Το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιος βρέθηκε το μεσημέρι της Κυριακής στο Αιγάλεω δεν... έπληξε. Αν και το... σόου κράτησε πολύ (ξεκίνησε μεσημέρι και ολοκληρώθηκε βράδυ, υπό το φως της φωτιάς που έκαιγε στο πέταλο των οπαδών του... Αιγάλεω), κατάφερε να διατηρήσει το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Και έδωσε τροφή για πολλή συζήτηση...
Κυρίως σε τρία θέματα: Το αγωνιστικό, της διαιτησίας και της... αθλοπαιδιάς των οπαδών. Όσον αφορά το πρώτο, νομίζω ότι είδαμε την ΑΕΚ που όλοι θέλουμε. Όχι σε επίπεδο ποιότητας ποδοσφαίρου, αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν αδύνατο με δεδομένες τις συνθήκες, την διάθεση του αντιπάλου που είχε στο μυαλό του ΜΟΝΟ να παίξει... ξύλο και του τραγικού αγωνιστικού χώρου. Όμως, για πρώτη φορά η συγκεκριμένη ομάδα έδειξε τέτοιο τσαμπουκά. Σου δημιουργούσε τη βεβαιότητα ότι δεν επρόκειτο να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από τη νίκη. Και τελικά την πήρε, επειδή την άξιζε.
Το παιχνίδι δεν κρίθηκε στον τσαμπουκά. Ο αντρισμός που έβγαλε η ΑΕΚ ήταν η απάντηση στην... κλοτσοπατινάδα του Αιγάλεω. Το ματς το κέρδισε επειδή στα τελευταία λεπτά, κόντρα σε όσα είχαν προηγηθεί, βρήκε την ψυχραιμία να το διεκδικήσει ορθολογικά. Την ψυχραιμία από τον πάγκο, καθώς οι αλλαγές το Δέλλα και οι εσωτερικές κινήσεις απέδωσαν, αλλά και μέσα στο γήπεδο, με τους ποδοσφαιριστές της για 20 λεπτά να βάζουν τη μπάλα κάτω, να παίζουν σωστά από τα άκρα και τον άξονα και να πιέζουν ασφυκτικά για την ανατροπή. Ήταν μια παλικαρίσια εμφάνιση, που θα αφήσει πολλά θετικά.
Πάμε και στο κομμάτι της διαιτησίας, όπου όχι απλώς επιχειρήθηκε, αλλά έγινε το άσπρο-μαύρο. Γιατί αυτό έχει συμβεί όταν σε ένα ματς που η ΑΕΚ στην πραγματικότητα αδικήθηκε(!), παίζει στο δελτίο ειδήσεων μεγάλου καναλιού πως ισοφάρισε με... αμφισβητούμενο πέναλτι. Και αυτό στην εποχή που στην τηλεόραση έχει ποινικοποιηθεί η... άποψη. Σε παιχνίδια άλλων ομάδων παίζει το ριπλέι με τη γραμμή, που δείχνει τον σκόρερ δέκα μέτρα μπροστά και ακούμε «να και το ριπλέι με τη γραμμή»! Σε αυτό το ματς όμως πέρασε στην... κοινή γνώμη ότι η διαιτησία ευνόησε την ΑΕΚ.
Στον κόσμο της... πραγματικότητας, υπάρχουν τρεις φάσεις και ένα αξιομνημόνευτο γεγονός: Η πρώτη φάση είναι αυτή στην οποία το Αιγάλεω ζητά χέρι-πέναλτι του Γεωργέα. Δεν έχω προσωπική άποψη, καθώς δεν υπάρχει ριπλέι γι' αυτήν και αν και έγινε μπροστά μου, είναι μια περίεργη φάση στην οποία ο αρχηγός της ΑΕΚ... παλεύει με τον προσωπικό του αντίπαλο και η μπάλα είναι (στον αέρα) ανάμεσά τους. Δεν φαινόταν, δηλαδή, στην οπτική μου γωνία. Με καλύπτει όμως η άποψη ενός εκ των πρωταγωνιστών. Ο Γεωργέας, που ήταν αναγκασμένος να... ξημερώσει στο γήπεδο (περιμένοντας να υπογράψει το φύλλο αγώνος), έλεγε ότι η συγκεκριμένη φάση ήταν ξεκάθαρο επιθετικό φάουλ και μάλιστα από την αρχή της. Και ξέρουν και οι πέτρες ότι είναι άνθρωπος που φοράει παντελόνια.
Η δεύτερη φάση είναι αυτή στην οποία η ΑΕΚ κέρδισε το πέναλτι. Γι' αυτήν ριπλέι υπάρχει και ο Περικλής Βασιλάλης, ο άνθρωπος που έφερε στην Ελλάδα την έννοια του... τηλεκαθηγητή διαιτησίας, ήταν απόλυτος ότι ο Κορδέρο ανατράπηκε και η απόφαση του διαιτητή ήταν σωστή. Η τρίτη φάση ήταν λίγα λεπτά αργότερα, όταν μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκαν πεσμένοι μέσα στην περιοχή του Αιγάλεω και ο Ντακόλ και ο Ανάκογλου. Γι' αυτήν έχω προσωπική άποψη και είμαι πεπεισμένος, όπως το είδα στην κανονική ροή, ότι ήταν και τα δύο μαρκαρίσματα πέναλτι. Όμως δεν δόθηκε κανένα.
Το αξιομνημόνευτο γεγονός είναι ότι σε ένα παιχνίδι που όλοι όσοι το παρακολούθησαν σημειώνουν ότι τόσο... ξύλο είχαν πολλά χρόνια να δουν, έγινε το θαύμα και η ομάδα που ήταν αποφασισμένη από το πρώτο δευτερόλεπτο να οδηγήσει το ματς στη δύναμη, τελείωσε το παιχνίδι με 11 παίκτες. Βέβαια, καλύτερα που έγιναν έτσι τα πράγματα, γιατί αν σε ένα παιχνίδι που μας δόθηκε ένα στα δύο πέναλτι, υπήρχε και αποβολή, θα... είχαμε γίνει σίγουρα γαύροι. Αυτή είναι η νέα μόδα στην ΑΕΚ, που φαίνεται ότι θα φορεθεί πολύ...
Στην αρχή ήταν... χαριτωμένο, μετά έγινε κουραστικό και πλέον καταντά επικίνδυνο. Γιατί μπορεί ο Ολυμπιακός να δικαιούται τρία πέναλτι σε ένα ματς, στην Ευρώπη και να το... διεκδικεί και στην Ελλάδα ως αυτονόητο, αλλά η ΑΕΚ στην Γ' Εθνική δεν δικαιούται κανένα. Και το μήνυμα που περνά στους αντιπάλους είναι ότι αν με κανένα... τρίσποντο βρεθούν μπροστά στο σκορ απέναντι στην ΑΕΚ, μπορούν να κλειστούν στην άμυνα και να βαράνε στο ψαχνό, έχοντας εξασφαλίσει τουλάχιστον την ισοπαλία. Γιατί και ένα πέναλτι να δώσει ο διαιτητής, όταν θα ακούει από την εξέδρα «έξω, έξω», το δεύτερο δεν θα το δώσει. Και καλά θα κάνει ο άνθρωπος. Αν το δώσει, μπορεί να θεωρηθεί και... εχθρός της ΑΕΚ.
Καλό θα είναι λοιπόν να σταματήσει αυτό το παραμύθι, το οποίο είναι έτσι κι αλλιώς ανούσιο. Η... γαυροποίηση (όπως την εννοούν όσοι ανακάλυψαν τον όρο) δεν έρχεται με ένα πέναλτι. Και αυτό που δεν καταλαβαίνουν όσοι εκφράζουν αυτή την άποψη είναι ότι στην πραγματικότητα αυτό που κράζουν, το... αθωώνουν. Γιατί σε επικοινωνιακό επίπεδο εξισώνουν άθελά τους μια φάση με μια στάση ζωής. Με μια... λαμπρή πορεία ετών. Με ολόκληρα ράφια τροπαιοθήκης που φιλοξενούν «παραχαραγμένα» κύπελλα. Και στην τελική, όποιος πραγματικά νιώθει ΑΕΚτζής, δεν έχει λόγο να φοβάται τίποτα. Δεν πρόκειται να γίνει κάτι που δεν θέλει, ούτε υπάρχει κανείς που επιδιώκει να τον κάνει αυτό που δεν θέλει.
Άφησα για το τέλος τα επεισόδια. Την άποψή μου την έχω εκφράσει πολλές φορές. Τα απεχθάνομαι για όλους τους λόγους που το κάνει κάθε λογικός άνθρωπος, συν ένα πολύ σημαντικό ακόμη: μέσα σε αυτά που βιώνουμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο τόσα χρόνια, οι ΑΕΚτζήδες κυριολεκτικά «ματώνουν» για να κατανοήσουν τα παιδιά τους γιατί αξίζει να επιλέξουν συνειδητά αυτή την ομάδα. Και όταν το κάνουν, πρέπει αυτά τα παιδιά να μπορούν να έρθουν στο γήπεδο. Τόσο... σύνθετο και όμως τόσο απλό.
Δεν θα έμπαινα λοιπόν ποτέ στην λογική να κάνω ανάλυση για το ποιος ξεκίνησε, ποιος έφταιξε, ποιος... παρασύρθηκε, αφού ένας καυγάς θέλει πάντα δύο. Όμως και σε αυτό το επίπεδο επιχειρείται να γίνει το άσπρο-μαύρο και να παρουσιαστεί ότι οι... χούλιγκαν της ΑΕΚ έκαναν σαματά σε ένα γήπεδο γεμάτο από... παιδιά του κατηχητικού. Τα οποία παιδιά του κατηχητικού, παρεμπιπτόντως, πριν μπουν καν στο γήπεδο, πλακώνονταν για μισή ώρα με την Αστυνομία.
Εγώ θα σταθώ στο εξής: Αν κάποιος... προσγειωνόταν στην σέντρα του γηπέδου μια ώρα μετά τη λήξη του αγώνα, θα έβλεπε από τη μια πλευρά μια κερκίδα σχεδόν... άθικτη (αυτή των ΑΕΚτζήδων) και μια που είχε παραδοθεί στις φλόγες και όλα σχεδόν τα καθίσματά της... αναπαύονταν στον αγωνιστικό χώρο. Κάτι που μαρτυρά ότι η πλειοψηφία όσων κάθονταν σε αυτή, δεν ενδιαφέρονταν ούτε για την ομάδα τους(;), ούτε πολύ περισσότερο για το γήπεδο τους(;). Συνεπώς, μάλλον για άλλο λόγο βρέθηκαν εκεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου