@ Καλή χρονιά και πάλι αδέρφια μου. Τα είπαμε και την Πρωτοχρονιά αλλά πάντα μια ευχή καλή είναι. Και πάντα η ίδια, επίκαιρη σήμερα όσο ποτέ. Υγεία. Υγεία. Υγεία.
@ Ο Μιχάλης έκανε όχι το δικό του αλλά όλων μας το παιδικό όνειρο πραγματικότητα. Λίγοι το έχουν πετύχει. Οχι να παίξουν στην ΑΕΚ. Να παίξουν στην ομάδα που αγαπούν. Να φορέσουν την φανέλα και να πατήσουν το χορτάρι με αυτήν. Σε μια σκηνή που πριν γίνει πραγματικότητα είχε έρθει στα όνειρα τους εκατοντάδες βράδια. Και όχι μόνο στα όνειρα αλλά και σαν σκέψη μέσα στα ξερά γήπεδα, με το κρύο να τρυπάει τα κόκκαλα και τα αποδυτήρια να μπάζουν από παντού και τα ντουζ να χωράνε 2-3 την φορά. Εκεί που ένα φως λάμπει μακριά και σου λέει μην τα παρατάς όταν ακούς να σου λένε: "Σιγά μην σου δώσει η μπάλα να φας". Μπορεί και να έχουν δίκιο. Συνήθως έχουν. Αλλά εσύ εκεί. Να κάνεις περιγραφές από μέσα σου, που δεν τις ακούσε ποτέ κανείς, και να είσαι ο τελευταίος αποδέκτης κι έτσι απλά να την στέλνεις στα δίχτυα. Και μετά να φεύγεις τρέχοντας για τον λαό σου. Και μέσα εκεί να βλέπεις τον εαυτό σου, όχι με σορτσάκι και φανέλα αλλά με τζιν και μακό να χτυπιέται από χαρά για την γκολάρα. Και την πάσα να σου την έχει δώσει ο βετεράνος πια που είχες αφίσα.
@ Αυτό το όνειρο έκανε πραγματικότητα ο Μιχάλης. Οπως παλιά το είχε κάνει ο Ντέμης. Δεν είναι πολλοί. Ούτε στην ΑΕΚ, ούτε πουθενά. Είναι λίγοι. Οι πιο εκλεκτοί των εκλεκτών. Και μπορεί ο Μιχαλάκης να μην ήταν Ντέμης σε κλάση, μπορεί να μην έβγαλε λεφτά από το ποδόσφαιρο αλλά έζησε το όνειρο όπως όλοι μας θα θέλαμε να το ζήσουμε. Εστω για λίγο. Εστω όχι με χάπι εντ. Το έζησε όμως. Κι εμείς που όλα τα παραπάνω μείναν απλά όνειρα, που ποτέ δεν τα έμαθε κανείς αλλά μόνο εμείς, για αυτό τον αγαπήσαμε. Επειδή είδαμε τον εαυτό μας να τα καταφέρνει. Και τον θαυμάσαμε και υποκλιθήκαμε μπροστά του επειδή στην ερώτηση αν για αυτό το ΟΝΕΙΡΟ θα αντέχαμε να πάμε τόσο κόντρα στην υγεία μας δεν είμαστε σίγουροι για την απάντηση. Ενώ ο Μιχάλης ΗΤΑΝ. Από την πρώτη μέρα που το έμαθε μέχρι χθες που με το κεφάλι ψηλά έβγαλε την φανέλα και το σορτσάκι για πάντα και απλά άλλαξε στολή για να συνεχίσει μια ζωή γεμάτη ΑΕΚ. Μια ζωή πραγματικά ORIGINAL.
@ Θα είναι πάντα μαζί μας. Πάντα στην μεγάλη οικογένεια που είναι ξανά οικογένεια και με τον Μιχάλη απλά θα το αποδείξει για ακόμη μια φορά. Δεν ξέρω ποιο πόστο θα αναλάβει. Ξέρει όμως τι είναι. Είναι το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Είναι αυτός που πρέπει να τον σκέφτονται και να ντρέπονται όλοι οι άλλοι αν δώσουν λιγότερο από το 100% έστω για ένα δευτερόλεπτο. Αν φοβηθούν μια κόντρα ή αν κωλώσουν μετά από μια βαρβάτη κλωτσιά ή αν μπουν στο γήπεδο περιμένοντας να λήξει το ματς το οποίο θα θέλουν να το πάρουν μόνο με την φανέλα και επειδή οι απέναντι δεν είναι ποδοσφαιριστές αλλά χομπίστες. Να σκεφτούν πως ο συμπαίκτης τους ο Μιχάλης θα έδινε ότι είχε και δεν είχε για να είναι για ένα λεπτό στην θέση τους. Και θα ήταν αν δεν ήταν τόσο άτυχος. Θα τους βοηθήσει να καταλάβουν πόσο ευλογημένοι είναι που φοράνε αυτή την φανέλα αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δεν το έχουν καταλάβει και κυρίως αν δεν έχουν καταλάβει ποια είναι η ευθύνη τους. Καλή συνέχεια αδερφέ. Στα δικά μου παιδικά όνειρα θα ήταν τιμή να μου δώσεις εσύ την τελική πάσα. Και να φύγουμε για το πέταλο αγκαλιά. Με την βροχή να μαστιγώνει τα πρόσωπα μας όπως εκείνο το βράδυ που μας έδωσες μια ανάσα ζωής κυνηγόντας την φάση που για κάθε κανονικό ποδοσφαιριστή είχε τελειώσει. Οχι για εμάς όμως. Που την έχουμε ονειρευτεί τόσα χρόνια πριν γίνει... ΑΕΚάρα για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου