Το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του Μιχάλη Παυλή, μπήκε με μια γραπτή δήλωση του ίδιου στο επίσημο σάιτ της ΑΕΚ, λίγες ώρες μετά την «άφιξη» του 2014. Δεν ήταν ένα στόρυ με... happy end, όπως το ορίζουν τα στάνταρ της αμερικανιάς. Ούτε είχε «κάθαρση», κατά την αρχαία τραγωδία, καθώς αυτή επιβάλει στο τέλος να πάρει ο καθένας ό,τι του αξίζει. Όμως, δεδομένα δεν ήταν μια ιστορία ήττας. Το αντίθετο. Ήταν ένα παραμύθι με πρωταγωνιστή έναν γεννημένο μαχητή και νικητή, που έμεινε έτσι μέχρι τέλους.
Στην περίπτωση του Παυλή, όλα τα κλισέ ισχύουν στον απόλυτο βαθμό. Ο κόσμος τον λάτρεψε γιατί «είναι ένας από εμάς». Πράγματι ήταν, παρέμεινε και θα παραμείνει. Δυσκολεύομαι πολύ να βρω παράδειγμα άλλου ποδοσφαιριστή που στα 17 του, του κόλλησαν την ταμπέλα του «νέου... τάδε» και δεν χάλασε τα πρώτα του λεφτά στο να αγοράσει ένα φαντεζί αμάξι, για να κυκλοφορεί τις γκόμενες και να δείχνει πόσο... κουλ είναι. Για εκείνον «κουλ» ήταν να ζει στη Φιλαδέλφεια, να συχνάζει εκεί που πηγαίνουν όσοι κάθε Κυριακή περίμεναν από αυτόν να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και να έχει φίλους του άτομα με τα οποία μοιράζεται τον ίδιο... κάλο στον εγκέφαλο για αυτή την ομάδα.
Ο κόσμος τον λάτρεψε γιατί «παίζει για τη φανέλα». Κι αυτό δεν σηκώνει συζήτηση. Είναι δεδομένο ότι τα όνειρα του για τον επαγγελματικό του προσανατολισμό, δεν προέβλεπαν «να γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής», αλλά «να γίνει παίκτης της ΑΕΚ». Και παρά το γεγονός ότι πρόλαβε και την εποχή που οι αγελάδες ήταν... στρουμπουλές και ακόμη και... περαστικοί έκαναν κομπόδεμα, ο ίδιος λεφτά από την ΑΕΚ δεν έκανε. Πιθανότατα, αυτά που έχει χαρίσει κατά καιρούς σε διακανονισμούς και κόντρα διακανονισμούς είναι συνολικά περισσότερα από όσα έχει πάρει στα χρόνια που αγωνίστηκε γι' αυτήν.
Ο κόσμος τον λάτρεψε γιατί «είναι μαχητής». Αυτό το τελευταίο και αν δεν σηκώνει κουβέντα. Δεν ήταν απλά μαχητής. Ήταν από αυτούς που πάντα στον δρόμο τους έβρισκαν μόνο μάχες δύσκολες. Και τις έδωσε όλες με ταπεινότητα που αν κάτσεις και το σκεφτείς, δεν την χωρά ο νους. Δεν θυμάμαι ποδοσφαιριστή να αναγκάστηκε να κάνει τέτοια... επανεκκίνηση στην καριέρα του. Δεν είναι λίγο πράγμα, ένας παίκτης που τέσσερα χρόνια νωρίτερα έτρεχε να αγκαλιάσει τον Ριβάλντο για την ασιστ που του έκανε, να ανεβαίνει στα Σπάτα με... παπί (ως συνοδηγός), για να δοκιμαστεί ως ίσος, μαζί με κάθε... καρυδιάς καρύδι που πέρασε από το προπονητήριο της ΑΕΚ το δύσκολο καλοκαίρι του 2012.
Και το σημαντικότερο όλων για την... ιστορία είναι ότι η ΑΕΚ δεν του έκανε τότε καμία χάρη. Εκείνη τη μέρα που έτρεχε σαν τρελός με όλες τις εξετάσεις του στο χέρι, από τον έναν στον άλλο για να καταφέρει να μπει στο αεροπλάνο για το Τσέστερ, όσοι επικοινωνούσαν με τον Βαγγέλη Βλάχο δεν άκουγαν «να βοηθήσουμε μωρέ το παιδί». Άκουγαν έναν προπονητή απελπισμένο που έλεγε «αυτή τη στιγμή, είναι ο καλύτερος επιθετικός που έχω, ακόμη και αν μπορεί να παίξει μόνο για μισή ώρα». Την θέση του στην ΑΕΚ την (ξανα)κέρδισε με την αξία του στο γήπεδο και την μαγκιά του να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη για τα υπόλοιπα.
Και η ιστορία που ξεκίνησε με αυτή την επιστροφή, είχε happy end: την ανάσα που μας χάρισε, έστω προσωρινά, με το γκολ του απέναντι στον ΟΦΗ, σε μια σεζόν που σε κάθε ματς μας έπιανε ασφυξία. Αυτή η φάση, άλλωστε, είναι αναπαράσταση όλης του της καριέρας. Κάθε μάχη του θα μπορούσε να έχει τελειώσει τη στιγμή που ο Αγριμάκης μπλόκαρε στον αέρα. Όμως πάντα είχε το πείσμα να βάλει αρχικά το πόδι για να τσιμπήσει τη μπάλα και μετά να μπει στα δίχτυα μαζί με τον τερματοφύλακα.
Και η μεγαλύτερη νίκη του είναι ότι η δήλωση για το «αντίο» δεν ανέβηκε στο σάιτ της Καβάλας, του Ελπιδοφόρου ή της Μυτιλήνης. Ανέβηκε στο σάιτ της ΑΕΚ. Της ομάδας της καρδιάς του, που εκπλήρωσε το παιδικό του όνειρο και είναι έτοιμη να εκπληρώσει και όλα τα υπόλοιπα, έστω και αν ο ίδιος τα ζήσει από άλλο πόστο. Είναι βέβαιο ότι κι έτσι θα τα χαρεί με την ψυχή του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου