TA ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΕΤΣΕΤΖΟΓΛΟΥ..

@ Η παρουσίαση ήταν εκπληκτική. Το κάτι άλλο, ένα πραγματικό σόου που τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν είχε προηγούμενο για γήπεδο. Το βράδυ που είχε προηγηθεί στη Νέα Φιλαδέλφεια είχε μια απίστευτη ένταση και γλύκα μαζί γιατί ήταν η πρώτη εικόνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα επιφωνήματα στις πρώτες εικόνες. Είναι η στιγμή που έμεινε και θα την κουβαλάω μαζί μου για πάντα. Χθες ήταν το κάτι άλλο. Κι επειδή δεν το έζησα live, σήμερα όμως θα πάρω την... δόση μου και γουστάρω να ακούσω τρυπάνι, μου δόθηκε η ευκαιρία να νιώσω πολύ καλύτερα κάτι. ΤΗΝ ΔΙΨΑ όλων μας για αυτό το γήπεδο που μας έχει στοιχειώσει 10 χρόνια τώρα. Η ΑΕΚ έχασε την βάση της, την έδρα της και σιγά σιγά αλλά σταθερά έχασε και την ψυχή της. Η Αναγέννηση άρχισε. Και όπως την σταδιακή παρακμή την συνδέσαμε με το γκρέμισμα του Ναού σαν ημέρα 0 έτσι φαίνεται πως τελικά η απαρχή της αντεπίθεσης, η δική μας καλή μέρα 0 ήταν η 21^η Ιανουαρίου 2014. Ετσι ένιωσα αυτό το κύμα ενθουσιασμού που ξέσπασε από την στιγμή που δημοσιεύτηκε η είδηση που διαδόθηκε με ταχύτητα που ελάχιστες ειδήσεις σχετικές με τα αθλητικά έχουν διαδοθεί όσο καιρό παρακολουθώ τα σόσιαλ μίντια. Αυτή η μικρή μπουλντόζα που μπήκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και την απολαύσαμε σε εκατοντάδες φωτογραφίες και δεκάδες βίντεο με τον ΑΕΚάρα οδηγό που ξεκίνησε την δουλειά με την σωστή μπλούζα ήταν όπως φάνηκε για χιλιάδες κόσμο το εναρκτήριο λάκτισμα.

@ Για μένα, και το έχω γράψει από τον Απρίλιο, το γήπεδο έχει ήδη... γίνει. Από την στιγμή που για δέυτερη φορά μπήκε μπροστά και δεσμεύτηκε ο Μελισσανίδης, χωρίς κανείς να τον εμποδίσει αυτή την φορά βέβαια, είναι δεδομένο πως το γήπεδο θα γίνει. Και θα γίνει πολύ καλύτερο από ότι θα γινόταν το 2005 αν τα πράγματα πήγαιναν φυσιολογικά τότε και δεν προέκυπτε ...ομαδική αυτοκτονία. Ισως όλα να έγιναν για κάποιο λόγο. Και αυτή να ήταν η στιγμή που επελέγη από εκεί που όλα κανονίζονται. Κι όταν ενώνονται οι τελείες που έλεγε κι ο συγχωρεμένος καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και βέβαια στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Αυτό είναι το μόνο που δεν αλλάζει.

@ Προχωράμε λοιπόν με τον γλυκό ήχο της μηχανής της μπουλντόζας να συνοδεύει τα όνειρα μας. Και το μυαλό να πηγαίνει πίσω. Στην ζωή μας που ένα τόσο μεγάλο μέρος της έχουμε ζήσει εκεί. Στις πρώτες φορές με τον μπαμπά. Η κληρονομιά του θείου Λουκά στην ομάδα που λάτρεψε. Στην Σκεπαστή. Την πρώτη φορά που νιώσαμε την μυρωδιά του καπνογόνου. Με τον Θεό, τον Ντούσκο, τον Ραβούση, τον Μουσούρη... να φαίνονται ίσα ίσα μέσα από τους καπνούς. Στα πέτρινα χρόνια που δεν παίρναγε καν από το μυαλό μας πως μπορεί να χάσουμε ματς επειδή είχαμε μείνει πίσω. Στα χρόνια της κυριαρχείας που η ΑΕΚ μας είχε γίνει φαινόμενο αλλά και μετά στα χρόνια της παράγκας και της μιζέριας. Για εμάς ήταν πάντα το σπίτι μας. Η οικογένεια μας. Η ζωή μας. ΕΚΕΙ. Στο ΝΑΟ που χθες πλημύρισε τις οθόνες κι έκανε την καρδιά μας να χτυπάει τόσο δυνατά. Σαν να περιμένουμε την πρώτη φορά ξανά. Τότε που όλοι έμοιαζαν πανύψηλοι και το χορτάρι ήταν τόσο πράσινο Θεέ  μου. Σε ευχαριστώ...