Η εμφάνιση μιας μπουλντόζας, ο θόρυβος μιας «φαγάνας» που σπρώχνει το χώμα, ήταν αρκετά για να γεννήσουν απίστευτα συναισθήματα στον κόσμο της ΑΕΚ. Ικανά για να διαδοθεί η είδηση σε χρόνο-ρεκόρ και το οικόπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας να γεμίσει από κόσμο. Όχι άδικα. Για τον οπαδό της ΑΕΚ, που περνούσε επί τόσα χρόνια έξω από ένα εργοτάξιο-φάντασμα και ανακαλούσε στο μυαλό του πόσες αναμνήσεις στοιβάζονται στα μπάζα, το να βλέπει ξανά «δράση» σε αυτό τον χώρο είναι μια ανάταση ψυχής...
Ένα πρώτο βήμα. Τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτα λιγότερο. Γιατί και τα μεγαλύτερα ταξίδια, με ένα μικρό βήμα ξεκινούν. Είχα την ευκαιρία να το... εμπεδώσω, μια περιπετειώδη παραμονή πρωτοχρονιάς, πριν από πέντε χρόνια. Δύο μέρες πριν αποχαιρετήσουμε το 2008, ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ Νίκος Θανόπουλος, στο περιθώριο της ετήσιας ΓΣ της ΠΑΕ, είχε αποκαλύψει ότι στα Σπάτα είχαν ξεκινήσει τα «έργα περίφραξης» της έκτασης που θα φιλοξενούσε το νέο προπονητήριο. Μέχρι τότε, ουδείς γνώριζε πού και ποια ακριβώς ήταν αυτή η έκταση. Η τοποθεσία ήταν γνωστή, όμως αν πήγαινες κάποιον επιτόπου (πλην των αρμοδίων) δύσκολα θα μπορούσε να σου καθορίσει επακριβώς σε ποιο σημείο ξεκινούσε και πού τελείωνε η έκταση που αγόρασε ο Νοτιάς.
Ο καθένας είχε βάλει και ένα... σημάδι στο περίπου, ως σημείο αναφοράς. Το δικό μου, από την πρώτη μου επίσκεψη στο χώρο, ήταν από το ύψωμα που «έστεκε» το γιαπί του υπό ανέγερση κλειστού των Σπάτων (που βρισκόταν στη μέση του... πουθενά). Από την ταράτσα του μου είχαν οριοθετήσει περίπου πού βρισκόταν (λίγο πιο πέρα και από κάτω) το οικόπεδο. Όμως, πλέον, με τα έργα περίφραξής να έχουν ξεκινήσει, τα πράγματα θα γίνονταν πολύ πιο ξεκάθαρα. Κάτι που έδινε ένα έξτρα κίνητρο για μια... αυτοψία.
Παραμονή πρωτοχρονιάς, οι εφημερίδες «κλείνουν» νωρίς το μεσημέρι. Συνεπώς η «αυτοψία» έπρεπε να γίνει πολύ νωρίς το πρωί, προκειμένου να επιστρέψω στα γραφεία της «Εξέδρας» (στην οποία εργαζόμουν τότε), που βρίσκονταν στη Μιχαλακοπούλου και τα κείμενα και οι φωτογραφίες να παραδοθούν εγκαίρως. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά από την αρχή. Το κρύο ήταν τσουχτερό, το χιονόνερο έπεφτε με αμείωτο ρυθμό και είχε προηγηθεί μια βροχερή βραδιά που είχε μετατρέψει τους χωματόδρομους που τότε οδηγούσαν στην έκταση, σε βούρκο. Σε αυτά, προσθέστε και ότι επέλεξα έναν ανορθόδοξο δρόμο για την προσέγγισή μου, καθώς (είπαμε) το σημείο αναφοράς μου ήταν το γιαπί.
Την συνέχεια την έκανα χειρότερη εγώ, πιστεύοντας ότι με ένα Smart θα μπορούσα να περάσω μια τεράστια λακκούβα με νερό, που απλωνόταν από άκρη σ' άκρη, στον χωματόδρομο. Αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσα. Το αυτοκίνητο «κόλλησε», το νερό ξεπέρασε σε ύψος τις πόρτες και αναγκάστηκα να βγω από το παράθυρο, να αφήσω το αμάξι και να προχωρήσω με τα πόδια, μέσα στις λάσπες, μέχρι εκεί που ήξερα -στο περίπου- ότι βρισκόταν η έκταση. Το θέαμα που αντίκρισα, δεν ήταν το αναμενόμενο...
Δεν υπήρχαν μπουλντόζες. Ούτε άλλου είδους μηχανήματα. Τα «έργα περίφραξής» ήταν δύο άνθρωποι που αξημέρωτα ακόμη, παραμονή πρωτοχρονιάς, με το χιονόνερο να πέφτει, κουβαλούσαν τα... τόπια με το συρματόπλεγμα στους ώμους, άνοιγαν τις τρύπες στο έδαφος για να μπουν οι κολώνες με το... παραδοσιακό σκεπάρνι και μετά τοποθετούσαν το πλέγμα με σύρμα, χρησιμοποιώντας την... πατροπαράδοτη πένσα. Και δεν ήταν και κανένας οπαδός εκεί να τους αποθεώσει, όπως χθες την ΑΕΚάρα - οδηγό της μπουλντόζας.
Ομολογώ ότι το θέαμα με... κλόνισε. Οι άνθρωποι είχαν κάνει απίστευτη δουλειά, είχαν περιφράξει ήδη το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που τότε, ως... οικόπεδο ακόμη, φαινόταν στο μάτι πολύ πιο αχανής. Όμως, βλέποντας μπροστά μου μια... απέραντη έκταση που το έδαφός της θύμιζε τα... κυματιστά ράφλες (γεμάτη δέντρα, χαντάκια κ.τ.λ.) και έχοντας μες στο μυαλό μου τι επρόκειτο να κατασκευαστεί, ένιωσα ότι είχαμε να ανεβούμε το Έβερεστ και το πόδι μας μόλις είχε πατήσει τους πρόποδες. (Για την... ιστορία, βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος, με αγροτικό, να με τραβήξει από τη λακκούβα, γιατί αλλιώς θα ήμουν ο πρώτος που θα... έκοβε πρωτοχρονιάτικη πίτα στο... προπονητήριο των Σπάτων).
Η αλήθεια είναι ότι στην συνέχεια τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν βάσει σχεδίου. Υπήρχαν καθυστερήσεις, απρόσμενα προβλήματα (π.χ. αρχαία), αλλά και παλινωδίες. Μην ξεχνάμε ότι το έργο είχε αναλάβει ένας άνθρωπος που δεν φημίζεται για την αποφασιστικότητά του, ο Νοτιάς, και μάλιστα το... συντόνιζε από την Αμερική(!). Όμως το προπονητήριο έγινε. Όπως έγινε. Με τις ελλείψεις, με τις... εκκρεμότητες (που ολοκληρώθηκαν φέτος από τον Μελισσανίδη μέσα σε χρόνο...dt), αλλά έγινε. Και η ΑΕΚ έφυγε επιτέλους από τους Θρακομακεδόνες, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες «πληγές» της.
Και οι δύο ψυχάρες που εκείνη την παραμονή πρωτοχρονιάς κουβαλούσαν τα τόπια στον ώμο μες στο χιονόνερο, μπορούν να λένε ότι έκαναν το πρώτο βήμα... Όπως ο αδερφός ΑΕΚτζής οδηγός, που σε δύο χρόνια θα είναι στην εξέδρα της «Αγιά Σοφιάς», θα βλέπει τον Καζβιρόπουλο να ...αλωνίζει στο χορτάρι και θα λέει στους γύρω του «όταν μπήκε το πρώτο λιθαράκι για το παλάτι, αυτός έβλεπε εμένα να... παίζω μπάλα».
Το ταξίδι, λοιπόν, ξεκίνησε χθες με την... κίτρινη μπουλντόζα και με τον οδηγό που έσπρωχνε το χώμα την ώρα που ο κόσμος έκανε... χέρια. Ας το ζήσουμε και ας το απολαύσουμε. Η αγωνία πάντα υπάρχει. Όμως, αυτό το πρότζεκτ το έχει αναλάβει ένας άνθρωπος που το έχει βάλει στόχο ζωής, ασχολείται με αυτό όλη μέρα - κάθε μέρα και όλοι ξέρουν πως όταν αρχίζει κάτι, το ολοκληρώνει. Καλή διαδρομή να έχουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου