιστεύω ότι περισσότερο είναι θέμα ψυχολογικό. Αν είσαι άνθρωπος με θέληση και πίστη στον εαυτό σου και τον Θεό και το παλέψεις, θα νικήσεις. Αν σε πάρει από κάτω, που θα μπορούσε κάλλιστα να μου έχει συμβεί, απλά κλαις τη μοίρα σου» λέει.
Ο Μιχάλης ακόμα και σήμερα, που αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο, δεν απογοητεύεται. «Στόχος μου είναι να έχω μια κανονική ζωή. Μία πόρτα έκλεισε, θα ανοίξει κάτι άλλο καινούριο για μένα. Έκανα φυσιολογική ζωή μέχρι τώρα, γιατί ο αθλητής πρέπει να κινείται σε λογικά πλαίσια στην καθημερινότητά του. Θα συνεχίσω να είμαι στο επάγγελμα, αλλά από κάποιο άλλο πόστο. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα είναι αυτό, περιμένω τις εξελίξεις. Θα ήθελα να συνεχίσω στο χώρο σαν προπονητής. Έχω σκεφτεί να κάνω αυτά που χρειάζεται για να γίνω προπονητής ή να κάνω κάτι σχετικό με το ποδόσφαιρο. Τώρα κάνω μαθήματα αγγλικών και ιταλικών, γιατί απαιτείται να ξέρεις γλώσσες για να πάρεις το δίπλωμα προπονητικής».
Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν αποκαλέσει τον Μιχάλη «νέο Ντέμη». Αγωνίζονταν στην ίδια θέση, λατρεύουν την ΑΕΚ, είναι και οι δύο χαμηλών τόνων. «Αυτό είναι ιεροσυλία!» αντιδρά ο Μιχάλης, γελώντας. «Είναι το είδωλό μου ο Ντέμης, δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο μεγάλωσα, μ' αυτόν έγινα ΑΕΚ. Είχα επιλέξει τη φανέλα με το νούμερο 11 που είχε κι αυτός στην ΑΕΚ, είναι όμως ιεροσυλία να μιλάμε για σύγκριση μαζί του! Έχω επαφή σήμερα με τον Ντέμη Νικολαΐδη, αυτή που πρέπει να έχω. Με στηρίζει πολύ. Το όνειρό μου ήταν να αγωνιστώ στην ΑΕΚ. Αυτό το πέτυχα, όπως κι επίσης ότι φόρεσα τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Αφού κατάφερα αυτά τα δύο πράγματα στην καριέρα μου, είμαι ευτυχισμένος».
Αν και η αγάπη του για την ομάδα είναι μεγάλη, δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν στιγμές που πικράθηκε. «Είχα πικρία από την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2010, όταν πήγα δανεικός στον Εθνικό Αστέρα, γιατί είχα ένα συμβόλαιο ως το 2012 και δεν ήθελα να φύγω. Μπορούσα να προπονηθώ και να παίξω κανονικά, άσχετα με το θέμα της υγείας μου. Τον Ιανουάριο του 2011, μάλιστα, έμεινα ελεύθερος από την ΑΕΚ και οι σχέσεις μας τελείωσαν. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψα. Το σημαντικότερο για την επιστροφή μου ήταν η αλλαγή της διοίκησης. Νομίζω πως, αν έμενε η ίδια, δεν θα επέστρεφα. Ούτε εγώ θα ήθελα, αλλά ούτε και η άλλη πλευρά. Δεν γίνεται να διώξεις έναν παίκτη και μετά να θέλεις να τον ξαναπάρεις, ενώ ξέρεις ότι έχει θέμα με την υγεία του. Είχα πικραθεί πολύ. Όμως η ομάδα δεν αλλάζει ποτέ, τα πρόσωπα αλλάζουν. Μου έμεινε πικρία σε επίπεδο προσώπων, όχι ομάδας, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε ονόματα».
Η στήριξη που είχε από πολλούς συναδέλφους μέσω social media τον γεμίζει χαρά, ενώ δηλώνει αισιόδοξος για το μέλλον της ομάδας. «Σίγουρα θα ανέβει κατηγορία φέτος και του χρόνου θα πάει στην Α' Εθνική! Το κλίμα είναι υπέροχο και θα πάμε πολύ καλά» λέει. Είναι συγκινημένος. «Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια την οικογένειά μου και τους φίλους μου που είναι κοντά μου. Στους ίδιους ανθρώπους, όμως, ζητάω συγνώμη που δεν μπόρεσα να τους κάνω περήφανους στο βαθμό που θα ήθελα. Ήθελα να δώσω πράγματα που, δυστυχώς, δεν κατάφερα».
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το PEOPLE
Είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω εδώ και πολύ καιρό και πιστεύω ότι τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να το δηλώσω και επίσημα. Θα μπορούσα να μην έχω ξεκινήσει την προετοιμασία με την ΑΕΚ το καλοκαίρι, αλλά ήταν δική μου καθαρά η θέληση να προπονούμαι, όπως και δική μου η απόφαση να σταματήσω τώρα. Ήθελα να είμαι ενεργό μέλος της ομάδας μου. Τώρα αποφάσισα να σταματήσω καθαρά για λόγους υγείας, όχι για αγωνιστικούς. Έχω συνηθίσει στη ζωή μου να μάχομαι και να παλεύω. Απλά στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου η υγεία είναι πάνω απ' όλα. Φάνηκε κάπως απότομο στους συμπαίκτες μου όταν άκουσαν ότι σταματάω, αλλά μου στάθηκαν πολύ όλοι» εξηγεί ο Μιχάλης.
Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, από 6 ετών, παίζει ποδόσφαιρο. Είναι ένας αθλητής που αγαπούσε όμως και το σχολείο, καταφέρνοντας να τελειώσει το Λύκειο με 17. «Μου άρεσε το διάβασμα, θα ήθελα να έχω περάσει σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή, αλλά με κέρδισε το ποδόσφαιρο» λέει. Έπαιζε μπάλα από το χωριό του στη Λέσβο, το Λουτρό. «Ήμουν καλός και ήρθα στην Αθήνα να δοκιμαστώ σε μεγάλες ομάδες, όπως ήταν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Και οι δύο αυτές ομάδες μού έκαναν πρόταση, αλλά επέλεξα να πάω στην ΑΕΚ. Από μικρό παιδί ήμουν ΑΕΚτζής. Έτσι, στα 15 μου, αποφάσισα να έρθω στην ΑΕΚ και να μετακομίσω μόνος μου στην Αθήνα.
Νοίκιασα ένα σπίτι μαζί με δύο συμπαίκτες μου και μέχρι τα 20 μέναμε μαζί». Τα δύο πρώτα χρόνια, έπαιζε στις Ακαδημίες της ΑΕΚ και μετά ανέβηκε στην πρώτη ομάδα. «Έχω υπάρξει συμπαίκτης το 2006 με τον Άκη Ζήκο, τον Τραϊανό Δέλλα, που μέχρι πρόσφατα ήταν προπονητής μου, τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Την επόμενη χρονιά ήταν ο Rivaldo, ο Ismael Blanco, ο Ignacio Scocco. Όταν είπα στον Τραϊανό Δέλλα ότι θα αποχωρήσω, ήταν φυσικά στο πλευρό μου. Μου είπε ότι θα με στηρίξει σε όποια απόφαση κι αν πάρω, όπως και όλοι στην ΑΕΚ. Είμαστε μια οικογένεια στην ΑΕΚ».
Ζητάω από τον Μιχάλη να κλείσει τα μάτια, να γυρίσει πίσω τέσσερα χρόνια και να θυμηθεί πώς ξεκίνησε ο πιο απαιτητικός «αγώνας» της ζωής του. «Έμαθα ότι πάσχω από σκλήρυνση κατά πλάκας όταν ήμουν 20 ετών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα: 5 Μαΐου του 2010. Πήγα να σηκωθώ το πρωί και εμφανίστηκε μια παράλυση, δεν μπορούσα να περπατήσω καλά. Πήγα κανονικά στην προπόνηση, αλλά δεν μπορούσα να πατήσω στα πόδια μου. Γύρισα στο σπίτι χωρίς να ξέρω τι έχω και σκέφτηκα πως θα είναι καλυτέρα να πάω στο νοσοκομείο και να μείνω μέσα γιατί φοβόμουν. Δεν ένιωθα καλά. Το επόμενο πρωί, μου έκαναν παρακέντηση και φάνηκε ότι υπάρχει αυτό.
Από εκεί και πέρα, έφυγα από την ομάδα και ξεκίνησα θεραπείες. Παρακολουθώ στενά την υγεία μου, κάθε έξι μήνες πρέπει να κάνω κάποιες μαγνητικές τομογραφίες». Καθημερινά ακολουθεί τη θεραπεία του, η οποία δεν είναι επώδυνη πια, όπως παλιότερα που ήταν ενέσιμη. «Τότε με είχε επηρεάσει ψυχολογικά, γιατί ήταν τρεις φορές την εβδομάδα και πονούσα πολύ. Πιστεύω ότι περισσότερο είναι θέμα ψυχολογικό. Αν είσαι άνθρωπος με θέληση και πίστη στον εαυτό σου και τον Θεό και το παλέψεις, θα νικήσεις. Αν σε πάρει από κάτω, που θα μπορούσε κάλλιστα να μου έχει συμβεί, απλά κλαις τη μοίρα σου» λέει.
Ο Μιχάλης ακόμα και σήμερα, που αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο, δεν απογοητεύεται. «Στόχος μου είναι να έχω μια κανονική ζωή. Μία πόρτα έκλεισε, θα ανοίξει κάτι άλλο καινούριο για μένα. Έκανα φυσιολογική ζωή μέχρι τώρα, γιατί ο αθλητής πρέπει να κινείται σε λογικά πλαίσια στην καθημερινότητά του. Θα συνεχίσω να είμαι στο επάγγελμα, αλλά από κάποιο άλλο πόστο. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα είναι αυτό, περιμένω τις εξελίξεις. Θα ήθελα να συνεχίσω στο χώρο σαν προπονητής. Έχω σκεφτεί να κάνω αυτά που χρειάζεται για να γίνω προπονητής ή να κάνω κάτι σχετικό με το ποδόσφαιρο. Τώρα κάνω μαθήματα αγγλικών και ιταλικών, γιατί απαιτείται να ξέρεις γλώσσες για να πάρεις το δίπλωμα προπονητικής».
Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν αποκαλέσει τον Μιχάλη «νέο Ντέμη». Αγωνίζονταν στην ίδια θέση, λατρεύουν την ΑΕΚ, είναι και οι δύο χαμηλών τόνων. «Αυτό είναι ιεροσυλία!» αντιδρά ο Μιχάλης, γελώντας. «Είναι το είδωλό μου ο Ντέμης, δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο μεγάλωσα, μ' αυτόν έγινα ΑΕΚ. Είχα επιλέξει τη φανέλα με το νούμερο 11 που είχε κι αυτός στην ΑΕΚ, είναι όμως ιεροσυλία να μιλάμε για σύγκριση μαζί του! Έχω επαφή σήμερα με τον Ντέμη Νικολαΐδη, αυτή που πρέπει να έχω. Με στηρίζει πολύ. Το όνειρό μου ήταν να αγωνιστώ στην ΑΕΚ. Αυτό το πέτυχα, όπως κι επίσης ότι φόρεσα τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Αφού κατάφερα αυτά τα δύο πράγματα στην καριέρα μου, είμαι ευτυχισμένος».
Αν και η αγάπη του για την ομάδα είναι μεγάλη, δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν στιγμές που πικράθηκε. «Είχα πικρία από την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2010, όταν πήγα δανεικός στον Εθνικό Αστέρα, γιατί είχα ένα συμβόλαιο ως το 2012 και δεν ήθελα να φύγω. Μπορούσα να προπονηθώ και να παίξω κανονικά, άσχετα με το θέμα της υγείας μου. Τον Ιανουάριο του 2011, μάλιστα, έμεινα ελεύθερος από την ΑΕΚ και οι σχέσεις μας τελείωσαν. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψα. Το σημαντικότερο για την επιστροφή μου ήταν η αλλαγή της διοίκησης. Νομίζω πως, αν έμενε η ίδια, δεν θα επέστρεφα. Ούτε εγώ θα ήθελα, αλλά ούτε και η άλλη πλευρά. Δεν γίνεται να διώξεις έναν παίκτη και μετά να θέλεις να τον ξαναπάρεις, ενώ ξέρεις ότι έχει θέμα με την υγεία του. Είχα πικραθεί πολύ. Όμως η ομάδα δεν αλλάζει ποτέ, τα πρόσωπα αλλάζουν. Μου έμεινε πικρία σε επίπεδο προσώπων, όχι ομάδας, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε ονόματα».
Η στήριξη που είχε από πολλούς συναδέλφους μέσω social media τον γεμίζει χαρά, ενώ δηλώνει αισιόδοξος για το μέλλον της ομάδας. «Σίγουρα θα ανέβει κατηγορία φέτος και του χρόνου θα πάει στην Α' Εθνική! Το κλίμα είναι υπέροχο και θα πάμε πολύ καλά» λέει. Είναι συγκινημένος. «Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια την οικογένειά μου και τους φίλους μου που είναι κοντά μου. Στους ίδιους ανθρώπους, όμως, ζητάω συγνώμη που δεν μπόρεσα να τους κάνω περήφανους στο βαθμό που θα ήθελα. Ήθελα να δώσω πράγματα που, δυστυχώς, δεν κατάφερα».
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το PEOPLE
Πηγή: Protothema
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου